به گزارش خبرگزاری تسنیم، اینکه ایران به تعهدات خود بر اساس پادمان آژانس از یک سو و الزامات توافق ژنو کاملاً پایبند بوده است، نشات گرفته از خط مشی ایران بر پایه صداقت و اعتمادسازی بین المللی است و تا کنون نیز حداقل شش بار رسماً توسط آژانس مورد تائید و اذعان قرار گرفته است. با این حال، آمریکاییها با تلاش برای سوار شدن بر این تاییدیه، بدون آنکه چنین خروجی مهمی را به منظور تعدیل فشارهای خود و کوتاه آمدن در برابر مطالبات ایران بکار گیرند، می خواهند آن را به خود ایران بفروشند.
کری در بیانیه خود بعد از توافق جدید وین و مساله تمدید 4 ماهه همراه با وضع تعهدات جدید، با تاکید بر پایبندی ایران به توافق ژنو (که مستند به گزارش های مکرر آژانس بین المللی انرژی اتمی است)، توافق موقت را یک آزمون موفق برای الگویی تلقی کرده است که اوباما در قبال ایران بکار گرفت و در توافقنامه ژنو درج گردید. به واقع، وی و دیگر مقامات روابط خارجی این کشور و حتی اوباما از اینکه ایران چنین رویه ای را اتخاذ کرده است، به عنوان برگ برنده ای جهت کنترل و مدیریت کنگره استفاده کرده و می کنند. اما خواستار آنند که بهای این تلاش دولت برای مدیریت کنگره را ایران بپردازد.
منظور از مدیریت کنگره، مخالفت با طرح های جدید در مجالس آمریکا برای تشدید تحریمها و یا اعمال فشار بر ایران و همچنین مقاومت در برابر فشار برخی نمایندگان کنگره برای تصویب توافق جدید 4 ماهه در کمیتههای مجالس قانونگذاری آمریکا است.
از همین روست که هم قبل و هم بعد از توافق جدید 4 ماهه، قرینه ای دائر بر دادن امتیازی به ایران به خاطر پایبندی کامل به توافق 6 ماهه را نه در فضای مذاکرات و نه خارج از آن نمی توان دید. بازی مدیریت شده درون کنگره دائر بر «برد-برد برای ایران» فارغ از اینکه تا چه میزان معنادار و واقعی باشد، جلوه ای دیگر از برجسته کردن موقعیت هایی است که آمریکا بتواند به جای «دادن پاداش به ایران» برای 6 ماه اجرای کامل توافق ژنو، «گرفتن امتیاز از ایران به خاطر تحمل پذیری اجرای 6ماهه این توافق» را جدی بگیرد.
به نظر می رسد آمریکاییها با سوء برداشت و محاسبه و حتی با هدف به کرسی نشاندن محاسبه ای که مبتنی بر مطلوبیت های آنهاست، گزینه «فشار و پاداش» را که به «عمدتاً فشار و حداقل انگیزه» تبدیل کرده اند. «حفظ و تقویت تحریمها» نمادی از همان عنصر فشار است و «آزادسازی قطره چکانی» کمتر از 3 درصد از درآمدهای مسدود شده ایران، نماد به اصطلاح «انگیزه» به ایران برای خودمحدودسازی.
از همین روست که در برابر محدود و معلق نگهداشتن 4 ماهه مهمترین بخشهای برنامه هسته ای ایران، تنها چیزی معادل 2.8 میلیارد دلار را آن هم نه از جیب خود بلکه از محل درآمدهای مسدود شده ایران طی سالهای گذشته، درنظر گرفته اند. بدین ترتیب، محاسبه آمریکا که در توافق تمدیدی مورد تایید همه طرفین قرار گرفته، این است که هزینه هر ماه تعلیق غنی سازی 20 درصد، عدم ارتقای غنی سازی بیش از 5 درصد و منع نگهداری هیچ مقدار اورانیوم غنی شده به صورت گاز و همچنین عدم امکان فروش جدید نفت با طرفیت های جدید، ایران استحقاق دریافت 700 میلیون دلار از درامدهای مسدود شده خود را خواهد داشت. یعنی قیمت همه اقدامات ایران، به صورت ماهانه آن گونه تعریف شده و قیمت گذاری گردیده است.
"آمریکا با توافق جدید 4 ماهه، توانست 4 ماه دیگر هم برنامه هسته ای ایران را متوقف کند". این برداشتی است که سخنگوی کاخ سفید از خروجی قطعی این توافق ابراز داشته است. جاش ارنست در بیانیه ای راجع به توافق جدید 4 ماهه، تصریح کرد: "این تمدید مذاکرات به ما اجازه میدهد در حالی به مذاکرات ادامه دهیم که اطمینان حاصل میکنیم پیشرفت برنامه هستهای ایران در طول مذاکرات متوقف میشود".
در هر حال، پایبندی ایران به توافق ژنو عملاً به جای اینکه برای ارتقای موقعیت ایران در مذاکرات و در توافق نهایی، اثرگذار باشد، به نقطه ای برای معکوس کردن پیامدهای آن تبدیل شده است و البته این راهبرد آمریکا است که از هر چیزی و هر موقعیتی برای به کرسی نشاندن خواسته های خود استفاده می کند. متاسفانه برخی از دیگر اعضای 1+5 هم یاریگر آمریکا در این رابطه هستند. به عنوان نمونه، فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه هم تاکید کرده در توافق نهایی و به منظور محقق شدن آن در 4 ماهه پیش رو، «این ایران است که باید کوتاه بیاید».
انتهای پیام/ع