امیرشهریار امینیان مدیر گروه مطالعاتی اندیشهورزان و عضو مجمع ناشران انقلاب اسلامی در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با اشاره به مشکلات و موانع نشر در ایران طی سالهای اخیر گفت: در بحث داخلی به نظر من آنچه که بیش از هر چیز دیگری به ناشر لطمه میزند، این است که ما یک قانون داخلی نداریم، که ترجمه از یک اثر توسط چند نفر را محدود کند.
وی ادامه داد: زمانی که یک اثر در خارج از کشور منتشر و وارد ایران میشود، چند مترجم با چند عنوان مختلف آن را ترجمه میکنند، تنها به این دلیل که آن اثر از اقبال اجتماعی برخوردار بوده است، حتی برخی از افراد در متن دخل و تصرف میکنند، بنابراین یکی از الزاماتی که باید به آن توجه کرد، بازنگری در قوانین مرتبط با ترجمه آثار است که هم مربوط به ترجمه آثاری است که از زبان خارجی به فارسی برگردان میشود و هم مربوط به آثاری میشود که از زبان فارسی به سایر زبانها منتقل میشود.این تعدد ترجمه یک اثر در زمان واحد موجب میشود، فرآیند ترجمه به دلیل رقابت اسیر شتابزدگی شود و ما ترجمههای خوب هم نخواهیم داشت.
امینیان با انتقاد از عدم توجه به ممیزی فنی در بحث نشر گفت: متأسفانه ناشران و مسئولان اغلب به ممیزی محتوایی توجه نشان میدهند، در حالیکه ممیزی فنی ضرورت بسیاری دارد و اغلب مورد توجه واقع نمیشود. همچنین معمولاً به ترجمهها از این جهت که تا چه اندازه با متن اصلی مطابقت دارد و تا چه اندازه مخدوش شده است، توجه نمیشود.
عضو مجمع ناشران دفاع مقدس تصریح کرد: اینجاست که ما میبینم به خاطر حقوق ناشر و رعایت فضای اقتصادی نشر و تقویت این فضا قبل از اینکه بخواهیم درباره کپیرایت و پیوستن به قانون جهانی گام برداریم، باید در داخل زیرساختها را فراهم کنیم، در حالیکه ما هنوز یک قانون مشخصی درباره بحث ترجمه نداریم، که این لطمات بسیاری به ما زده است.
وی با بیان این مطلب که در سطح داخلی باید قوانین خاصی را در نشر لحاظ کرده و رعایت کنیم، گفت: اول اینکه چارچوب رعایت حقوق مولف چگونه باید باشد؟ اکنون در جهان نرمافزارهایی وجود دارند که روی یک متن قرار داده شده و اگر آن اثر بیش از یک حد استانداردی از کتابهای دیگر مطلب وام گرفته باشد، ناقض حقوق کپیرایت شناخته میشود. ما تا در عرصه داخلی خود این گونه کارها را روی آثارمان پیاده نکنیم، نمیتوانیم به سطح بینالمللی وارد شویم.
امینیان گفت: تا زمانی که ما در داخل در قالب کتابسازی از روی آثار دیگران بدون ذکر منبع کپی میکنیم، چگونه انتظار داریم ورود به عرصه کپی رایت داشته باشیم، تعبیر من این است که به نظر میرسد، بحثهای فعلی بر سر ورود به کپیرایت،بیشتر یک بحث رسانهای و سیاسی است تا یک بحث فرهنگی، چرا که تا زمانی که ما خود زیرساختهای انجام این کار را در داخل نداریم و برای خود قوانین داخلی تعریف نکردهایم، چطور میتوانیم توقع داشته باشیم، وارد عرصه جدیدی شویم، آن هم بدون شناخت. این است که من معتقد هستم، هر اقدام فوری در این حوزه و حتی در دستور کار قراردادنش قبل از اصلاح فرآیند داخلی و شناخت فضای بیرون آسیبهای جدی وارد میکند.
انتهای پیام/