به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم به نقل از اندیشکده مرکز بلفر، کارشناس این اندیشکده در مسائل امنیتی معتقد است که روابط میان آمریکا و آلمان به دلیل جاسوسی آمریکا از این کشور روبه تیرگی رفته است که بعید است آلمانها به سادگی از این اقدام آمریکا گذشت کنند.
آلمانها، به یمن دقت و کمال خود، پس از افشاگری ادوارد اسنودن در مورد جاسوسی آمریکا از متحدانش، به خصوص ضبط مکالمات تلفن همراه آنگلا مرکل از سال 2002، درست قبل از اینکه وی صدراعظم آلمان شود، هنوز به طور کامل از آمریکا راضی نشدهاند.
مرکل در طول بازدید خود از واشنگتن در 5 می، به ابراز ناامیدی خود از دولت آمریکا به صورت آرام ادامه داد. براساس گزارش نیویورکتایمز، در حالی که باراک اوباما در حضور مشترک خودشان، از صدراعظم آلمان به عنوان یکی از نزدیکترین دوستان خود در عرصه جهانی یاد میکند، اما در مقابل مرکل به طور کوتاه و صریح اینگونه پاسخ میدهد که با افشای موضوع جاسوسی آمریکا، مشکلات و موانع متعددی بر سر راه رابطه دو کشور وجود دارد و هنوز برای عادی شدن مناسبات تجاری بین دو کشور خیلی زود است.
قبلاً اشاره کردیم که دلیل نارضایتی و ناامیدی شدید آلمان از آمریکا یاد و خاطره نازی و بعد از آن، دخالت و تعدی اشتازی، سازمان اطلاعات آلمان شرقی، در زندگی خصوصی شهروندان آلمان شرقی بوده است. از نظر خانم مرکل برای متحدی همچون آمریکا، دست داشتن در چنین اقدامات مداخله جویانهای، غیرقابل پذیرش است.
بر خلاف دولت فرانسه، دولت آلمان یک هیأت نمایندگی در سطح سیاسی را به منظور بحث در مورد افشاگری اسنودن، روانه واشنگتن کردند. این هیأت سیاسی تحت رهبری کریستف هوسگان، مشاور امنیت ملی آلمان، قرار دارد که به منظور انجام مذاکرات پایاپای با همتای آمریکایی خود، یعنی سوزان رایس، روانه خاک آمریکا شده است. باراک اوباما نیز تنها قول داده است که دیگر مکالمات خانم مرکل شنود نشوند، اما پا را فراتر از این نگذاشته است. آلمانها که هنوز ناراضی بودند، از ادامه گفتوگوها صرفنظر کردند.
طرف آلمانی در این مذاکرات به دنبال امضای توافقنامه عدم جاسوسی با آمریکا است و شواهد حاکی از آن است که آنها گمان میکردهاند این مسئله در دستور کار مذاکرات قرار میگیرد. اما ایده امضای چنین توافقنامهای از کجا نشأت گرفته است؟ احتمالاً آلمانها این ایده را از تجربه بدست آمده در مورد توافقنامه بینتیجه عدم جاسوسی با فرانسه در سال 2011 اتخاذ کرده باشند. این ابتکار دنیس بلیر، دریاسالار بازنشسته و مدیر اطلاعات ملی وقت، بود؛ که در نهایت، کاخ سفید او را از امضای این توافقنامه با فرانسه منع کرد و همین امر ظاهراً به برکناری زود هنگام وی از شغلش کمک کرد. بلیر قصد داشت این توافق با فرانسه را با توافقی مشابه با آلمان دنبال کند. احتمالاً آلمانها در این برهه از زمان به این مسئله پی بردهاند.
باراک اوباما در نشست مشترک خود با آنگلا مرکل در 5 ماه می اظهار داشت که ما توافق عدم جاسوسی پوششی با هیچ کشوری نداریم. شاید این حرف کاملاً صحیح باشد. شایان ذکر است که توافق اطلاعات ارتباطاتی آمریکا و انگلیس، که در 5 می 1946 منعقد شد و مبنای سیستمی موسوم به «پنج چشم» (آمریکا، انگلستان، کانادا، استرالیا و نیوزیلند)، قرار گرفت، تنها اشتراکگذاری علائم اطلاعاتی را مورد بحث قرار میدهد و هیچ اشارهای به توافقی مبنی بر عدم جاسوسی این کشورها از یکدیگر نمیکند.
با این وجود به نظر میرسد که توافقی غیر رسمی یا ضمنی در میان کشورهای انگلو ساکسون فوق الذکر وجود دارد که از یکدیگر جاسوسی نمیکنند. در سال 1984، که من به لندن سفر کرده بودم، احساس و تصور قابل تشخیصی داشتم که عملیاتهای اطلاعاتی یکجانبه در انگلستان در دستور کار قرار ندارند.
انتهای پیام/ع