خبرگزاری تسنیم:
برای شناخت تاثیرات «سبک زندگی» بر آینده، 3 مدل از «سبک زندگی» را میتوان باز تعریف کرد:
مدل اول: «سبک زندگی» بعنوان تمهید
مدل دوم: «سبک زندگی» بعنوان روش
مدل سوم: «سبک زندگی» بعنوان نتیجه
در مدل اول، اندیشمندان قائلند که تا سبک زندگی ساخته نشود (چه در تعریف علمی و چه در الگوسازی عملی) ، جامعه به سمت رشد و توسعه نمی رود. در مدل دوم، سبک زندگی به عنوان روش، تاکتیک و شیوه ی حرکت است و هرجا نیاز به تغییر باشد این چابکی را در «سبک زندگی» از قبل تعریف و تعبیه نمودهاند و در مدل سوم بنا بر آن گذاشته شده است که آنچه پس از سیر آیندهپژوهیها و آیندهسازیها باقی میماند و میوه همه حرکت هاست، آن «سبک زندگی» است. فلذا قائل شدن به یک تعریف و عملی کردن آن تعریف را تا مادامی که جامعهسازی بواسطه زیرساختها کامل نشده است، نشدنی و غیرملزوم میدانند.
به هرحال هر کدام از این مدلها دارای ویژگیهای منحصر به خود است. در مدل اول، فارغ از اینکه کلّ (یعنی جامعه و امت) ساخته شده و یا نشده است، هر انسان به تنهایی باید دارای «سبک زندگیِ» سازمان یافته باشد. در این مدل، «سبک زندگی» را «آغاز» جامعهسازی میدانند فلذا هرگونه جامعه سازی بدون شخصیت سازی و بدون تربیت انسانی و «سبک زندگی» را غیر قابل قبول می دانند.
در مدل دوم، «سبک زندگی» نوعی وسیله است و در معنای جامع تر «روش» است. ارزش ذاتی و قداست غیرقابل انفکاک ندارد، در این معنا جنگ واقعی بین سنت و مدرنیته را شاهدیم. در جوامعی که سنت گرایان و فن سالاران در جدال فکری و عملی هستند شاهد تغییرات عمده و پر تعداد در «سبک های زندگی» هستیم. اگر قائل به مدل دوم باشیم و «سبک زندگی» را «روش» بدانیم اصولا دچار نوعی قداست زدایی تدریجی خواهیم بود.
در مدل سوم، اصالت و اولویت و ارجحیت شئون را باید به جامعه (یا امت –و یا حتی ملت-) داد. در این مدل «سبک زندگی» پس از تعریف تمامیتِ هدفگذاری شده تعریف می گردد. فلذا به نوعی از جزء به کلّ می رسیم. در نظر جامعه شناسانی که جامعه را بر فرد رجحان می دهند امکان ساخت «سبک زندگی» شخصی بدون لحاظ کردن جامعه وجود ندارد. این مدلها شدیداً ذی الابعادند و دارای تبعات.
آنچه باید در سه مدل پیش گفته، فراموش نشود این نکته مهم است که مبنای این تقسیم بندی بر ارزشگذاری معرفتی نیست. (به این معنا که باید قائل باشیم کدام دینی و یا غیر دینی است.) این 3 مدل هم در مکاتب الهی و هم در مکاتب غیرالهی دارای وجوه تمثیلی هستند. بطور مثال: ساخته شدن فرد قبل از جامعه و یا بعد از جامعه، بطور کلی استعاره از همین مدل هاست. عده ای می گویند امت ها از افراد ساخته می شوند و عده ای می گویند که تا امت ساخته نشود، افراد ساخته نخواهند شد و شاهد مثالِ هردو را از برخورد ائمه اطهار علیهم السلام و علمای اعلام می آورند. و عده ای دیگر قائلند افراد و امت، همزمان با هم ساخته می شوند و این همان مدل دوم است. به هرصورت، غرض از بیان این نکته آن است که وجه و بار دینی و غیر دینی به 3 مدل پیش گفته ندهیم.
نمیتوان منکر شد که در هر 3 مدل (تمهید، روش و نتیجه) وجوهی از صحت وجود دارد بنابراین باید طبق معاریف مکتب تشیع در مسیر حقانیت به مدلی جامع دست یافت که حاصل جمع وجوه صحیح هرسه مدل باشد. این مدل چهارم، سبک زندگی را در آغاز بعنوان «تمهید» و در مسیر بعنوان «روش» و در نهایت بعنوان «نتیجه» تعریف می کند. (ماهیت این مدل چهارم را در تعاریف تفسیری شیعه از صراط، سبیل و سُبُل، و طریق و طرُق می توان یافت.) پذیرفتن هرکدام از چهار مدل «سبک زندگی» ، چهار آینده ی متفاوت را تضمین و پشتیبانی می کنند و با توجه به حواشی مستتر در هر مدل، مدبّرانه ترین تصمیم و منطقی ترین نتایج در مدل چهارم است.
آینده ایران با حرکت فرهنگی حضرت امام (ره) و جهاد ملت ایران و رهبری منحصر به فرد نایب الامام(مد ظله العالی) در گرو استقرار مدلی از «سبک زندگی» است که از آبشخور اندیشه ی ناب اسلام فقاهتی و سیاست دینی و ولایت فقیه، نوعی جدید در میان همه مدلهای «سبک زندگی» است و تنها راه نجات ملت ایران (و همه ملل) در پذیرش عقلانی و قلبی این تفکر وحیانی است.
انتهای پیام/