به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، سالهاست که می گوئیم حال اوقات فراغت در کشورمان وخیم است. اوقات جوانانمان را در فصل تابستان به حال خود رها کرده ایم و هیچ برنامه ای نداریم برای آنکه بتوانیم از این زمان طلایی بهترین بهره را ببریم.
در شهر بزرگی چون تهران باید کلی بگردیم تا بلکه بتوانیم مابین برنامه های تدارک دیده شده از سوی برخی نهادهای خاص ، گزینه مورد مناسبی را پیدا کنیم. آن هم در شرایطی که جمعیت بالای داوطلب برای حضور در این دوره ها در نهایت سبب ساز آن می شود که خروجی مناسبی از این کلاس ها نبینیم. این وضعیت شهر بزرگی چون تهران است اما کافیست وضعیت را به یکی از شهرهای کوچک کشورمان تعمیم دهیم که همین امکانات حداقلی نیز نیست.
امکانات دولتی خاصی وجود ندارد
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی در همین خصوص می گوید در کشور ما مفهوم اوقات فراغت به صورت دقیق وجود ندارد.
شهرام افخمی در گفت وگو با سیاست روز ادامه می دهد: وقتی بخواهیم سرانه اوقات فراغت شهر تهران را بررسی کنیم به این نتیجه می رسیم که فضای نشاط آور پایتخت نشینان کم است.
وی توضیح می دهد: اردوگاه های موجود در این شهر محدود است و آن هم باز می گردد به تسهیلات زیست محیطی ناچیز پیرامون این کلانشهر.
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی با اشاره به آنکه مسائل دیگری نیز در این قضیه تاثیرگذار است،ادامه می دهد:این در حالی است که تهران به خاطر پایتخت بودن از برخی زیرساخت های مرکزی بهره می برد.
نماینده مردم ملکان در مجلس شورای اسلامی با اشاره به اینکه شهرستانها از همین امکانات زیرساختی بی بهره مانده اند ، ادامه می دهد: همین موضوع سبب می شود مفهوم اوقات فراغت در محیط های کوچک ترکیبی از کار و زندگی باشد.
افخمی با تاکید برآنکه اپیدمی زندگی شهرنشینی این روزها به تمام شهرها و شهرستانها سرایت داشته ،اضافه می کند : در همین راستا باید زیرساخت های لازم اوقات فراغت در شهرهای کوچک نیز فراهم شود.
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس با اشاره به آنکه کانون های فرهنگی ، هنری و ورزشی در ایران بسیار کم است، توضیح می دهد: باید پذیرفت امکانات دولتی مرتبط تعریفی ندارد و در فقر تمام است.
تعریف سنتی اوقات فراغت باید پاک شود
در همین خصوص محمدرضا رضایی بایندر، روانشناس اقناعی به سیاست روز می گوید : یک اشتباه خیلی مهم در حوزه اوقات فراغت در کشور ما اتفاق افتاده و آن این است که اوقات فراغت به معنای فعالیت مفید معنا ندارد.
این روانشناس اقناعی در همین خصوص توضیح می دهد: اوقات فراغت باید به معنای یک فعالیت آموزشی و ذوقی با توجه به نیازها، سبک زندگی ، علاقه و ذوقیات فرد باشد.
بایندر با اشاره به اینکه در ایران در عمل این زمان به زمان بطالت تبدیل شده است،توضیح می دهد: مجموعه فعالیت های این زمان در ایران در حکم پوشال و پرکننده هستند به نحوی که ضرورت و کارآمدی خاصی ندارند.
وی با بیان اینکه فعالیت های اوقات فراغت در ایران سودمندی در سطح فردی و اجتماعی ندارند، اشاره می کند : برنامه های اوقات فراغت در ایران حتی برای فرهنگ جامعه هم اثر بخشی ندارند.
این روانشناس اقناعی معتقد است : مروری به برنامه های اوقات فراغت نشان می دهد تماشای تلویزیون وبگردی، خیابان گردی و پاساژگردی جزو مهم ترین فعالیت های اوقات فراغت است که در هیچ جای دنیا اینگونه نیست.
بایندر تصریح می کند: آمار میزان ساعاتی که ایرانیان پای تلویزیون می نشینند بالاتر از آمارهای جهانی است و این به این معناست که برنامه خاصی برای گذران اوقات فراغت نداریم.
این روانشناس اقناعی با بیان اینکه کلاس های تابستانی برای دانش آموزان با هدف شانه خالی کردن مسئولان و اولیا برای تربیت دانش آموزان و نوجوانان است،تاکید می کند: باید بررسی شود تا بدانیم خروجی این کلاس ها چقدر سودمند است.
بایندر به کلاس های آموزشی زبان و موسیقی اشاره کرده و ادامه می دهد : در حالی دانش آموزان به اجبار به کلاس های زبان و غیره فرستاده می شوند که تعداد کمی از آنها حداقل مهارت لازم در این زمینه ها را بدست می آورند.
این مدرس دانشگاه معتقد است : خانواده ها در واقع می خواهند با فرستادن فرزندانشان به اینگونه کلاس ها مسئولیت نگهداری آنها را به جای دیگر موکول کنند.
این روانشناس اقناعی برای پربار کردن اوقات فراغت پیشنهاداتی نیز دارد که در این خصوص می گوید: در وهله اول تعریف سنتی اوقات فراغت تعویض شود تا به این باور برسیم که اوقات فراغت زمانی برای بطالت نیست.
بایندر اشاره می کند : در این رابطه همچنین باید ایده سنتی که صدا و سیما مسئول پرکردن اوقات فراغت است ، پاک شود چرا که صدا و سیما باید بخش کوچکی از این اوقات را پر کند نه تمام آن را.
این مدرس دانشگاه توضیح می دهد : باید مشخص شود هر فرد چه نیازی دارد تا متناسب با آن برنامه ریزی متناسب با ویژگی های سنی و اجتماعی و علایق و سلیقه ها و نیازهای افراد صورت گیرد.
این روانشناس اقناعی با تاکید بر آنکه باید به سمتی برویم که از برگزاری کلاس ها برای آموزش مستقیم برای پر کردن اوقات فراغت عدول کنیم،ادامه می دهد: فرزندان ما 9 ماه مدرسه رفته اند و سر کلاس و آموزش رسمی بوده اند و در همین راستا در زمان های اوقات فراغت فعالیت های آموزشی باید به صورت غیر مستقیم و در قبال برنامه های مفرح باشد.
وی تصریح می کند : همچنین از موضوعاتی که در زمان فراغت باید به شدت مورد توجه قرار گیرد بحث آموزش مهارت های زندگی است.
بایندر در خصوص آموزش مهارت های زندگی اشاره می کند:یکی از مهم ترین وظایف خانواده و جامعه آماده کردن نسل جدید برای ورود به اجتماع است که در همین راستا باید مهارت های زندگی همچون نظم و انضباط ، ارتباط بهتر و موثرتر ، چطور می توان با نشاط بود،کنترل خشم و معنای امیدواری در زندگی را با توجه به مجموعه خلقیات و هیجانات به صورت غیر مستقیم در زمان فراغت به کودکانمان یاد دهیم.
این مدرس دانشگاه همچنین معتقد است :مسئولیت پرکردن اوقات فراغت لزوما بر عهده نهادهای رسمی و دولتی نیست و خانواده ها مسئولیت مستقیم دارند.
بایندر معتقد است: اوقات فراغت به معنای پرداخت هزینه کم یا زیاد برای گذراندن این اوقات نیست بلکه خانواده ها نباید شانه از زیر بار مسئولیت خالی کنند و برای تربیت فرزندانشان به میزان کافی وقت بگذارند.
حرف آخر
یک سال گذشت؛ دوسال گذشت و هشت سال دولت پیش گذشت و مگر طرح های ناپخته و ناتمام چیزی باقی نماند که بتواند مفهوم اوقات فراغت را برای ایرانیان پررنگ کند.
سال اول دولت تدبیر و امید رو به پایان است. مردم دیگر فراموش کرده اند بحث مهمی به نام اوقات فراغت نیز در خصوص زندگی فرزندانشان وجود دارد.
مردم به فکر موضوعات دیگری هستند و این دست نوشته تنها می خواهد خوش بین باشد که دولت تدبیر و امید در نخستین تابستان خدمت رسانی نتوانسته برنامه هایش را برای نهادینه کردن این مفهوم به سرانجام برساند.
این دست نوشته می خواهد خوش بین باشد اما یاد سخنان یکی از کارکنان رده بالای وزارت ورزش و جوانان می افتد که می گوید: آقای وزیر در خصوص مسائل جوانان اطلاعات کمی دارند و برای همین صفر تا صد امور را به معاونین خود سپرده اند.
این دست نوشته می خواهد خوش بین باشد اما نمی تواند؛ یک سال زمان کمی نیست. بی برنامگی برای زندگی قشر آینده ساز کشور توجیه شدنی نیست.
منبع: سیاست روز
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.