مردان خدا پرده‌ی پندار دریدند
خبرگزاری تسنیم: قطعه با تکنوازی تنبورِ سهراب پورناظری آغاز شد. آرام آرام ریتم تنبورنوازی‌ها خاطره‌های بسیاری را در ذهن علاقه مندان به موسیقی زنده کرد.
خبرگزاری تسنیم – یاسر شیخی یگانه
مدت‌های زیادی بود که برای دیدن کنسرت‌های مهم در تهران یا باید به تالار وحدت می‌رفتم و یا به برج میلاد تهران، البته گاهی هم سالن میلاد نمایشگاه بین المللی. در این میان کیفیت صدایی هیچ کدام از این سالن‌ها، جز تالار وحدت شنیدنی نبود. جز تالار وحدت دسترسی به همه آن‌ها هم کار آسانی نبود.
اما این بار و در 16 مرداد 1393 باید برای دیدن کنسرت «چرا رفتی» به سالن وزارت کشور در میدان فاطمی بروم. کیفیت صدایی سالن را که بی‌خیال شویم؛ دسترسی به این سالن آسان‌تر از برج میلاد و نمایشگاه بین المللی است.
آخرین باری که برای دیدن کنسرتی به سالن وزارت کشور آمدم، سال 1387 بود که اجرای گروه شهناز را دیدم. البته بعد از آن هم کنسرت‌هایی در سالن وزارت کشور برگزار شد. شاید آخرین کنسرت مهمی که در تالار وزارت کشور اجرا شد؛ اجرای همایون شجریان با گروه «دستان» بود.
اکنون پس از گذشت حدود 6 سال، باز هم قرعهٔ سالن وزارت کشور به نام همایون شجریان افتاد، تا او آغازگر دوباره‌ای برای اجرای کنسرت‌ها در این سالن باشد. همایون شجریان این بار کنسرت «چرا رفتی» را به روی صحنه می‌برد تا در آن قطعه‌های آخرین آلبومش یعنی «نه فرشته‌ام نه شیطان» را به صورت زنده بخواند.
«نه فرشته‌ام نه شیطان» آخرین اثر همایون شجریان است که با آهنگسازی تهمورس پورناظری منتشر و با استقبال بسیاری از سوی علاقه مندان به موسیقی همراه شد.
حسین رضایی نیا و آیین مشکاتیان نوازنده‌های سازهای کوبه‌ای، احسان فرامرزی نوازنده گیتار، میلاد محمدی نوازنده تار و خورشید دادبه نوازنده تار کسانی بودند که در آغاز برنامه به روی صحنه آمدند. سپس همایون شجریان و تهمورس پورناظری هم به آن‌ها پیوستند.
آواز همایون، شعری از مولانا با همراهی تارِ تهمورس آغازگر کنسرت «چرا رفتی» بود. آوازی که برای کنسرت طراحی شده و در آلبوم «نه فرشته‌ام نه شیطان» قرار نداشت.
رقص نور به سبک کنسرت‌های پاپ
این آواز به قطعه «نه فرشته‌ام نه شیطان» ختم شد. این قطعه ریتمی تند و شعری با مفهوم و قابل تامل دارد، به گونه‌ای که نام آلبوم هم از همین قطعه گرفته شده است. اما جالب اینکه هنگام اجرای این قطعه رقص نورهای عجیبی بر روی صحنه اعمال شد. این رقص نور و ضعف‌های دکور صحنه کمی بر روی اعصاب تماشاگران پیاده روی می‌کرد.
دکوری که بر روی صحنهٔ تالار وزارت کشور قرار داشت هیچ نشانه‌ای از فرهنگ و هنر ایران را در دل خود جای نداده بود. صندلی‌ها به صورت پله‌ای چیده شده بود و صفحه‌های نورانی در پشت نوازنده‌ها قرار داشت. هنگام اجرای قطعه‌هایی که ریتمی تند دارند، نور‌پردازی صحنه فضا را شبیه به کنسرت‌های پاپ کرده بود. رقص نور در قطعه‌های ریتمیک کار عجیبی بود که اصلا با حال و هوای کنسرت‌های موسیقی ایرانی سنخیتی نداشت.
کسانی که طراحی نور و صحنه را در این برنامه بر عهده داشتند، یا با موسیقی ایرانی آشنایی چندانی نداشتند یا با اصالت به کارگیری نور و طراحی صحنه آشنایی چندانی نداشتند.
در همه جای دنیا به کارگیری نور و طراحی صحنه براساس نوع موسیقی و برای کمک به انتقال بهترِ پیام و مفهوم موسیقی انجام می‌شود. شما در یک کنسرت پاپ شاهد رقص نورهای چشمگیر هستید. اما در یک کنسرت موسیقی کلاسیک نور و طراحی صحنه همواره نشانه‌هایی از آرامش و اندیشیدن را در خود دارد.
سهراب پورناظری با کمانچه، سپند دادبه با بربت و مهیار طریحی با سنتور به جمع گروه اضافه می‌شوند و با اینکه تعداد نوازنده‌های گروه بیشتر شد اما هنوز صندلی‌های بسیاری بر روی صحنه خالی است.
در این فاصله که نوازنده‌های دیگری به گروه اضافه می‌شدند، تماشاگرانی که پشت در مانده بودند هم وارد سالن شدند.
«دل به دل» با شعری از هومن ذکایی قطعه‌ای ضربی است که با تشویق تماشاگران آغاز شد.
آواز «شتک» با سه تار تهمورس پورناظری و شعری از حسین منزوی قطعه بعدی این کنسرت است. «شتک» شاید تنها قطعه این کنسرت بود که به صورت ساز و آواز اجرا می‌شد. البته این قطعه اجرایی بداهه نداشت.
«نفسم گرفت از این شب» با شعری از محمدرضا شفیعی کدکنی قطعه بعدی بود. وقتی آلبوم «نه فرشته‌ام نه شیطان» منتشر شد، بسیاری با شنیدن قطعه «نفسم گرفت از این شب» معتقد بودند که نمونه قدیمی این قطعه اثر جالب تری است. این شعر را سال‌ها پیش «حبیت» خوانده است.
تفاوت‌های آلبوم با کنسرت
تا اینجای کنسرت و با شنیدن هر کدام از قطعه‌ها؛ کیفیت آلبوم را با آنچه در کنسرت می‌شنید، مقایسه می‌کنم. بودن در کنسرت «چرا رفتی» با شنیدن آلبوم «نه فرشته‌ام نه شیطان» تفاوت‌های بسیاری دارد. شاید مهم‌ترین علت این امر کیفیت بالای ضبط آلبوم است که در امریکا تهیه شده است. در آلبوم صداهایی شنیده می‌شود که در کنسرت هرگز شنیده نشد. البته نباید انتظار بیش از حدی از گروه داشت. به هر حال سالن وزارت کشور برای برگزاری کنسرت ساخته نشده و صدای مناسبی را به گوش تماشاگران نمی‌رساند.
چند نوازنده دیگر هم به گروه اضافه می‌شوند؛ ویلن، ویلنسل و کنترباس. البته هنوز هم برخی از صندلی‌ها خالی است.
قطعه‌ای بی‌کلام و البته با آوا، ساخته سهراب پورناظری قطعه بعدی است. همایون شجریان پیش از این نیز این قطعه را خوانده است.
سهراب پورناظری این قطعه را چند سال پیش و برای تیتراژ پایانی یکی از سریال‌های تلویزیون نوشته بود. همچنین سهراب پورناظری در سال گذشته همین قطعه را در کلیپی تصویری و با صدای محمدرضا شجریان نواخته است.
مردان خدا پردهٔ پندار دریدند؛
آهنگ پدر به روایت پسران
همایون شجریان در نشست خبری این کنسرت وعده اجرای قطعه‌ای ویژه را داده بود. شاید اکنون هنگامه عمل به وعده رسیده باشد.
چهار نوازنده تنبور در دست گرفتند و رضایی نیا نیز دف را برداشت. قطعه با تکنوازی تنبورِ سهراب پورناظری آغاز شد. آرام آرام ریتم تنبورنوازی‌ها خاطره‌های بسیاری را در ذهن علاقه مندان به موسیقی زنده کرد.
تنبور‌ها از «صدای سخن عشق» می‌گفتند.
مردان خدا پردهٔ پندار دریدند / یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند
شعری از فروغی بسطامی که سال‌ها پیش کیخسرو پورناظری برایش آهنگی می‌سازد و با صدای شهرام ناظری اجرا می‌شود. قطعه «مردان خدا» در آلبوم «صدای سخن عشق» منتشر و در آن سال‌ها با استقبال مردم روبه رو شد.
هنگام اجرای این قطعه همایون شجریان بخش‌هایی از شعر را اشتباه خواند. شاید اجرای این قطعه حال و هوا و صمیمیت نسخه قدیمی‌اش را نداشت؛ اما خاطره‌های بسیاری را برای علاقه مندان به موسیقی زنده کرد.
برادران پورناظری «مردان خدا» را با آهنگسازی پدرشان برا ی اجرا با صدای همایون انتخاب کردند.
افکتی ثابت در سالن وزارت کشور
کنسرت «چرا رفتی» افکت ثابتی در تمام طول کنسرت داشت که آن هم صدای کولرهای سالن بود. کولرهایی که به انصاف سالن را خنک کرده بودند.
تنها سه قطعه از آلبوم «نه فرشته‌ام نه شیطان» باقی مانده بود.
«چونی بی‌من» با شعری از مولانا.
سپس آواز «درون آینه» با تار تهمورس که به قطعه پایانی وصل شد.
اما قطعهٔ پایانی با حضور نوازنده‌های سازهای کلاسیک و تارنوازی تهمورس پورناظری و گروه کُر اجرا می‌شد؛ «چرا رفتی». قطعه‌ای که محبوبیتش کاری کرد که برگزار کنندگان کنسرت به جای نام آلبوم از نام این قطعه استفاده کنند.
پایان کنسرت و تشویق‌های تماشاگران موجب شد تا گروه بار دیگر به صحنه بازگردد و قطعه «دل به دل» را اجرا کنند.
«چرا رفتی» تمام شد اما نگاهی به جمعیت حاضر در سالن وزارت کشور نشان از محبوبیت آلبوم «نه فرشته‌ام نه شیطان» دارد. همایون شجریان و تهمورس پورناظری توانستند برای 10 اجرا در طول 5 شب سالن وزارت کشور را با ظرفیت حدود 3500 نفر پر از تماشاگر کند. خبر تازه هم از تمدید این کنسرت باری سومین بار حکایت دارد. آن‌ها یک اجرای دیگر این کنسرت را تمدید کردند.
انتهای پیام /
