به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، صبح روز 18 جولای 2012 ، هنوز زمان زیادی از تشکیل جلسه شورای امنیت ملی سوریه نگذشته بود که انفجار یک بمب در اتاق این جلسه بحران در سوریه را وارد مرحله جدیدی کرد.
در این انفجار 4 نفر از مهمترین اعضای شورای امنیت سوریه و از جمله وزیر دفاع کشور این کشور کشته شدند.حالا 2 سال از این اتفاق می گذرد اما هنوز این سوال باقی است که چرا تروریسم نقاب بر صورتش را کنار زد و آشکارا حذف فیزیکی همپیمانان اسد را آغاز نمود؟
برای پاسخ به این سوال باید به بحران سوریه نگاهی دوباره داشت:
اعتراضات خیابانی در سوریه خیلی دیر و غیرطبیعی شروع شد، وقتی که یک سال از پیروزی مردم تونس و 2 ماه از سقوط حسنی مبارک ، دیکتاتور مصر گذشته بود.
نقطه شروع اعتراضها شهر درعا واقع در مرز اردن بود. اولین تظاهرات مردمی درعا از روبری مسجدی در این شهر آغاز شد . تظاهرات کنندگان خواهان تغییر استاندار بودند و در فضایی آرام خواستههای خود را عنوان می کردند اما ناگهان اتفاقی عجیب صحنه را بکلی تغییر داد و از مکانی نامشخص به سمت تظاهرکنندگان و مأمورین امنیتی شلیک شد.
به ناگاه رسانههای غربی – عربی وارد میدان شدند و حوادث در درعا را یک قتل عام مردمی معرفی کردند.
کمی بعد وزرای خارجه عربستان و قطر در یک هیاهوی تبلیغاتی و بدون مقدمه خواستار تغییر رژیم در سوریه و کناره گیری اسد از قدرت شدند.
هرچند تلویزیون سوریه تصاویری افراد ناشناسی را نشان داد که در حال شلیک هم زمان به مأموران امنیتی و مردم بودند اما انگار قطر و عربستان با دوستان غربیشان تصمیم خود را گرفته بودند و توجهی به این موضوع نداشتند.
حالا شبکههای الجزیره و العربیه پیاده نظام قطر و عربستان شده بودند و به نیابت از دولتهای خود اعتراضها را در دیگر شهرهای سوریه گسترش میدادند.
کمی بعد دامنه اعتراضات به دوما رسید. شهری در مجاورت دمشق که اغلب شهروندانش مهاجرانی از درعا هستند.
باحضور سفرای آمریکا و فرانسه در میان معترضان ، آتش اعتراضات شهرهای سوریه را یکی پس از دیگری در بر میگرفت با این تفاوت که کم کم در میان معترضان افراد مسلح هم دیده میشد.
در این زمان ترکیه هم وارد معرکه سوریه شد. اردوغان معتقد بود برای سقوط نظام اسد باید از الگوی لیبی استفاده کرد و یک حکومت در سایه تشکیل و به تدریج با مسلح کردن مسلح کردن هواداران داخلی به آن رسمیت داده شود.
تروریستهای سوری برای اجرای نقشه ترکیه تصمیم میگیرند و به شهر حمص حمله کنند.
هم زمان آمریکا و هم پیمانانش تلاشی را آغاز میکنند تا در شورای امنیت قطعنامهای علیه سوریه تصویب کنند.
تلاش تروریستها برای تصرف حمص تا روز انفجار دفتر شورای امنیت این کشور 3 بار دیگر هم تکرار میشود که هربار با شکست روبرو شد.
روسیه و چین هم در این مدت 3 بار قطعنامههای ضد سوری را وتو میکنند تا امید مخالفان اسد از شورای امنیت قطع گردد.
حالا بقای شورشیان مسلح در سوریه با خطر جدی روبرو شده بود. آن ها باید کاری میکردند و در ابتدا با همکاری چند عنصر جداشده از نظامیان ارتش سوریه، ارتش آزاد را به راه انداختند.
آنها در اقدام بعدی تلاش کردند با ترور مخالفان سنتی سوریه ، بر آتش دشمنی و کینه در کشور دامن بزنند. شبکه های خبری الجزیره و العربیه هم وظیفه داشتند تمام مسئولیت این ترورها را متوجه دولت سوریه کنند.
عملیات اول آنها ترور فرزند مفتی اهل سنت سوریه در حلب بود؛ اما بلافاصله مفتی سوریه اعلام کرد که این حادثه کار تروریستهایی است که از طرف کشورهای خارجی حمایت میشوند.
مخالفان اسد در ترورهای بعد بیشتر دقت کردند و از اقوام مختلف و طوایف قربانی گرفتند. آنها با آشفته کردن فضای کشور پای اتحادیه عرب را به میدان باز کردند و حالا نوبت اتحادیه عرب بود که در بحران سوریه دخالت کند.
آنها ابتدا و با پیشداوری سوریه را از این اتحادیه اخراج نموده و بعد پیشنهاد کردند یک گروه 200 نفری برای تحقیق از اوضاع سوریه وارد آن جا شود.
فشارها آغاز شد و سرانجام ناظران وارد سوریه شدند و برای تحقیقات به نقاط مختلف این کشورسفر کردند.
دولت سوریه در انتخاب این ناظران سهمی نداشت اما در عوض 56 نفر از آنها شهروندان ساکنان کشورهای حاشیه خلیج فارس بودند. بنابراین قطر و عربستان مطمئن بودند نتایج گزارش آنها چهره بین المللی اسد را به شدت مخدوش خواهد کرد.اما نتایج تحقیقات به گونهای شد که عربستان و قطر مجبور شدند گزارش بازرسان خود را بایکوت کنند.
در بخشی از یافتههای بازرسان آمده بود که تروریستها با شلیک هم زمان به معترضان و ماموران امنیتی فضای سوریه را بحران زده کردهاند.
آمریکا که دیگر از سقوط دولت اسد در آن مقطع ناامید شده بود از بانکیمون دبیر کل سازمان ملل خواست همتای سابقش کوفی عنان را وادار به میانجیگری بین بشار اسد و مخالفان وی کند.
قطر ، عربستان و ترکیه با این تصمیم آمریکا موافق نبودند. امیر قطر در کنفرانسی خبری شانس موفقیت کوفی عنان را کمتر از 3 درصد پیش بینی کرد.
کوفی عنان در طرحی خواستار تغییر قدرت در سوریه به شیوهای مسالمت آمیز بود اما ترکیه ، قطر وعربستان با اصرار معتقد به راه حل نظامی بودند.
شورشیان که از به دست آوردن حمص ناامید شده بوند شان خود را در میدانهای دیگری همچون دمشق ، لاذقیه و حلب امتحان کنند.
مردمان این شهرها از ابتدا با شورشیان همراهی نکردند و به دولت مرکزی وفادار ماندند؛ برای همین ارتش آزاد مجبور بود با ورود به حاشیه این شهرها آن ها را ناامن کند.
اما ارتش سوریه با قاطعیت شورشیان را در حومه دمشق سرکوب کرد و حالا دیگر همه راهها برای ارتش آزاد به بنبست رسیده بود و آخرین حربه باقی مانده برایشان تروریسم آشکار در قالب عملیاتی بود که آن را « آتشفشان دمشق» نامگذاری کردند.
18 جولای رسید و یک انفجار انتحاری در دفتر شورای امنیت سوریه ، 4 نفر از اعضای بلند پایه آن را به قتل رساند.
در این انفجار داود راجح وزیر دفاع سوریه، آصف شوکت معاون وزیر دفاع و همچنین حسن ترکمانی مسئول گروه مدیریت بحران این کشور و هشام بختیار رئیس دفتر شورای امنیت ملی کشته شدند. بلافاصله بعد از این انفجار ریاض الاسعد فرمانده ارتش آزاد با افتخار مسئولیت آن را بر عهده گرفت.
آمریکا نیز همزمان اوضاع سوریه را خارج از کنترل خواند و همراه با انگلیس و فرانسه خواهان تغییر قدرت در سوریه شد.
هم زمان پخش برنامههای تلویزیون دولتی سوریه از ماهوارهها قطع میشود؛ تا فضای رسانهای بر وفق مخالفان اسد باشد.
اما در کمال شگفتی تنها دو ساعت بعد از انفجار، بشار اسد وزیر دفاع جدید سوریه را انتخاب کرد. ارتش سوریه به مواضع تروریستها حمله برق آسایی نمود و بدین ترتیب رسماً شکست طرح موسوم به «آتشفشان دمشق» بر همگان آشکار شد.
حالا ارتش آزاد سرخورده از شکست در عملیات موسوم به «آتشفشان دمشق» به حلب رفت تا به پشتوانه مرز مشترک با ترکیه در برابر ارتش سوریه جبهه جدیدی را باز کند.
ترکیه در آن جا تروریستها را به موشکهای ضد هوایی و ضد زره مجهز نمود تا بقای سیاسی آنها را تضمین کند و اینگونه بحران در سوریه تا امروز ادامه دارد.
انتهای پیام/ع