به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، نخستین باشگاه خنده در هند در سیزدهم مارس 1995 توسط دکتر مادان کاتایا آغاز به کار کرد، براین اساس روز جهانی خنده در نخستین یکشنبه ماه «می» هر سال جشن گرفته میشود و در حال حاضر نیز این مراسم در بیش از 70 کشور دنیا جشن گرفته میشود.
تاثیر خنده بر سلامت جسم و روان
براین اساس در پی حضور دست اندرکاران برنامه قند پهلو در خبرگزاری تسنیم و به مناسبت روز جهانی خنده رضا رفیع درباره مزایای خنده برای غلبه بر بیماریها به تسنیم گفت: مقوله لبخندآفرینی از یک جهت به مسئله تفکر و اندیشه برمیگردد و از جهتی در دیگر به حوزه جسم، روان و سلامتی مربوط میشود. براین اساس در هر دو حوزه نقشآفرین و اثرگذار است، از لحاظ اندیشه و تفکر، باعث ارتقای سطح فکر انسان میشود زیرا افراد بر روی انتقادات تمرکز میکنند و یاد میگیرند که کاستیها را ببینند و همچنین یاد میگیرند که درست انتقاد کنند و یا درست امر به معروف کند که این مربوط به پدیدههای حوزه تفکر و اندیشه است.
عبوسی امتیازی ندارد
وی ادامه داد: در حوزه سلامت جسم و روان نیز امروز شاهد آن هستیم که جامعه پزشکی و دانشگاهی کل جهان به این نظریه رسیدهاند و اعلام کردهاند که هر وجودی که شاد است و خندان باشد سلامتی آن نیز بیشتر میشود. زیرا عقل سالم در بدن سالم است. بنابراین اگر به روایات اسلامی و مکتب ما نیز نگاهی بیندازیم مشاهده میکنیم که تاکید بر شاد بودن است، زیرا نشانه مومن آن است که خندان و شاداب باشد و تبسم کند. کسی که عبوس باشد امتیازی ندارد و این امر پرهیز داده شده است، زیرا در حدیثی نیز عنوان شده است که خوشرویی نصفی از عقل است، و تاکید همیشه بر روی بشاش بودن و شاد بودن و شاد کردن اطرافیان است و توصیه شده است که غم و اندوه را در نهان خود نگه دارید. بنابراین مومن شادیاش در چهره و حزنش در قلبش قرار دارد.
رفیع عنوان کرد: بنابراین هم جامعه علمی و هم جامعه پزشکی ما، تاکید بر ضرورت شاد بودن دارند، زیرا شاد بودن برای سلامتی سیستم فیزیکی و متافیزیکی بدن اهمیت دارد و روح و جسم را ارتقاء میدهد. به خاطر همین در حوزه سلامت خنده در انواع و اقسام و سطوح مختلف قابل پیاده و تعریف شدن است، یعنی به کمترین درجه آن که فقط افراد بخواهند با گفتن یک لطیفه بخندند مسلماً این امر لازم است و از سوی دیگر در عالیترین و متعالیترین شکل آن نیز که طنز متفکرانه و فاخر است با ایجاد لبخند میتوان سلامتزایی کرد.
خندیدن در هر لباس و مقامی
وی در ادامه با اشاره به خاطرهای در همین زمینه بیان داشت: بنده یک زمانی در جایی ورزش میکردم که حتی برخی وزراء نیز حضور پیدا میکردند، یکی از مربیان به ورزشکارانی که در آنجا حضور داشتند عنوان میکرد افراد در هر لباس و مقامی که هستید اینجا دیگر فقط لباس ورزشی دارید و باید از ته دل بخندید. در این زمان بنده اطراف را نگاه میکردم و میگفتم چطور رضا رفیعی همینطوری بخندد، من بقیه را میخندانم و حال بیدلیل بخندم، زیرا هر وقت خندیدم با دلیل خندیدم. ولی این توصیه آن مربی ابتداییترین شکل خندیدن است تا افراد روح و جسم خود را رها کنند و در حالی که ورزش میکنند بخندند و این مسئله نشان میدهد که از نظر پزشکی و ورزشی خنده چه تاثیراتی بر سلامتی جسم و روان افراد دارد. بنابراین اگر ارزشیابی تاثیرات مفید خنده را بیابیم به مقطعی میرسیم به نام طنز که با علم، ادبیات گره میخورد و عنصر لبخند را تداعی میکند.
طنازها شاد نیستند، غم شان بیشتر است
رفیع در پاسخ به این پرسش که آیا طنازها به دلیل اینکه بیشتر با خندنیدن مواجه هستند بنابراین باید کمتر بیمار شوند، افزود: خیر، واقعاً اینطور نیست. چون طنزپرداز بودن به این معنا نیست که فرد خودش همیشه شاد است. بسا که دقیقاً برعکس است. زیرا طنزپرداز آدمی ظریف است و به تمام پدیدهها دقت نظر دارد و از افراد دیگر آنتنهایش حساستر است و امواجی را میگیرد که شاید برخی بسادگی از کنارش عبور کنند.
غم مضاعف طنزپردازان
وی ادامه داد: بنابراین طناز باید ذرهبین به دست در جامعه راه برود و کاستیها و معایب را پیدا کند و چون طناز با کاستی و معایب یک سروکار دارد بیشتر با داغ و درد مواجه میشود. بنابر این طناز دنبال این نمیرود که کجا شادی است تا شادیها را بزرگ کند بلکه دنبال آن است که مثلاً در حوزه اخلاق فردی آیا غیبت، تهمت زده میشود و یا در ادارات و یا در سر چهارراهها و سوار بر اتومبیلشان، افراد چگونه برخورد میکنند. یک طناز در رفتار و کردار اجتماعی افراد دقت میکند. بنابراین کاستیهای بیشتری را میبیند و این موارد را با عبور از فیلتر وجودش و با داشتن یک ذهن طناز و در نهایت با قلمی شیرین باعث ایجاد لبخند در افراد میشود. بنابراین یک طناز در این روند رسوب میکند و غم مضاعفی دارد.
طنزپردازها هم یارانه باید بگیرند
وی با اشاره به صدمین سالگرد تولد چارلی چاپلین عنوان کرد: همانطور که چارلیچاپلین در یکی از جملات معروفش عنوان کرده است؛ کسی که میگرید یک غم دارد ولی کسی که میخنداند هزار و یک غم دارد. حال این یک تمثیل است و شاید همیشه اینطور نباشد. بنابر این کسانی که طناز هستند و حتی در عرصه کمدی فعالیت میکنند لزوماً کسانی نیستند که مشکل یا گرفتاری نداشته باشند بلکه آنها نیز مانند همین مردم جامعه در مترو رفت و آمد دارند. در صف نانوایی میایستند، یارانه هم میگیرند، وام هم باید بگیرند، ازدواج هم باید بکنند، دنبال مسکن هم هست، اجاره هم باید بدهد و مانند همه مردم مشکلات متعددی دارد منتهی این استعداد را خدا به یک طناز داده است تا بتواند در جهت شادیافزایی جامعه حرکت کند و این همان نگاهی است که بزرگان در عرصه دین و ادبیات و فرهنگ ما از جمله حافظ، سعدی و مولوی داشتند و همیشه تاکید بر شادی کردن و شاد زیستن داشتند، زیرا فرهنگ ایرانی، دارای سنتهای بسیار قشنگی مانند نوروز است و زمانی هم که اسلام وارد ایران شد نه تنها سنتهای قبلی را نهی نکرد، بلکه در جهت تکمیل آن حرکت کرد. همانطور که سفره هفتسین ما تلفیقی از سنت اسلامی و ملی ما شده است. مثلاً در همین سفره هفت سین دیوان حافظ در کنار قرآن قرار میگیرد.
طنز از سر بیدردی نیست
رفیع خاطرنشان کرد: بنابر این در همه ساحتها، تاکید بر شاد بودن میشود، همانطور که حافظ میگوید: (ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎﻡ. ﻧی ﮔﺮﺕ ﺯﺧﻤی ﺭﺳﺪ ﺁﻳی ﭼﻮ ﭼﻨﮓ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﺮﻭﺵ) و در جای دیگر صائب تبریزی عنوان میکند (دامن شادی چو غم آسان نمیآید به دست پسته را خون میشود دل، تا لبی خندان کند) بنابر این افراد باید در درون خود دچار یک ریزشی شوند تا بعد بتوانند این طنز را ارائه دهند. زیرا طنز از سر بیدردی نیست، طنز از درد و درک بیشتر میآید. اکثر کسانی که درد بیشتری دارند طنز آنها پختهتر و عمیقتر است و ناظر به شأن انسانی و جهانی است.
انتهای پیام/