به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، نشریه فارین پالیسی در تازهترین گزارش خود در رابطه با اوضاع سیاسی افغانستان به خروج تیم عبدالله از روند انتخابات افغانستان اشاره کرده و وضعیت سیاسی در این کشور را وخیم گزارش داده است.
در زیر متن کامل گزارش اخیر این نشریه را مطالعه میکنید:
فضای سیاسی کابل، مملو از شایعاتی است که با خروج عبدالله از روند بررسی آرای دور دوم انتخابات ریاستجمهوری افغانستان، که در ماه جون برگزار شد، چه اتفاقی رخ خواهد داد. سازمان ملل متحد در حال حاضر، تلاش دارد تا مشروعیت بررسی آرا را حفظ کرده و تیم انتخاباتی عبدالله عبدالله را به بازگشت به این روند، ادامه آن و حمایت از نتایج انتخابات متقاعد سازد. همچنین خروج تیم انتخاباتی عبدالله عبدالله از روند بررسی آرا، توافق بر سر تقسیم قدرت میان 2 کاندیدا را که با پادرمیانی جان کری، وزیر خارجه آمریکا حاصل شده بود، نیز به خطر میاندازد و «جیمز کانینگهام» سفیر آمریکا در افغانستان نیز تلاش دارد تا این توافق حفظ شود، تلاشی که احتمال زیاد سودی نخواهد داشت.
ما از تعدادی از مقامات بسیار مورد اعتماد افغانستان، از تجار گرفته تا خبرنگاران و وزیران کنونی دولت کابل میشنویم که بحران انتخابات به شکل خطرناکی رو به وخامت است. عبدالله از طرف هوادارانش به شدت تحت فشار است تا برای برنده شدن در انتخابات هر گام لازمی را بردارد. عبدالله توانست به خوبی فشارها را تحمل کند، به ویژه پس از پذیرفتن شکست در برابر کرزی در انتخابات ریاست جمهوری 2009.
ما از منابع معتبر در هر 2 تیم انتخاباتی میشنویم که اگر در مراحل بعدی روند بررسی آرا، هر 2 کاندیدا با سازمان ملل متحد به توافقی دست نیابند، به احتمال زیاد عبدالله خود را رئیسجمهور اعلام خواهد کرد.
«سید فاضل سنچارکی» سخنگوی عبدالله گفت: در نبود توافق «ما به روند انتخابات پایان میدهیم»، گفتهای که بیشتر یک اتمام حجت نامیمون است. به احتمال زیاد عبدالله بر اساس نتایج دور نخست انتخابات که در آن 45 درصد آرا را کسب کرده بود، خود را مستحق ریاستجمهوری میداند.
چیزی که نگران کننده است این است که مقامهای افغان میشنوند عبدالله با بیش از 20 والی ولایتهای شمال افغانستان به توافق رسیده است تا از ریاست جمهوری او حمایت کنند. اساسا عبدالله میتواند انشقاق شمال افغانستان را رهبری کند. اگر عبدالله خود را رئیسجمهور اعلام کرده و برای تشکیل حکومت موازی تلاش کند، سه سناریوی احتمالی وجود دارد. سناریوهایی که همه برای افغانستان و منافع ایالات متحده نتایج زیان بار خواهند داشت.
سناریوی اول این است که شمال افغانستان در هرج و مرج فرو خواهد رفت و آنگونه که «عطامحمد نور» به عنوان والی قدرتمند، اخیرا اظهار داشته است، ارتش در امتداد خطوط قومی، شبیه به خطوط مرزی فرقهای که در عراق کشیده شده است، تجزیه خواهد شد. ارتش ملی و پلیس ملی افغانستان تجزیه خواهند شد و افسران آن به گروههای قومی مربوطه خواهند پیوست، چون در پایان روز، اکثریت افغانها به روابط قومی و قبیلهای رجوع خواهند کرد. این گروهها به طور بالقوه برای طرفهای سیاسیشان جنگهای خیابانی راه خواهند انداخت و آنچه که خیلی واضح است این است که تاجیکها با عبدالله و پشتونها با غنی همکاری خواهند کرد. در نبود نیروهای ارتش ملی یا پلیس ملی متحد به منظور حفظ نظم و ثبات، این سناریو به شکل قابل تصوری به ناآرامیهای خشونتآمیز در سرتاسر کشور خواهد انجامید.
سناریوی دوم این است که مانند کشورهای بنگلادش، پاکستان و مصر ارتش افغانستان به منظور برگرداندن نظم، تا زمانی که به وضع سیاسی رسیدگی شود، مداخله کند. در این سناریو، صداقت ارتش افغانستان خیلی مهم است. آیا ارتش مانند بنگلادش، صرف به منظور جلوگیری از ناآرامیهای داخلی قدرت را در اختیار خواهد گرفت و در صورت برگشتن نهادهای دموکراتیک به حالت اول، کنترل آن را واگذار خواهد کرد؟ یا اینکه ارتش مانند مصر قدرت را به عنوان سدی در برابر افراطگرایی و با انگیزههای سیاسی در اختیار خواهد گرفت؟ یک مداخلهی نظامیای شبیه به کودتا میتواند اوضاع را در کوتاه مدت برقرار سازد اما در نهایت آمریکا را وادار خواهد ساخت تا مطابق قوانین این کشور کمکهای مالی خود را به شکل فاجعهباری کاهش دهد. با تداوم بنبستهای سیاسی در هفتهی آینده، باید از نزدیک گفتار و کردار «بسمالله خان»، وزیر دفاع کشور و وزیر کشور سابق و رئیس ستاد ارتش کشور افغانستان را زیرنظر داشته باشیم.
سناریوی سوم، که اغلب در مورد آن از اعضای جامعهی مدنی و نخبگان سیاسی افغانستان میشنویم، درخواست رئیسجمهور کرزی برای برگزاری «لویه جرگه» خواهد بود تا او را بار دیگر به عنوان رئیسجمهور موقت انتخاب کنند و در این فرصت یا زمانی که بررسی آرا، کارگر واقع شده یا دور دیگر انتخابات با نظارت قوی جامعهی جهانی برگزار شود. حامیان عبدالله به این نتیجه کاملا راضی نخواهند بود، اما از تیم انتخاباتی عبدالله عبدالله میشنویم که آنها ترجیح میدهند کرزی دوباره به عنوان رئیسجمهور گماشته شود تا اینکه غنی رئیسجمهور شود. در حالیکه در میان تمام نتایج احتمالی، این احتمال کمترین ترس و واهمه را دارد اما این نتیجه میتواند بیثباتی و موافقتنامهی دوجانبهی امنیتی با آمریکا، که تاکنون به تأخیر انداخته شده را در وضع مخاطرهآمیزی قرار دهد.
گزینههای ما چیست؟ بدون در نظرداشتن اینکه آیا عبدالله انتخابات را به خاطر پست مبهم رئیس شورای اجرایی واگذار میکند یا به شکل پیشگیرانه خود را رئیسجمهور اعلام میکند، احتمالات رو به وخامت رفتن اوضاع در افغانستان پابرجا خواهد ماند.
تشکیل حکومت وحدت ملی امکانپذیر است اما این کار در حال حاضر و در آیندهی قابل پیشبینی برای هدایت هر 2 طرف به سمت سیستم نخست وزیری – ریاست جمهوری، به نظارت دوامدار و سطح بالا ضرورت دارد. این کشور در نبود پوشش قدرت توسط آمریکا به سمت خارج شدن از کنترل میچرخد و ما باید قبل از اینکه اوضاع در افغانستان از چنگ ما بگریزد، سریع اقدام کنیم. عاجلترین و موثرترین اقدام این است که آمریکا به طور کامل در بحران سیاسی افغانستان ورود کرده و در مورد خروج این کشور در سال 2016 از افغانستان تجدید نظر کند. آمریکا با تداوم راهنمایی و رهبری، بدون قید زمانی، میتواند اطمینان حاصل کند که اوضاع در افغانستان شبیه عراق نخواهد شد.
انتهای پیام/ع