به گزارش خبرگزاری تسنیم از ارومیه، مردم آذربایجان غربی در دهه اول انقلاب اسلامی بطور مستقیم درگیر جنگ با رژیم بعث عراق، اشرار و منافقین مسلح منطقه بودند و در دهه دوم نیز ساکنان این دیار در کنار فرزندانشان در قالب نیروهای سپاه، بسیج، ارتش، نیروی انتظامی و مرزبانی با گروه های تجزیه طلب، انحرافی و ضد انقلاب مبارزه کردند و به این ترتیب عملاً با وجود گذشت دو دهه از پیروزی انقلاب، این خطه از کشور نتوانست از ظرفیت هایی که در بسیاری زمینه ها داشت بخوبی استفاده کند.
در دو دهه ای که وصف کوتاهش از نظر گذشت برچسب نگاه امنیتی به این استان از سوی مرکز نشینان پیوسته تکرار می شد و آنچه می بایست در زیرساخت های توسعه این دیار هزینه می شد با این نگاه، یا دریغ می شد و راهی مناطق دیگر کشور می گشت و یا صرف فراهم آوری امنیت از دست رفته ای می شد که بیش از بیست سال به طول انجامیده بود.
تغییر نگاه امنیتی به فرهنگی
با آغاز دهه نود و تسلط یافتن مردم و نیروهای نظامی و انتظامی منطقه به تحولات پیرامون خود و بر روی کار آمدن افرادی در دولتها، که خود روزگاری فرماندهی و مدیریت بخش های مختلف در آذربایجان غربی را تجربه کرده بودند به آرامی نگاه امنیتی به این استان رنگ باخت و مدیرانی که خود به عینه با ظرفیت های این استان آشنا بودند دل به دریا زده و برای تحول در این استان تصمیمات بزرگ گرفتند، تصمیماتی که گرچه از منظر مدیریتی آن زمان بزرگ تلقی می شد اما در مقایسه با داشته های فراوان این خطه فقط تصمیمی برای برآورده سازی کف انتظارات مردم ارزیابی می شود.
اما مهمترین دستاورد مدیران ارشدی که روزگاری یا در آذربایجان غربی متولد شده و به عنوان نیروهای بومی منطقه می دانستند که این استان از چه ظرفیت هایی برخوردار است و یا افرادی که به واسطه احساس تکلیف یا انجام وظیفه راهی این منطقه شده بودند تا امنیت از دست رفته ای را به مردم بازگردانند این بود که بالاخره عده ای از همین مدیران که جوانی شان در این دیار گذشته و مویی سپید کرده بودند تلاش کردند تا در تهران برچسب نگاه امنیتی را از اعتبارات، بودجه ها، تصمیم گیری ها و مسائل مربوط به این استان بردارند و اتفاقاً بخت هم یارشان شد و به مرور توانستند موفق شوند.
آماده سازی بسترهای کار فرهنگی
بسترهای تصمیم سازی برای انجام کارهای بزرگ در آذربایجان غربی به کندی آماده می شد اما مهم این بود که جهت تغییر کرده بود.
توفیقات رزمندگان اسلام در مرزهای حدود 1000 کیلومتری آذربایجان غربی با سه کشور که با پشتوانه همیشگی مردم منطقه از فرزندانشان در نیروهای نظامی و انتظامی حاصل می شد چنان امیدوار کننده بود که متولیان امور کشور را مجاب می کرد بیش از آنکه به موضوعات استان آذربایجان غربی امنیتی و نظامی فکر کنند، نگاه فرهنگی نیز داشته باشند.
از این رو بخشی از توان دولت و قوای نظامی در منطقه به امور فرهنگی که خود زیرساخت امنیت به شمار می آید معطوف شد و در شهرهای مختلف با مساوی تر دیدن بیشتر اقوام، ادیان و مذاهب فرصت هایی فراهم آمد تا ته مانده اندیشه هایی که راهکار تفرقه، جدایی و جنگ را چاره پیشرفت و توسعه می دید از بین برود و نتیجه آن چنان شود که مردم به همراه نخبگانشان وحدت را تنها راهکار توسعه شهر و دیارشان بدانند.
چگونه چهل سال دیر پایتخت والیبال آسیا شدیم
همه می دانند که دادن لقب پایتخت والیبال آسیا به شهر ارومیه که به تازگی داده شده چیزی نیست که به گزاف گفته شود چراکه ساکنان شهر ارومیه، همگی به نوعی یا والیبالیست هستند و یا تماشاگر حرفه ای این ورزش به شمار می آیند و سره را از ناسره در این رشته بخوبی و سهولت تشخیص می دهند.
امروز همچنانکه سعید معروف کاپیتان تیم ملی والیبال کشورمان با پاس های منحصر به فردش موقعیت های ممتازی را برای آبشارزنهای تیم ملی ایجاد می کند شهروندان اورموی نیز در طول تاریخ والیبال این کشور پیوسته چهره هایی را تربیت کرده و به ورزش این مملکت معرفی کرده اند که در زمان خود همیشه گره گشای تیم های مختلف بوده اند بنابراین عنوان پایتخت والیبال آسیا برای ارومیه حتی چهل سال دیر داده شده است و باید پیش از انقلاب این عنوان به زیباترین شهر آب و هوایی ایران داده می شد.
اما چون دو دهه درگیر آنچه بودیم که شرحش از نظر گذشت بنابراین اکنون باید بسازیم و تلاش کنیم تا موقعیت های از دست رفته گذشته را بازیابیم.
خاطرات مقاومت در ورزشگاه تختی
اهالی ورزش که نه، همه مردم آذربایجان غربی یادشان هست وقتی در دهه شصت و هفتاد، نفس های هزاران نفر در سالن کوچک تختی ارومیه در مسابقاتی که تیم والیبال مقاومت این شهر برگزار می کرد تنگ می شد اما تحمل می کردیم چون تیم شهرمان نه فقط یک تیم ورزشی بلکه تبلور باورهای مردم منطقه در کسب موفقیت و محبوبیت بود، همچنانکه همچون تیم شهرمان یک مقاومت ریشه داری در مقابل پدیده هایی بود که نمی گذاشت روی آرامش یا آسایش را ببینیم و از حقوق کافی برخوردار باشیم.
ورزشگاه الغدیر نماد یک توانایی
اما گذر سالها و صبوری مردم منطقه سبب شد که مثلا ورزشگاهی الغدیری ساخته شود که در آن نفس ورزشدوستان و ورزشکاران به شماره نیافتد چون شش هزار نفر ظرفیت داشت.
خود مردم منطقه چنان متعهدانه همین تک ورزشگاه آبرومندانه شان را محافظت کردند تا مرکز نشینان مجاب شوند به احترام این همه شور و شعور میزبانی های ملی کوچک و بزرگی را به اورموی ها بسپارند و بعدها بخش خصوصی این شهر که باور داشتند ارومیه شایسته سرمایه گذاریهای بزرگ را دارند هتل های ستاره داری را ساختند که دوباره مرکز نشینان مجبور شوند برگزاری مسابقات بین المللی را به شهر فرهنگی ارومیه بسپارند.
ارومیه میزبانی شایسته برای رویدادهای بین المللی
در این میان آنچه بیش از هر چیز بسترهای این تحولات را آماده کرد وجود مدیران بومی و به ویژه استانداران زاده این سرزمین بود که سبب شد یکبار دیگر باور به آنچه که به وفور در سطح همه شهرهای آذربایجان غربی داریم تقویت شود و در سایه این باور دستگاه های دولتی، شهرداری ها و در صدر آن شهرداری ارومیه چنان فرهنگ میزبانی را خوب آموخته و اجرا کردند که دیگر این روزها مرکز نشینان به راحتی می پذیرند که ارومیه میزبان شایسته ای برای برگزاری رویدادهای بین المللی در همه عرصه هاست، خواه روزی وزاری خارجه سه کشور در بالکن شهرداری ارومیه عکس یادگاری بگیرند یا خواه مسابقات کاپ آسیایی والیبال جوانان در الغدیر برگزار شود و یا آنکه این شهر که در آن رشته های رزمی هواداران و قهرمانان فراوانی دارد از کاراته کاهای 8 کشور آسیا میزبانی کند.
امروز شهر ارومیه مهیای میزبانی از مسابقات بین المللی کاراته است و در نقطه ای ایستاده که کلی ادعا دارد ادعاهایی که ثابت شده توان اجرا کردنش را دارد.
انتهای پیام/