به گزارش خبرگزاری تسنیم از ارومیه، شورای نامگذاری اماکن و معابر اصطلاحی است که اصولاً باید بر نام مجموعهای گذاشته شود که عالی ترین سطح از دانش مدیریت شهری و بارزترین چهرهها و متخصصان علوم جامعه شناسی، تاریخ و تمدن را در خود جمع کرده باشد.
اساساً اگر چنین مجموعه ای وجود داشته باشد و کار کارشناسی خود را با پرهیز از هر گرایشی انجام دهد می توان امیدوار بود که تاریخ و هویت یک شهر در گذر اعصار و قرون به سلامت به نسل های آینده عبور داده شود.
اما اگر چنین شورایی وجود نداشته باشد یا بنام چنین شورایی افرادی مکلف شوند یا خود را مکلف بدانند که بر داشته ها و پیشینه یک شهر، نام های بدون مطالعه و تحقیق و حتی من درآوردی جدیدی بگذارند نتیجه همانی می شود که امروز در ارومیه بدان دچاریم.
ارومیه میدان ها، خیابانها، معابر و مناطقی دارد که تابلوی شهرداری آنها یک چیز است و تاریخ و تمدن و نامی که مردم صدایش می زنند چیزی کاملاً متفاوت.
مثلاً خیابان استاندار فقید این استان که عطایی نام دارد به تازگی بعثت 3 نامگذاری شده است در حالی که مردم با اتفاق این خیابان را بنام عطایی می شناسند.
حتی ساکنان کلان شهر ارومیه همان بعثت یک و دو قدیمیتر را به چنین نامی نمی شناسند بلکه نام اصلی آن یعنی عسگر آبادی را استعمال میکنند چرا که نام این عالم عامل و بومی از دهها سال پیش زینت بخش این خیابان بوده است و نام بعثت نتوانسته برای خود جایی باز کند.
در حالی نام بعثت برای این خیابان برگزیده شده که این نام هیچ سنخیتی با حال و روز کنونی این خیابان و سابقه و پیشینه آن ندارد.
شهر ارومیه میدانی دارد به نام کسری که دهها سال به همین نام خوانده شده و همگان این میدان را بنام میدان و حتی دروازه کسری میشناسند.
چند سال پیش گروهی خودجوش اما منتسب به نهادهایی موجّه به صورت خود خوانده در تجمعی دانش آموزی نام این میدان را از کسری به فلسطین تغییر دادند و بنری را در آن نصب کردند اما اندکی بعد شهرداری ارومیه دوباره تابلو فلکه کسری را در این میدان نصب کرد!
می توان میدان شهدا را نیز به فهرست بلند بالای نامگذاریهای غیرکارشناسی در شهر ارومیه افزود، میدانی که آثاری از شهدا نمیتوان در آن یافت چراکه مردم شهید پرور ارومیه، این میدان را به نام دروازه شاپور یکی از دروازه های قدیمی شهرشان می شناسند.
مثالهایی از این دست در ارومیه فراوان است، دوقّوز پله، یئدی درمان، اوچ گونبز که به ترتیب به نام های 9 پله، 7 آسیاب و سه گنبد ترجمه شده اند در حالیکه مردم، این مناطق و اماکن را به این نام ها اصلاً نمی شناسند.
در این میان سالها پیش یکی از دوازه های قدیمی و کهن شهر 3000 ساله ارومیه در یک نامگذاری عجولانه بنام میدان جانبازان نامیده شد که تقریبا هیچ کس این نام را نپذیرفت حتی خود جانبازان بزرگوار این شهر.
چون دروازه بازارباش ارومیه صدها سال قدمت و پیشینه داشت و نمی شد با یک تصمیم تکلیفی چند نفره، هویت یک میدان تاریخی را از آن گرفت.
چون جانبازان ایثارگر این سرزمین میدانند و میبینند که این نامگذاری ارج و قرب آنها را نزد مردم بالا نبرده و حتی مردم این نام را نپذیرفته اند.
چون میدان جانبازان ارومیه هیچ نشانی از جانبازی هزاران نفر از قهرمانان این دیار ندارد.
چون در پس این نامگذاری فقط یک رفع تکلیفی اتفاق افتاده تا مثلاً عده ای در رزومه کاری خود عملکردی را بنام جانبازان اما در واقع به کام خود ثبت کرده باشند.
امروز میدان جانبازان ارومیه همچون خود جانبازان دلاور این شهر از غریب ترین میادین است.
میدانی که صبح به صبح بیکاران و کارگران فصلی و روز مزد، دور آن جمع شده و با هر ترمز ماشین های مدل بالا عنان و اختیار از کف داده و تا پای جان به خودرو هجوم می آورند تا شاید با یک روز کار، قوت لایموت خانواده شان را تامین کرده باشند.
در میدان جانبازان ارومیه هیچ نماد و نشانه ای از جانبازی و ایثارگری مردمان این سرزمین قهرمان پرور نیست.
در میدان جانبازان ارومیه آنچه فراوان است بلاتکلیفی و بی هویت سازی یک میدان تاریخی است.
میدانی که دروازه های بازارباش باید تزئین کننده آن می بود تا مسافران این دیار به قدمت و تاریخ این سرزمین پی ببرند به محل تجمع بیکاران بدل شده است.
حتی اگر نامگذاری این میدان با نیت الهی بنام جانبازان سزاوار بود، باید در این میدان نمادهای از جان گذشتگی جانبازان در قالب مشهورترین آثار کار میشد تا گردندگان دور آن دریابند که ارومیه چه فرزندان غیور و جان بر کفی داشته و دارد.
اما افسوس که تصمیم گیرندگان پشت میز نشین، سالها پیش سنگی در چاه انداخته اند که امروز شورای اسلامی شهر ارومیه به این سادگی ها نمی توان در بیاورد.
جای تاسف زیاد وقتی روشنتر میشود که امروزه مشاهده می کنیم کشورها و شهرهای بدون سابقه و تمدن در پی جعل تاریخ و هویت تراشی برای خود هستند اما در ارومیه نه تنها هویت تاریخی 3000 ساله محترم شمرده نمی شود بلکه تاریخ معاصر نیز با بی تدبیری محض سبک و ناموزون انگاشته می شود.
گزارش و عکس از محمّد آقایی پر
انتهای پیام/ج