به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم به نقل از فارین پالیسی، زمانی که یک هیئت سه نفره برای کمکرسانی به سیل زدگان به شمال افغانستان سفر کرده بود، یک فرمانده پلیس محلی که برای محافظت با این گروه همراه شده بود مطالبی را عنوان کرد که باعث حیرتشان شد.
این فرمانده پلیس گفت که پیش از این در ولایت «فاریاب» افغانستان مشغول انجام وظیفه بوده و پس از کشتن چند مخالف مسلح از آنجا منتقل شده است.
هنگامی که با این فرمانده پلیس از محلی که تقریبا 1000 نفر ساکن داشت عبور میکردیم گفت: موضوع این نیست که مخالفین مسلح را نمیتوانیم شکست دهیم، بلکه مقامات مسئول در کابل به ما اجازه این کار را نمیدهند.
به گفته این فرمانده پلیس مخالفان مسلح برادران و نزدیکان رئیسجمهور کرزی هستند.
علیرغم اینکه مدرکی در مورد حمایت مقامات افغانستان از طالبان در دست نیست اما این سخن این اطمینان را بیان میکند که برای شکست طالبان اراده سیاسی در افغانستان وجود ندارد و جنگ در برابر آنها فقط براساس دستورات نظامی پیش میرود.
وقتی که نیروهای نظامی آمریکایی در سال 2001 برای نخستین بار عملیات خود در برابر طالبان را در افغانستان با همکاری ائتلاف شمال آغاز کردند، طالبان در ظرف3 ماه از صحنه قدرت دور شد و امنیت در کشور به سطح قابل قبولی رسید.
ولی هنگامی که حامد کرزی رییسجمهور افغانستان در سال 2006 مخالفت خود با استراتژی آمریکا را آغاز و بر تلفات غیرنظامیان ایساف (نیروهای بین المللی کمک به امنیت) انتقاد کرد، قدرت نظامی طالبان و مشروعیت آنها نزد مردم افزایش یافت.
به ادعای فارین پالیسی با خروج نیروهای بینالمللی در پایان سال جاری از افغانستان سرنوشت این کشور در هوا معلق خواهد ماند.
در این شکی نیست که صلح در اولویت حکومت آینده افغانستان قرار خواهد داشت ولی هر 2 کاندیدای ریاستجمهوری این کشور یعنی «اشرفغنی احمدزی» و «عبدالله عبدالله» با درنظر گرفتن تجارب 10 ساله کرزی باید به یاد داشته باشند که به جای حرفهای گنگ و نسنجیده برای تشویق طالبان به صلح به یک اراده سیاسی نیرومند احتیاج دارند تا طالبان در چارچوب قوانین افغانستان و با استفاده از نیروی نظامی مغلوب شده دوباره دست به آشوب و ایجاد ناامنی نزنند.
این مقاله فارین پالیسی در حالی نگاشته شده است که برخی چهرههای سیاسی و نظامی در افغانستان خروج نیروهای خارجی از کشورشان که از سال 2014 اغاز میشود را نقطه عزیمت طالبان به دستاوردهای سیاسی و نظامی در افغانستان تلقی کرده و خواهان حضور طولانی مدت نیروهای خارجی هستند.
در عین حال گروه طالبان بارها اعلام کرده است که تا زمان حضور نیوهای خارجی در افغانستان به نبرد مسلحانه ادامه خواهد داد و امضای پیمان امنیتی را باعث افزایش جنگ و ناامنی در افغانستان قلمداد کرده است.
با توجه به این موضوع برخی کارشناسان همین حضور نیروهای خارجی در افغانستان را عامل عمده ناامنی این کشور دانسته و خروج آنها را عاملی برای مذاکره عملی و مستقیم با گروههای مخالف از جمله طالبان برای برقراری صلح پایدار در افغانستان میدانند.
انتهای پیام/پ