قتل مایکل براون، نوجوان سیاه پوست آمریکایی، توسط پلیس این کشور در شهر فرگوسن، این شهر را به صحنه درگیری های شدید میان شهروندان سیاه پوست و پلیس آمریکا تبدیل کرده است. این واقعه، نخستین نمونه از این دست نیست. دو سال قبل، تروان مارتین، نوجوان سیاه پوست اهل فلوریدا، به ضرب گلوله پلیس آمریکا کشته شد. دادگاه برای جورج زیمرمن، پلیس قاتل، حکم تبرئه صادر کرد. حکمی که باعث اعتراضات گسترده در دست کم یک صد شهر آمریکا شد. چند سال پیش از این نیز، توفان بزرگ منطقه جنوب آمریکا، به خصوص در ایالت های لوئیزیانا و می سی سی پی که بیشتر ساکنان آن را شهروندان سیاه پوست تشکیل می دهند، صحنه ای دیگر از واقعیت نگاه سیاست مداران آمریکایی به سیاه پوستان، به عنوان شهروندان درجه دوم، را به نمایش گذاشت. در دهه های اخیر دولت آمریکا سعی کرده است با قراردادن برخی از سیاه پوستان در مناصب بالای سیاسی و اجتماعی، بر حقیقت تلخ تبعیض نژادی در این کشور سرپوش بگذارد؛ حقیقتی که وقایع فرگوسن، فلوریدا و ده ها منطقه ای که ساکنان آن ها، در سانسور خبری شدید رسانه ها، شاهد ظلم و تبعیض علیه سیاه پوستان هستند، آن را روز به روز آشکارتر می کند.
با وجود انتخاب باراک اوباما، به عنوان نخستین رئیس جمهور سیاه پوست ایالات متحده، سیاه پوستان این کشور هنوز هم در آرزوی رسیدن به رؤیای «مارتین لوترکینگ» برای زندگی آرام همراه با برابری در آمریکا هستند. تبعیض نژادی در آمریکا، میراث نامیمون دوران برده داری این کشور است. میراثی که تا نخستین سال های قرن بیستم، سیاهان آمریکا را از تمامی حقوق انسانی محروم کرده بود. برده داری در آمریکا، پس از جنگ های انفصال، رسماً ملغی شد، اما فرهنگ آن هیچ گاه به طور کامل از بین نرفت. با وجود ادعای صیانت از حقوق بشر توسط دولت مردان آمریکایی، به خصوص در سال های پس از جنگ جهانی دوم، تاریخ هفتاد سال گذشته این کشور مشحون از وقایعی است که بارزترین صحنه های نقض حقوق بشر و تبعیض نژادی علیه نژادهای غیرسفید را به نمایش می گذارد.
در حالی که آمریکا بسیاری از کشورهای دنیا را به نقض حقوق بشر متهم و اهداف سیاسی خود را در لفافه چنین اتهاماتی دنبال می کند، سیاه پوستان آمریکایی قرن هاست برای به دست آوردن حداقل حقوق شهروندی، هزینه سنگینی را پرداخت کرده و می کنند. تبعیض نژادی مسئله ای بود که از بدنه حاکمیت ایالات متحده به جامعه آمریکا سرایت کرد. پیش از رسیدن باراک اوباما به ریاست جمهوری، دست کم هشتاد درصد از چهل و سه رئیس جمهور پیشین آمریکا، وابسته به طبقه ای بودند که زمانی برده داران بزرگ آمریکا را تشکیل می دادند.
سرمایه داران قدرتمندی که تصور می کردند استثمار دائمی میلیون ها سیاه پوست مظلوم و بی گناه آفریقایی، که با فجیع ترین شکل ممکن به آمریکا آورده و به انجام سخت ترین کارها مجبور می شدند، توجیهی برای ادعای برتری نژادی آن هاست. همین افراد بودند که تبعیض نژادی را به مثابه یک بیماری مزمن فکری در ذهن و نگاه برخی شهروندان سفیدپوست نهادینه کردند. شاید به دلیل شیوع همین بیماری مزمن در بدنه حاکمیت آمریکاست که بسیاری از مسئولان این کشور در برخورد با چنین وقایعی تنها سعی می کنند صورت مسئله را با سرکوب معترضان پاک کنند؛ اما واقعیت آن است که چنین مسئله ای برای همیشه قابل پاک کردن نیست.
انتهای پیام/