به گزارش خبرگزاری تسنیم از بوشهر،انتظار روزی را میکشم که بیایی و دوستان و عاشقانت گرداگردت را بگیرند، روزی که با آمدنت دوستانت را عزت و بزرگی میبخشی و در آن روز دشمنانت به خاک ذلت و خواری میافتند.
مولاجان !عاشقانت در انتظارند، دیدگانشان اشکبار است، دلهایشان دردناک و جگرهایشان از غم فراق تو سوزان است، بیا و از سر چشمههای پرآب خود سیرابمان کن، بیا و عطش قلبمان را بنشان. بیا تا دیدگانم روشن و بینا گردد.
رئیس مجمع نمایندگان استان بوشهر در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در بوشهر، با تبریک سالروز ولادت حضرت مهدی (عج) اظهار کرد: در نیمه شعبان به یمن قدوم حضرت بقیه الله (عج) همه انبیا و اوصیای الهی شادهستند و از حضرات نرگس خاتون و امام حسن عسکری (ع) شادباش میگیرند.
عضوفراکسیون روحانیون مجلس با بیان اینکه شعبانیه اعیاد باسعادت ائمه اطهار (ع) است تصریح کرد: این اعیاد فرصت مناسبی برای انسانهاست که درمورد معارف حقیقی اسلام با یکدیگر صحبت وبحث کنند.
موسوینژاد با تاکید بر صیقل دادن دل و برداشتن زنگبار درونی خود تصریح کرد: غیبت به معنای وجود دیوار یا پردهای بین انسانها وامام زمان (عج) نیست بلکه غیبت ناشی از ناپاکی و سیقل نداشتن دل و درون ماست که مانع از ارتباط میشود.
وی با بیان اینکه گناهان ما سبب شده تا نقاط سیاهی درصفحه سفید ارتباطی به وجود بیاید وظهور طولانی شود، افزود: درقیامت مارا به خاطر غائب شدن امام زمان (عج) مؤاخذه نمیکنند بلکه درمورد طولانی شدن زمان ظهور ازما سؤال میکنند زیرا به وسیله اعمال خود سبب طولانی شدن ظهورایشان شدهایم.
رئیس مجمع نمایندگان استان بوشهربا بیان اینکه رفتار واعمال انسانها سبب به تاخیر افتادن ظهور شده تصریح کرد: هرکس عوامل ظهور را رعایت نکند ومانعی برای آن باشد تقصیردارد زیراوظایف خودرا به درستی عمل نکرده است، در آیات وروایات فراوانی داریم که حضرت بقیه الله (عج) دلیل به تاخیرافتادن ظهور را رفتار واعمال دوستان خود ذکرمیکنند.
موسوینژاد افزود: منظور امام زمان (عج) از دوستان، کفار ومشکرین نیستند بلکه همان مسلمانان وشیعیانی هستند که دعای فرج وندبه میخوانند، اما در کار وزندگی خود حقوق دیگران را به درستی رعایت نمیکنند و خواسته یا ناخواسته کوتاهی یاظلم میکنند.
خود میدانی که در درونم چه میگذرد، خود میدانی که دلم آرام و قرار ندارد، ناله و زاریم را بشنو و اشکهایم را ببین که به استقبالت میآیند، جسمم را خاک پایت میکنم و با اشکهایم راهت را هموار؛ تا بیایی ، ای غایب الآمال من! ای نور دیدگانم! آیا انتظارم را سرانجامی خواهد بود؟ آیا چهرة سیاه و شرمنده ام با وجهة نورانیت روشن میگردد؟
به این فکر میکنم که آیا روزی دعایم مستجاب میشود و آرزویم برآورده میگردد؟
نمیدانم لیاقت و سعادت چنین آرزوئی را دارم ،دلم میخواهد در رکاب تو قرار گیرم و از اصحاب یاری کننده تو باشم.
آقا جان! به خدا عاشق دیدار رویت هستم بخدا دیدار روی تو نیمی از هدفم از شرکت در دعای توسل است؛ اما شاید هنوز شما را نشناخته و درکت نکردهام اما یک دلباخته هستم و میدانم تا آن حد عاشقت هستم که آرزو میکنم قبل از اینکه بمیرم لااقل در خوابت ببینم، آری در خواب؛ چون در بیداری ، دیدن روی تو سعادت من نیست.
چیزی ندارم که به استقبالت بفرستم تنها چیزی که میتوانم نثارت کنم، قلب سوزان و منتظرم و اشکهای روانم؛ بپذیر! «به چه مشغول کنم دیده و دل را که مدام دل تو را میطلبد ، دیده تو را میجوید هجران تو سخت است مرا وصلت چرا ناید مرا.
و دوباره با هم دست به دعا بر میداریم اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَهِ بنِ الحَسَن.
انتهای پیام/ آ