به گزارش خبرگزاری تسنیم، درگذشت استاد محمدرضا لطفی که از جلوداران و پیشروان موسیقی انقلاب اسلامی بود، ضایعهای جبران نشدنی برای هنر مردمی ایران است.
آن سبک موسیقی که او در همراهی با انقلاب، در موسیقی ردیف ایرانی آفرید؛ به یقین در شمار جاودانههای هنری در تاریخ این ملک خواهد ماند. روزهایی که لطفی از دل همپایی با مردم و آرمانهای آنها نوآورانهترین سرودهای انقلاب را از دل سنتیترین گوشههای موسیقی ایرانی کشف میکرد؛ روزهای تاریخ ساز در سراسر عمر او و موسیقی ایرانی بود.
لطفی از پیشگامان تحول بزرگ در موسیقیای بود که سالها در کاخها و کافهها برای نامردمان و بیآرمانان نواخته شده بود و او آن را به میان مردم آورد. «کاروان شهید» او، «سرای امید» او و بسیاری دیگر از جاودانههای موسیقی انقلاب اسلامی از دل این اعتراض به «هنر کاخ و کافه» به وجود آمده است.
روح آن اعتراضِ عمیقاً فرهنگی و معنوی بود که هیچ وقت جان او را رها نکرد؛ چنانکه در ایام فتنه سال 88 و در میانه موجسواریهای فرصت طلبان، به فریاد آمد و کوس رسوایی همصدایان با صدای آمریکا و انگلیس را نواخت. لطفی نمیتوانست خوشرقصیهای سیاسی دوستان سابق خود را با ساز ناکوک اجنبی ببیند و خاموش بنشیند.
لطفی به جز آثار ماندگاری که آفرید و در تمام آنها عشق به ایران اسلامی و عرفانی را با افتخار به رخ کشید در پژوهشهای ارزشمندی نیز که در مجموعه کتاب سال شیدا منتشر میساخت عمدتا با جریانات غربزده در موسیقی گلاویز میشد و خط فرهنگ سوزی را در میان بازارگرمیهای مزورانه روشنفکران بر ملا میساخت. تاریخی که او از سیر غربزدگی در هنر و موسیقی ایرانی مینوشت و از گفتن آن در مجامع ابایی نداشت با روایت تاریخنویسان مقلد و بیهنر فاصله بسیار داشت. افسوس که حرفهای شنیدنی او در میان هلهله کلاغان کمتر شنیده شد.
روحش شاد که آزاده و آزاد از خودخواهیها جهان را بدرود گفت.
انتهای پیام /