سِرّ نى در نینوا مى‏‌ماند اگر زینب نبود

سِرّ نى در نینوا مى‏‌ماند اگر زینب نبود

خبرگزاری تسنیم: پیروزى نهضت عظیم حسینى مرهون زحمات و تلاشهاى بى‏‌وقفه زینب کبرى(س) است. ولایتمدارى و دفاع از حجت خدا تا پاى جان در سراسر لحظات اسارت این بانوى بزرگوار، موجب شد نهضت کربلا جاوید و ماندگار مانده و به سرمنزل مقصود برسد.

به گزارش خبرگزاری تسنیم، آن هنگام که خبر ولادت حضرت زینب(س) را به پیامبر(ص) دادند، آن حضرت فرمود: «نوزاد را نزدم بیاورید»، وقتى که زینب(س) را به نزد او بردند، فرمود: به حاضران و غایبان وصیت و سفارش مى‏‌کنم که احترام این دختر را پاس دارند، همانا این دختر شبیه حضرت خدیجه(س) است.

در این تشبیه اسرارى عمیق نهفته است و بیان‌‏کننده آن است که همان‏‌گونه که وجود پربرکت حضرت خدیجه(س) براى پیشرفت اسلام داراى آثار بسیار مبارک و کارساز بود و هم‏چون مادرى، اسلام را پرورش داد و همه امکانات خود را براى پیشرفت اسلام با کمال ایثار نثار کرد، زینب(س) نیز این‏‌گونه به جا پاى جده‏‌اش خدیجه(س) پا نهاد و از اسلام حمایت کرد و نهضت عاشورا را که حادثه‌‏اى عظیم براى نجات اسلام از دستبرد ناپاکان بود، پروراند و همه امکاناتش را در این ‏راه نثار نمود.
زینب(س) شخصیتى است که پیامبر(ص) صبر کرد که نامگذارى او از جانب خداوند بزرگ صورت گیرد، جبرئیل نزد پیامبر(ص) آمد و عرض کرد: «خداوند به تو سلام مى‌‏رساند و مى‌‏فرماید: «نام این دختر را زینب بگذار، چراکه این نام را در لوح محفوظ نوشته‌‏ایم.» واژه «زینب» از دو کلمه زین و اب، ترکیب یافته که به‏‌معناى زینت پدر است، این نام براى حضرت زینب(س) نشان‏‌دهنده آن است که روش و منش او، مایه زینت و سرافرازى پدرش حضرت على (ع ) خواهد بود، در این مقایسه زیبا نیز به عظمت زینب(س) پى مى‏‌بریم، چراکه وجود پربرکت حضرت على(ع) یعنى یگانه حامى پیامبر(ص)، نخستین ایمان‌‏آورنده به اسلام و بزرگ‏ترین فداکار دین اسلام، در حدى که گفتند: اسلام در آغاز به اخلاق پیامبر(ص) و شمشیر على(ع) و اموال انفاق شده خدیجه(س) پیشرفت نمود، بنابراین زینب(س) به قدرى به حضرت على(ع) نزدیک بود، که راهکارهاى زندگى‌‏اش، روش و منش امیرمؤمنان على(ع) را مى‌‏آراست و موجب سرافرازى و سربلندى على(ع) بود.
حضرت زینب(س) در 15 رجب سال 62 هجرى قمرى از دنیا رفت. بانوى قهرمانى که پس از شهادت امام حسین، ارائه نهضت عاشورا را به دوش کشید و پرچمدار این قیام بود، در ضمن سفرى که به همراه همسر گرامى‏‌شان عبدالله‏‌بن جعفر به شام داشتند، به لقاءالله پیوستند و بدن مطهر آن بانوى بزرگوار در همان‏جا دفن گردید.

ولادت، همسر و فرزندان‏
حضرت زینب کبرى(س) در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرى قمرى در شهر مدینه منوّره متولّد شدند. نام مبارک آن‏ بزرگوار زینب و کنیه گرامى‏‌شان، ام‌‏الحسن و ام‌‏کلثوم و القاب آن‏‌حضرت عبارتند از: صدّیقة الصغرى، عصمة الصغرى، ولیة اللّه العظمى، ناموس الکبرى، شریکة الحسین(ع) و عالمه غیر معلّمه، فاضله، کامله و...
پدر بزرگوار آن‏‌حضرت، اوّلین پیشواى شیعیان حضرت امیرالمؤمنین على‏بن ابیطالب(ع) و مادر گرامى آ‌ن‌‏بزرگوار، حضرت فاطمه زهرا(س) مى‌‏باشد. همسر گرامى آن‌‏حضرت، عبداللّه فرزند جعفربن ابیطالب بود. در کتاب اعلام الورى براى آن بانوى بزرگوار سه پسر به نام‌‏هاى على، عون و جعفر و یک دختر به نام کلثوم ذکر شده است.

  هوش و ذکاوت بى‌‏نظیر
صاحب کتاب اساور من ذهب درباره حافظه و ذکاوت آن بانوى بزرگوار چنین مى‏‌نویسد: در اهمیت هوش و ذکاوت آن بانوى بزرگوار همین بس که خطبه طولانى و بلندى را که حضرت صدیقه کبرى فاطمه زهرا(س) در دفاع از حق امیرالمؤمنین(ع) و غصب فدک در حضور اصحاب پیغمبر اکرم(ص) ایراد فرمودند، حضرت زینب(س) روایت فرموده است.
و ابن عباس با آن جلالت قدر و علو مرتبه در حدیث و علم، از آن‌‏حضرت روایت نموده و از آن‏‌حضرت به عقیله تعبیر مى‏‌کند. چنان‏چه ابوالفرج اصفهانى در مقاتل مى‏‌نویسد: ابن عباس خطبه حضرت فاطمه(س) را از حضرت زینب(س) روایت کرده و مى‏‌گوید: حدثتنى عقیلتنا زینب بنت على(ع)..» دقت کنیم که حضرت زینب(س) با این‏که دخترى خردسال (یعنى هفت ساله و یا کمتر) بود، این خطبه عجیب و غرّاء که محتوى معارف اسلامى و فسلفه احکام و مطالب زیادى است را با یک‏‌مرتبه شنیدن حفظ کرده و خود یکى از راویان این خطبه بلیغه و غراء مى‌‏باشد.

علاقه ویژه زینب به امام حسین(ع)
علامه جزایرى در کتاب (الخصائص الزینبیه) مى‌‏نویسد: وقتى‏که حضرت زینب(س) شیرخوار و در گهواره بود، هرگاه برادرش حسین(ع) از نظر او غایب مى‏‌شد، گریه مى‌‏کرد و بى‏‌قرارى مى‌‏نمود. هنگامى‏‌که دیده‏‌اش به جمال دل‏آ‌‌‌راى حسین(ع) مى‏‌افتاد، خوشحال و خندان مى‏‌شد. وقتى‏‌که بزرگ شد، هنگام نماز قبل از اقامه، نخست به چهره حسین(ع) نگاه مى‏‌کرد و بعد نماز مى‏‌خواند.

با حسین بودن شرط ازدواج زینب(س) با عبدالله‏
گفته‌‏اند: حضرت امیرالمؤمنین(ع) هنگامى‏‌که زینب(س) را به پسر برادرش عبدالله‌‏بن جعفر تزویج کرد، در ضمن عقد، شرط نمود هر گاه زینب خواست با برادرش حضرت امام حسین(ع) سفر رود، او را از آن منع نکرده و باز ندارد و چون عبدالله‌‏بن جعفر خواست حضرت امام حسین(ع) را از سفر عراق باز دارد و حضرت آن‌‏را نپذیرفت و عبدالله مأیوس و نومید گردید، دو فرزندش عون و محمد را فرمان داد که به همراه آن‌‏بزرگوار به عراق روند و در برابر آن‌‏حضرت جهاد و کارزار نمایند.

شجاعتى نظیر حسین(ع)
درباره آن بانوى بى‏‌نظیر بیشتر راجع به حضور ایشان در کربلا و همراهى برادر بزرگوارشان و هم‏چنین سرپرستى اسراى کربلا و ابلاغ پیام عاشورا سخن گفته شده است. شجاعت حسین(ع) در خواهرش زینب(س) هم بود؛ زینب(س) هم در مقام شجاعت قطع نظر از جهت امامت، چیزى کم از حسین(ع) ندارد قوت قلبش به برکت اتصالش به مبداء تعالى راستى محیرالعقول است. شیخ شوشترى مى‏گوید: اگر حسین(ع) در صحنه کربلا یک میدان داشت، مجلله زینب(س) دو میدان نبرد داشت: میدان نبرد اولش مجلس ابن زیاد و دومى مجلس یزید پلید.

زینب و گذشتن از راحتى دنیا
او در خانه شوهرش از کمال وسایل موجود به بهترین وجهى برخوردار است، غلام‏ها و کنیزها و وسایل راحتى؛ غرض زینب در چنین خانه‌‏اى زندگى مى‏‌کند که هیچ کسرى ندارد، ناگهان مى‌‏بیند حسین(ع) مى‌‏خواهد حرکت کند، تمام خوشى‏ها و راحتى‌‏ها را رها مى‏‌کند و خود را در دریاى ناراحتى‏‌ها و ناملایمات مى‌‏افکند.

زینب از حسین(ع) جدا نمى‏‌شود
ابن عباس گفت: یا حسین! اگر خود مجبور به رفتن هستى، زنان را با خود همراه مبر. زینب(س) چون این سخن را شنید، سر از کجاوه بیرون کرد و گفت: ابن عباس! مى‏‌خواهى مرا از برادرم حسین جدا کنى؟! من و جدایى از حسین؟! هرگز.

اسارت افتخار زینب و رمز ماندگارى قیام عاشورا
پس از حادثه کربلا حضرت زینب(س)، حدود یک سال و شش ماه زندگى کرد. حضرت در کاروان اسیران، همراه دیگر بازماندگان قافله کربلا به کوفه و سپس به شام برده شد. اگرچه رهبرى بازماندگان بر عهده امام سجاد(ع) بود، زینب کبرى(س) نیز سرپرستى را برعهده داشت.  سخنرانى قهرمانانه زینب(س) در کوفه، موجب دگرگونى افکار عمومى شد. وى در برابر نعره مستانه عبیدالله‏‌بن زیاد، آن‏گاه که به پیروزى‌‏اش مى‌‏نازید و مى‌‏گفت: «کار خدا را با خاندانت چگونه دیدى؟!» با شهامت و شجاعت وصف‏‌ناپذیرى گفت: جز زیبایى چیزى ندیده‌‏ام. شهادت براى آنان مقدر شده بود. آنان به‌‏سوى قربانگاه خویش رفتند، به‌‏زودى خداوند آنان و تو را مى‌‏آورد تا در پیشگاه خویش داورى کند». آن‏گاه که ابن زیاد دستور قتل امام سجاد را صادر کرد، زینب(س) با شهامت تمام، برادرزاده‌‏اش را در آغوش گرفت و گفت: اگر خواستى او را بکشى مرا هم بکش. به‏‌دنبال اعتراض زینب(س)، ابن زیاد از کشتن امام پشیمان شد.
کاروان آزادگان به دمشق رفت. در شام نیز زینب(س) توانست افکار عمومى را دگرگون نماید. یزید جلسه‌‏اى به‌‏عنوان پیروزى ترتیب داده بود و در حضور بازماندگان واقعه کربلا، سر بریده حسین(ع) را در تشت نهاد و با چوب‏دستى به صورتش مى‏‌زد، زینب کبرى(س) با سخنرانى خویش غرور یزید را در هم کوفت و او را از کرده خویش پشیمان کرد. سرانجام یزید مجبور شد کاروان را با احترام به مدینه برگرداند.  در مدینه نیز زینب(س)، پیام‌‏آور شهیدان، ساکت ننشست. او با فریادش مردم مدینه را بر ضد حکومت یزید شوراند. حاکم مدینه در پى تبعید حضرت زینب(س) برآمد. به نوشته برخى، حضرت به شام سفر نمود و در همان‏جا درگذشت. برخى دیگر گفته‌‏اند: حضرت به مصر هجرت نمود و در تاریخ پانزدهم رجب سال 62 هجرى درگذشت.
اگر جهاد حسین‌‏بن على(ع) خوب جنگیدن و خوب شهید شدن بود، جهاد خواهرش خوب تبلیغ کردن و خوب سخن گفتن و ابلاغ پیام شهیدان بوده است. اسیران اهل بیت(ع) خصوصاً زینب کبرى(س) در مسیر کربلا تا کوفه و از کوفه تا شام و دیگر نقاط، زمینه‌‏هاى انقلاب و تحولى عظیم را ایجاد کردند: افشاگری‌ها، پیا‌م‌‏رسانی‌ها، بیدارکردن مردم از خواب غفلت و بیان حقایق، ازجمله کارهایى بود که اسرا خصوصاً زینب(س) توانستند انجام دهند. از میان تمامى اسیران، اقدامات و عملکرد زینب(س) تأثیر به‏‌سزایى داشت و تحولات عظیمى به‌‏وجود آورد؛ چراکه این مخدره، از امتیازاتى برخوردار بود که او را در کارهایش موفق مى‏‌کرد؛ امتیازاتى از قبیل: وقت‌‏شناسى، عقل و تدبیر، فصاحت و بلاغت، شجاعت و شهامت و...
زینب کبرى(س) همچون مادر گرامى‏‌اش فاطمه زهرا(س) داراى فضایل و مناقب بسیارى بود. چنان‏چه به دیده دقت و تعمق در القاب ایشان نگریسته شود، معلوم مى‏‌شود که این مخدره چه شأن و مرتبه‌‏اى داشته است. زینب را عقیله بنى‏‌هاشم، عالمه غیر معلمه، معصومه صغرى، امینه الله و فهیمه غیر مفهمه، ولیده الفصاحه، رضیعه الولایه، الفصیحه، الکامله و... لقب داده‌‏اند و این القاب و بسیارى از القاب دیگر، همه حکایت از فضیلتها و منقبتهاى بى‌‏شمار این مخدره مظلومه دارد. آرى! یکى از نکات مهم که تاریخ به آن گواهى مى‏‌دهد، نقش حقیقت‏‌مدارانه و روشنگرانه حضرت زینب(س) پس از جریان کربلا و شهادت سیدالشهدا(ع) است که آن‏‌حضرت در حقیقت مسیر انقلاب عاشورا را در دل انحرافها هدایت کردند. پیروزى نهضت عظیم حسینى مرهون زحمات و تلاشهاى بى‏‌وقفه زینب کبرى(س) است. ولایتمدارى و دفاع از حجت خدا تا پاى جان در سراسر لحظات اسارت این بانوى بزرگوار، موجب شد نهضت کربلا جاوید و ماندگار مانده و به سرمنزل مقصود برسد.
انتهای پیام/

پربیننده‌ترین اخبار فرهنگی
اخبار روز فرهنگی
آخرین خبرهای روز
فلای تو دی
تبلیغات
رازی
مادیران
شهر خبر
فونیکس
میهن
طبیعت
triboon
گوشتیران
رایتل
پاکسان