علی انسانی، شاعر اهلبیت(ع)، در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با اشاره به شخصیت شهید غلامعلی رجبی(جندقی)، از شاعران و مداحان شهید اهلبیت(ع)، گفت: خاطرم هست سال 67 در حرم امام رضا(ع) بودم که یکی از دوستان گفت غلامعلی رجبی به مشهد آمده و در هیئت دیوانگان است. به هیئت رفتم، اما دیدم او در حال و هوای خاصی است. در گوشهای نشسته تنها به حرم نگاه میکند. احساس کردم که شهید رجبی در آن زمان، حال خاصی دارد و اصلاً متوجه اطرافش نیست. به دوستان گفتم: با او کاری نداشته باشید، او از خدا حاجت خاصی میخواهد و در فضای این دنیا نیست. دو روز پس از آن دیدار، ایشان به شهادت رسید. بهنظرم او در همان زمان که تنها توجهش به حرم بود، از خدا شهادت میخواست و این جواز را امام رضا(ع) به ایشان داد.
وی ادامه داد: شهید رجبی در خانوادهای مذهبی و متدین به دنیا آمده بود. پدر بزرگوارش در هیئت دیوانگان وعظ میگفتند، فردی مخلص، متدین و باورمدار بود که در صحبتهایش شور و حال خاصی جاری بود. شهید رجبی فرزند چنین پدری بود که خدا بهواسطه علاقه و اخلاصش به خاندان اهلبیت(ع)، مزد دیگری، ورای مزدهای معمول، برای او در نظر گرفت و آن هم شهادت وی بود.
انسانی به سرودههای شهید رجبی اشاره کرد و افزود: شهید رجبی علاوه بر اینکه مداح اهلبیت(ع) بودند، شاعر ولایی هم بودند. از او سرودههای متعددی به یادگار مانده که در هر یک از آنها شور و حال خاصی جاری است. هرچند سرودههای او در نگاه اول از نظر ادبی بالا نیست، اما محتوای اشعار او دل هر شنونده را بهسمت خاندان حضرت رسول(ص) سوق میداد. شعرهای او باورمدار بود. صمیمیت خاصی در اشعار او باقی بود که در کمتر اشعاری میتوان سراغ آن را گرفت. اشعارش از دل برمیخاست و لاجرم بر دل هم مینشست.
این شاعر نامآشنای اهلبیت(ع) ادامه داد: از دیگر ویژگیهای اخلاقی شهید رجبی جاذبه ایشان بود. شهید بهدلیل اخلاق حسنه و حسن سیرتی که داشت توانست در زمان حیاتش افراد زیادی را بهسمت اهلبیت(ع) و هیئت جلب کند. مردم وقتی میدیدند که مداح اهلبیت(ع)، خود ناآشنا با راه و رسم مریدی خاندان حضرت رسول(ص) نیست، جذب او میشدند.
انتهای پیام/*