حسین وحدتی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در مشهد مقدس، اظهار کرد: رسانه میتواند پایگاهی باشد که در آن خواستههای جامعه هنری مطرح و به گوش مسئولان برسد.
وحدتی عنوان کرد: چند سالی است که از کارگردانی فاصله گرفتهام و به طور جدی به نمایشنامه و نوشتن در حوزه تئاتر میپردازم و رویکردم در نوشتن درام است، با کم کردن فعالیتهای اجرایی خود و فراغت از درگیریهای ناشی از کار تولید تئاتر که با روحیاتم چندان سازگار نبود به طور جدیتر به نوشتن نمایشنامه پرداختهام.
وی با اشاره به این که برای تولید و کارگردانی تئاتر وجود گروهی متعهد ضروری است تصریح کرد: ساز و کاری در انجمن نمایشی مشهد وجود ندارد که بازیگر متعهد شود همکاری خود را با کارگردان برای تولید یک اثر ادامه دهد و از آنجا که این پشتوانه برای کارگردان مهم است بدون این حمایت و امنیت کاری نمیشود به تولید پرداخت.
وحدتی افزود: نمایشنامهنویسی را یک ضرورت اجتماعی برای جامعه ایران میدانم زیرا مردم ایران ذهنی مونولوگ دارند و این ذهن سبب شده است تا کمتر به گفتوگو با یکدیگر بپردازند.
وی با تأکید بر اهمیت ایجاد ذهنیت دراماتیک در فرهنگ عامه مردم خاطرنشان کرد: مردم ما تمرین نمیکنند که نمایشنامه بخوانند و میخواهند خیلی سریع و بدون زحمت به پاسخهای مورد نظر خود برسند.
این نمایشنامه نویس مشهدی تصریح کرد: نمایشنامهنویسی در سطح بومی بسیار سخت است زیرا وقتی میخواهید یک اثر دراماتیک بنویسید باید در ابتدای امر جهان را به گونه دیگری ببینید.
وحدتی افزود: نمایشنامهنویس همواره به عنوان عنصری معترض به چشم میآید و این ویژگی هنرمندان ادبیات نمایشی است که در آن نویسنده همواره با دیدن جامعه به شکلی متفاوت و با توجه به این که سعی در اصلاح جامعه دارد از جایگاه منتقد وارد میشود.
وی با بیان این که خراسان ظرفیتهای فوق العاده بالایی برای نمایشنامهنویسی دارد گفت: یکی از آسیبهای عمده در نمایشنامهنویسی درآمد ناشی از نمایشنامهنویسی است که وضعیت بسیار نامطلوبی دارد به طوری که گاه سبب سرخوردگی و آزردگی نویسنده میشود.
نویسنده نمایشنامه «پرستو، باد، آرش» خاطرنشان کرد: همگرایی گروههای تئاتر با یکدیگر بسیار مهم است و اگر قرار باشد که در عرصه ملی کاری قدرتمند انجام دهیم نیازمند همکاری بیشتری میان گروههای تئاتر در مشهد هستیم، توان بچههای تئاتر باید به پروتزی برای یکدیگر تبدیل شود.
انتهای پیام/ آ