سرزمین فلسطین و به ویژه باریکه غزه طی بیشاز شصت سال گذشته درگیریها و جنگهای متعددی را شاهد بوده و هر یک از آنها نیز ویژگی خاص به خود را داشتهاند. نبرد 50 روزه سال 1393 را میتوان یکی از خبرسازترین این جنگها نام نهاد. شهادت بیشاز دو هزار فلسطینی که اکثریت قریب به اتفاق آنها را غیرنظامیان و مخصوصا کودکان تشکیل میدادند، مجروحیت بیشاز ده هزار زن و مرد غیرنظامی، ویرانی زیرساختهای غزه، سکوت توام با رضایت مدعیان دفاع از حقوق بشر در برابر این هفته جنایت، پخش مستقیم صحنههای جنایت رژیم صهیونیستی و خروش ملل مختلف جهان علیه این همه قساوت و بیرحمی از یک طرف و مقاومت جانانه رزمندگان، روحیه عالی مردم، حملات موشکی پیدرپی تا عمق سرزمینهای اشغالی و... از شاخصههای این نبرد بود.پس از پنجاه روز و فراز و فرودهای مختلف، سرانجام آتشبس برقرار گردید. برخیها رژیم صهیونیستی را برنده جنگ پنجاه روزه اخیر میدانند. اینان قدرت تخریب سلاحهای نیروهای اشغالگر، وسعت ویرانیها و خسارات وارده بر غزه، تعداد مجروحین و شهدای فلسطینی از یک طرف و از طرف دیگر آسیبپذیری کمتر صهیونیستها را به عنوان دلیل مطرح مینمایند.
به باور نگارنده، کشتار بیشتر و تحمیل خسارات افزونتر نمیتواند محک و شاخص قابل قبولی در این زمینه محسوب گردد. باید اهداف متجاوز را بررسی و میزان تحقق آن را بعد از خاتمه جنگ برآورد نمود. سران سیاسی و فرماندهان نظامی صهیونیست در خلال پنجاه روز حملات بیوقفه به نوار غزه بارها تاکید نمودند که هدف آنها از این حملات تخریب تونلهای حفر شده بین نوار غزه و کشور مصر و همچنین خلع سلاح مقاومت اسلامی است. علاوه بر این دو مورد، صهیونیستها مکررا بر تداوم محاصره همه جانبه غزه نیز تاکید نموده و آن را خط قرمز قلمداد میکردند.بلافاصله بعد از هر آتشبسی دهها هزار زن و مرد و پیر و جوان فلسطینی در نوار غزه به خیابانها میآمدند با در دست داشتن پرچم و نمادهای مقاومت، به حمایت از رزمندگان خود میپرداختند. فلسطینیها بعد از پنجاه روز تحمل حملات هوایی و زمینی و دریایی، نشان دادند که از اراده لازم برای مقابله با نیروهای اشغالگر برخوردار بوده و در راه هدف خود که همانا مبارزه با ظلم و ستم و بیدادگری و توسعهطلبی است، جان خویش را بر کف گرفتهاند. زمانی که پدران و مادران فرزند از دست داده و فرزندان یتیم شده در جریان جنگ اخیر فریاد برمیآوردند که همه حامی مقاومت هستیم و شهادت را افتخار میدانستند، به یاد جمله معروف حضرت امام خمینی(ره) افتادم که میفرمود: ملتی که شهادت دارد اسارت ندارد»
در پایان جنگ، مقاومت اسلامی فلسطین نه تنها خلعسلاح نگردید، بلکه مجهزتر از گذشته آماده دفاع میباشد. از طرف دیگر تونلها همچنان پابرجا باقی مانده و موضوع برطرف نمودن بخشی از محاصره غزه نیز به صراحت در توافقنامه آتشبس گنجانیده شده است. تامل در موارد فوق نشان میدهد که علیرغم جنایات ضدبشری صهیونیستها، هیچ یک از اهداف اعلام شده آنان محقق نگردید. نه تنها آنان به اهداف خود دست نیافتند بلکه برای اولین بار طی دهههای اخیر بیش از شصت نفر از نیروهای نظامی این رژیم با حملات غافلگیرکننده مقاومت اسلامی به هلاکت رسیدند، عمق سرزمینهای اشغالی زیر موشکهای فلسطینیان قرار گرفت، فرودگاه تلآویو برای اولین بار در تاریخ این رژیم برای مدت چند روز تعطیل گردید، آژیر قرمز بارها در شهرهای مختلف صهیونیستنشین به صدا درآمد، سیستم ضدهوایی«گنبد آهنین» آنها ناکارآمدی خود را در عمل نشان داد، افکار عمومی جهانیان اعم از مسلمان و غیرمسلمان علیه بیرحمی اشغالگران به خروش آمد و در خیابانها به تظاهرات پرداخت و...
از این رومیتوان برنده واقعی و اصلی جنگ پنجاه روزه را رزمندگان حماس و جهاد اسلامی دانست. مسالهای که پس لرزههای آن برکناری وزیر دفاع این رژیم را در پی داشت. در گرما گرم جنگ 50 روزه، آمریکاییها به ارسال سلاح و اختصاص کمکهای مالی به رژیم صهیونیستی مبادرت ورزیده و مقامات غربی هم با تماسهای تلفنی و مصاحبههای مکرر، حمایت خود را از اقدامات رژیم صهیونیستی اعلام و جنایاتی که سربازان این رژیم مرتکب میشدند را حق مسلم و طبیعی میدانستند! به تعبیری میتوان مدعی شد که برای به زانو درآوردن مردم غزه که سالهاست از همه سو در محاصره قرار گرفتهاند، بسیاری از کشورها دست به دست هم داده بودند. مطلبم را با جملاتی از بیانات اخیر مقام معظم رهبری به پایان میبرم که میفرمایند: جنگ اخیر غزه از نمونههای معجزه آساست. یک منطقه کوچک با تواناییهای محدود کاری کرد که رژیم صهیونیستی به عنوان نماد قدرت غرب به زانو درآمد.
انتهای پیام/