به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، «لزوم ورود ملت به توافق نهایی»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم دکتر مجتبی اصغری است که در آن می خوانید؛
بزرگ ترین سیاستمداران و نخبگان پشت پرده صهیونیست ها هر ساله در اجلاس هرتزلیا گردهم می آیند تا برای آینده دولت بی سرزمین اسرائیل برنامه ریزی کنند. در اجلاس امسال یکی از مهم ترین بحث های مطرح شده پیرامون توافق احتمالی غرب با ایران بود. کارشناسان حوزه ایران در آخرین روز از چهاردهمین کنفرانس هرتزلیا به گفت و گو و شبیه سازی تاثیرات جهانی و منطقه ای ناشی از توافق هسته ای با ایران پرداختند.
در این باره چند نکته جالب توجه وجود داشت.نخست آنکه نخبگان صهیونیست تاکید داشتند «برنامه هسته ای» ایران و داستان پردازی پیرامون مخاطرات نظامی آن بهانه ای بیش نیست. دوم آشکارا این مساله مطرح شد که توافق هسته ای نباید مانعی بر سر اقدام مقتضی آمریکا و غرب ضد ایران حتی در صورت عدم تخطی از اصول توافق هسته ای باشد! سوم از آمریکا خواسته شد در ذیل توافق هسته ای این موضوع را به صورت حقوقی تبیین کند که امکان انجام «رفتارهای نامناسب» به ایران داده نخواهد شد.
به نظر می رسد مهم ترین خواسته صهیونیست ها از «توافق هسته ای» غرب با ایران، جرم انگاری فعالیت های سیاسی- نظامی ایران در غرب آسیا به عنوان ابرقدرتی با دامنه نفوذ بالا در ذیل عناوین ظاهری «مخاطرات برنامه هسته ای» باشد. بویژه اینکه در کنفرانس مذکور بیشترین دعاوی ضد حضور ایران در سوریه، لبنان، عراق و در ذیل دفاع از عربستان سعودی بیان شده است! واضح است که اسرائیل از ما بیش از حد تصورمان می ترسد! به همین جهت غرب به سرکردگی آمریکا درحال تلاش است در ذیل امضای توافق هسته ای با ایران عملا «ضمانتنامه» دوام سیاسی اسرائیل در خاورمیانه را با گروکشی اقتصادی به چنگ آورد و مرهمی بر زهره ترک برداشته یهودیان ساکن سرزمین های اشغالی بگذارد.
به رغم فضاسازی های رسانه ای غیرواقعی اجرا شده از سوی هر دو طرف که با ژست دور بودن از فضای توافق، مدیریت شده احتمال دستیابی به توافق نهایی بالاست. به نظر می رسد تلاش ها برای مدیریت فضای گفتمانی جوامع هدف به سمت اختفای حداکثری متون توافقات و مذاکرات حرکت داده شده است تا تعبیر «مال باخته» همچون دور اول تهیه پیش نویس و امضای توافقنامه ژنو به ظریف و دوستان نچسبد و این بار سهمی از موفقیت اشتون و کری، دست کم در ظاهر نصیب تیم ایرانی شود! هر چند وحدت رویه در فضاگزینی تزویر آمیز رسانه ای در برابر ملت ایران حقیقتا نامطبوع تلقی می شود اما با احتساب قریب الوقوع بودن امضای متن حقوقی تنظیم شده از سوی 1+5 لازم است مخاطرات احتمالی پیش روی کشور را بررسی کنیم:
1- مهم ترین اتفاق ممکن پس از امضای توافقنامه نهایی این است که امتیاز بدهیم و تحریم ها لغو نشود! یک گردش کوچک در اخبار پیرامون چانه زنی های دوطرف آشکار می سازد که این موضوع هم اکنون جدی است. اما موضوع خطرناک تر این است که همان برنامه زمانبندی شده لغو پلکانی تحریم ها نیز به واسطه امضای یک متن ضعیف حقوقی برای کشورمان تبدیل به وجه ضمانی خطرناک با موضوع بحث های جدیدتر سیاسی، نظامی و حتی حقوق بشری شود. اینجا صحبت از مخاطرات حقوقی مشابه توافقنامه ژنو است که بندبند آن دارای اشکالات حقوقی سنگین و الزام آور برای کشورمان بود. هر چند ممکن است در ظاهر صراحتا چنین مواردی ذکر نشود اما این بازی ای نیست که آمریکا به سادگی از آن پا پس بکشد. راه حل این مشکل تبیین دقیق «نقطه برگشت پذیری» یا «خیارات فسخ» است. «خیار فسخ» اصطلاحی در فقه و حقوق به معنای حق برهم زدن یکجانبه قرارداد است. موضوعی که در توافقنامه ژنو ناباورانه در نظر گرفته نشده بود و تنها روی 6 ماهه بودن زمان توافق مانور رسانه ای داده می شد.
2- متوقف شویم و زمان و حاکمیت ملی بر منافع مان را باهم از دست بدهیم! به خطر افتادن «حاکمیت ملی» دومین خطری است که به واسطه امضای متن الزام آور توافق نهایی ممکن است دامنگیر ایرانیان شود. به این معنا که هر بخش از توافق مذکور به واسطه امضای چندین و چند کشور در حکم یک «سند بین المللی» خواهد بود. پس تنظیم آن به گونه ای که «اختیارات حاکمیتی» کشور را ملزم به صلاحدید جهانی نکند، بسیار مهم است. این موضوع زمانی مهم تر می شود که بدانیم هم اکنون به واسطه واگذاری بخش قابل توجهی از اختیارات ملی در حوزه انرژی هسته ای به کنسرسیوم کشورهای طرف مذاکره، علاوه بر فریز داشته هایمان، «حاکمیت زمانی» را هم از دست داده ایم. حال هر اندازه در تنظیم «برنامه زمانی توافق نهایی» گشاده دستی به خرج دهیم به همان میزان مرزهای حاکمیت ملی را به مخاطره انداخته ایم.
3- همان شود که صهیونیست ها «برگشت ناپذیری» برنامه هسته ای ایران می نامندش! پس مهم است که چه ضمانی می گیریم و چه ضمانتی می دهیم! خسّت در فضای بین الملل قانونی کلی است که ضامن حفظ مرزهای حاکمیتی است. 5 سال فریز برنامه هسته ای صنعتی کشور برابری می کند با 10 سال استهلاک فنی و عقب افتادن از علم روز جهان در فضایی که کشورهای پیشرفته برای ساعت به ساعت آن برنامه ریزی می کنند.
خلاصه! بد نیست از تجربیات تاریخی گذشته درس بگیریم و فراموش نکنیم کشور در حال توسعه ایران با هزاران برنامه اقتصادی لنگ مانده به جهت کمبود بودجه، میلیون ها دلار هزینه کرد تا کارخانه تبدیل ذخیره اورانیوم کشور به اکسید را به حکم همین چند کشور طرف مذاکره از خارج وارد کند! اینها کلاه های گشادی بود که تنها به واسطه امضای «پیش نویس توافق نهایی» بر سر دولت و ملت رفت! ترک خطر احتمالی وجوب عقلانی دارد! مروری بر گذشته نشان می دهد تلاش های زیادی برای موفقیت گفتمانی دوستان آمریکا در ایران در ذیل توافقات هسته ای اخیر و قدیمی انجام گرفته است. دخالت دادن مجلس شورای اسلامی در توافق نهایی و منوط کردن پذیرش آن به جلب نظر دوقوه به جای امضای تنها «یک وزیر»، علاوه بر تثبیت فضای حاکمیتی کشور در عرصه سیاست بین الملل، قدرت ساختاری نظام مقتدر جمهوری اسلامی را به رخ جهانیان خواهد کشید. چرا که ضعفا با نقض سیستماتیک پایه های مردم سالاری، همواره به دنبال نجات دهنده ای بین المللی دربه در نظامات دیگرانند و عقلا با تکیه بر قدرت درونی، وزن تصمیمات داخلی را از فضای حزبی به سمت گرایشات ملی هدایت می کنند.
به این ترتیب در صورت حرکت غرب به سمت تغییر مناسبات بین المللی به دنبال امضای توافق نهایی با ایران، پروسه خروج دولت از توافق نیز تضمین خواهد شد. چرا که نمایندگان ملت و دولت با دقت نظر در رفتار و گفتار غربی ها خواهند توانست در مسیر تعامل یا نقض توافق قدم بردارند. فراموش نکنیم! کشورهای ضعیف و بی بنیه «اصالت» را به قوانین بین المللی می دهند و همچون دکتر سریع القلم نسخه پیروی از غرب را در همه حال شفابخش می خوانند و آنها که ذاتا از دیسیپلین قدرت برخوردارند در عین وابستگی به دیگران، خود را واضع و داور بین المللی خطاب می کنند. شاه کلید خطاب کردن پی درپی 6 کشور طرف مذاکره با عبارت ثابت «جامعه بین الملل» در تعابیر رسانه ای دستگاه خبری غرب نیز همین است. پس مذاکره کننده محترم! لطفا اصالت را به حاکمیت ملی بدهید نه نظامات فرضی و غیر الزام آور قراردادی!
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.