به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه ایندیپندنت در مقالهای به قلم میرا هیلل به اهمیت نقش رسانههای اجتماعی در انتشار اخبار جنگها در جهان میپردازد.
هیلل مینویسد: "قبلا مثلی بود که میگفت قبل از آنکه حقیقت کفشهایش را بپوشد، دروغ دو بار دنیا را میچرخد. اما دیگر اینطور نیست. من شب عید سال 2008 وارد اسرائیل شدم، یعنی تاریخی که اسرائیل برای آغاز عملیات سرب گداخته در نظر گرفته بود – حملهای برای پایان دادن به تمام حملات به غزه!"
تانکها شروع به حرکت کردند، بیش از 1300 نفر، که بسیاری از آنها زن و کودک بود، را کشتند، و خانهها، مدارس و بیمارستانهایشان را با خاک یکسان کردند. اما تمام چیزی که از رسانهها میشنیدم این بود که برخی از اسرائیلیها خیلی خیلی ترسیدهاند، زیرا چند موشک ابتدایی از غزه به سمت جنوب اسرائیل شلیک میشد.
وی ادامه میدهد: "گزارشگران اجازه ورود به غزه را نداشتند و سربازان اسرائیلی هم به دلایل امنیتی از حمل تلفن همراه منع شده بودند. در نتیجه، قتلعام سپتامبر 2008، که در آن از ماده ممنوعه فسفر سفید استفاده شده بود، از چشمها پنهان ماند و تقریبا گزارش نشد. این عملیات همچنین در دستیابی به اهدافش به طور وقیحانهای شکست خورد، چون حماس مقاومت کرد و نفرت مردم از سرکوبگران متکبر خود به اندازه همان آتشی که خانههایشان را میسوزاند، شعلهور گردید. اما برای "جامعه بینالمللی" این امر خارج از دید و ذهن قرار داشت. از نظر آنان همه چیز مثل سابق بود."
اما چند سال پیشرفت فنآوری چه تغییراتی که به وجود نمیآورد! فجایع غزه اکنون به طور دائم توسط شاهدان عینی، گزارشگران حرفهای سازمانهای رسانهای بزرگ، یا محلیهای آماتور گزارش میشود. زیرا تمام آنچه که نیاز دارید یک تلفن همراه و یک حساب توئیتر است.
همین ابزارها هستند که تصاویر دلخراش کودکان با اعضای قطع شده یا سرهای متلاشیشده – که حتی در تلویزیون قابل نمایش نبودند – را به چشم ما رساندند. کودکانی سراپا زخم ترکش که بر سر جسد والدین کشته شده خود فریاد میزنند؛ والدینی که اجساد کودکان خردسال خود را حمل میکنند. صحنههایی که باعث شدند لیز دوست، خبرنگار ارشد بی بی سی، حین گزارش زنده بغض نماید.
اگر بخواهید نگاه کنید، همه آنها اکنون در توئیتر هستند. این شکل جنگهای آینده است. از این به بعد هر چیزی که توسط بمب اتمی کاملا نابود نگردد، توسط قربانیان و همچنین فاتحان برای نسلهای آتی ثبت خواهد شد – البته هر یک با روایت خاص خود. تصور کنید در بوسنی، رواندا و دارفور و قتلعامهای گذشته نیز اینگونه میبود. بالاخره شرایطی پیش آمده است که مورخان به داستانهای هر دو طرف دسترسی دارند، و شواهدی در اختیار دارند که حرفهایشان را ثابت نماید.
اما مهمتر از هر چیز، متجاوزان مجبور خواهند بود با پیامدهای اقداماتشان زندگی کنند، بدون اینکه بتوانند پشت الفاظ توخالی پنهان شوند. زیرا اسرائیلیها هیچ چیز نداشته و ندارند که در مقابل آن تصاویر اجساد خونین و پاره پاره شده در غزه قرار دهند. بله، تا امروز آنها با مقاومت در مقابل شورای امنیت سازمان ملل و درخواستهای مودبانه جان کری برای توقف حملات، به سرکوب غزه ادامه دادهاند. اما هرگز به آن اهمیتی ندادند. از سوی دیگر، راهپیماییهای اعتراضی عظیم از کالیفرنیا تا شیلی کار خود را میکنند.
وی در پایان مینویسد، "ارتش اسرائیل در اینترنت با مقاومت بیشتری مواجه است تا در روی زمین؛ مقاومتی که به آن عادت ندارد و نمیتواند از عهده آن برآید."
انتهای پیام/پ