به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم؛ دومینیک فریزبی، نویسنده روزنامه ایندیپندنت انگلستان، در مقالهای با بررسی فاکتورهای پیشرفت اقتصادی بیان کرده که اسکاتلند در صورت جدایی از پادشاهی متحده (شامل انگستان، ولز، اسکاتلند، ایرلند شمالی) میتواند تبدیل به یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان شود. وی مینویسد:
هر ساله بانک جهانی، صندوق بینالمللی پول و سازمان سیا گزارشهای مستقلی درباره ثروتمندترین کشورهای جهان بر اساس تولید سرانه ناخالص داخلی و نیز قدرت خرید منتشر میکنند.
پادشاهی متحده در این لیست در رده 21 قرار دارد در حالیکه در ردههای بالاتر کشورهایی چون قطر، لوکزامبورگ، سنگاپور، برونئی، نروژ و سوئیس حضور دارند.
برخی از این کشورها موقعیت خود را مرهون نفت هستند اما نفت همه چیز نیست. کشور عربستان سعودی در رده 28، روسیه در رده 43 و ایران در رتبه 78 قرار گرفتهاند.
سایر کشورها به دلیل مراکز تجاری و مالی خود در این رتبهها قرار گرفتهاند. اما گزینهها و تمهیداتی که آنها را به این مقام رسانده برای دیگر کشورها نیز قابل دسترسی است.
اما یک شاخصه در تمام پنج کشور اول لیست یکسان است: آنها همگی جمعیت کمی دارند. سنگاپور و نروژ هر کدام دارای 5 میلیون نفر،قطر 3 میلیون و لوکزامبورگ و برونئی هر کدام دارای نیم میلیون نفر جمعیت هستند.
تنها استثنای این لیست آمریکا است. این کوشر در لیست صندوق بینالمللی پول مکان ششم، لیست بانک جهانی رتبه هفتم و در لیست سازمان سیا رتبه 14 را به خود اختصاص داده است. آمریکا در سال 1950 و 1970 در رتبه اول قرار داشت. البته در آن زمان، ایالتهای آمریکا شبه خودمختار و دارای استانداردهایی طلایی بودند. ارز این کشور نیز مستقل بود. با بزرگتر شدن دولت و متمرکزتر شدن قدرت در این کشور، رتبه آن نیز تنزل پیدا کرد. زیرا همبستگی مستقیمی بین اندازه و دولت و نیز ثروت مردم وجود دارد. هر چقدر اولی بزرگتر باشد دومی کوچکتر است. هر چقدر قدرت متمرکز باشد، ثروت کمتر پراکنده میشود.
اما در یک کشور کوچک که بر اساس مالیات کمتری باید هدایت شود، اندازه دولت نیز محدودتر میشود. نظارت کارآمدتر میشود، ابهام کمتری در کارها بوجود میآید و شفافیت و پاسخگویی نیز بیشتر میشود. تغییر آسانتر میشود و در نتیجه کشور انعطافپذیرتر، پویا و رقابتپذیر میگردد. با جمعیت کمتر، فاصله کمتری نیز درثروت وجود خواهد داشت.
مدرک تاریخی این است که آزادترین کشورها با بیشتر توزیع قدرت همیشه شکوفاترین و فعالترین کشورها بودهاند.
دولت-شهرهای ایتالیا در اوایل دوران رنسانس و پیش از آن نمونههای خوبی هستند. هیچ گونه نهاد حاکمه واحدی به غیر از کلیسای کاتولیک رم وجود نداشت. اگر مردم، ایدهها و نوآوری در یک ایالت سرکوب میشد، میتوانستند سریعا به یک مکان دیگر بروند، بنابراین رقابت وجود داشت. بالاخص ونیز در این مسیر موفقیت و ابتکار بسیاری از خود نشان داد. ایتالیای دوران رنسانس به طرز خارقالعادهای شکوفا و پر رونق بوده و بزرگترین افرادی را که تاکنون زندگی کردهاند، خلق کرد.
اما اروپای شمالی پروتستان از ایتالیا پیشی گرفت. انجیل به زبانهای محلی ترجمه شد و ماشین چاپ گوتنبرگ دانش را پراکنده کرد - و بنابر این منجر به تمرکز زدایی از قدرت شد. این مسابقه با هلند آغاز شد و بریتانیا، اگرچه از تعداد زایادی جزیره کوچک ساخته شده بود، هدایت گله را بر عهده گرفت. انگلستان، علیرغم اتحاد با اسکاتلند و ایجاد یک امپراطوری بزرگ، قدرت متمرکز را با کاهش قدرت پادشاه پس از جنگهای داخلی سال 51-1642 و سپس مرتبط ساختن ارز رایج با طلا، پراکنده کرد.
ایتالیا پس از اینکه در اواخر قرن 19 متحد شد، هیچگاه نتوانست قدرت قبلی را باز یابد، دچار نبردهای داخلی، بوروکراسی، جنایات سازمان یافته، فساد، تورم و تفرقه شد. دولت این کشور باد کرده و سیستم سیاسی آن ناکارآمد گشته است.
بیایید به اسکاتلند بازگردیم.
اسکاتلند الان فرصت دارد که همان قوانین، مالیات و مقرراتی را که دیگر ده کشور برتر در لیست استفاده میکنند، اتخاذ کند. اسکاتلند از قبل دارای سنتی غنی در حوزه تجارت، امور مالی و بانکداری است.
اسکاتلند نفت دارد.
و البته تنها پنج میلیون جمعیت.
این کشور تمام اقلام لازم برای تبدیل شدن به یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان را دارد.
کمک استقلال به جهان از منظر مهندسی، اختراع، صنعت یا امور مالی بسیار برجسته بوده است. به افرادی چون آدام اسمیت، اکساندر فلمینگ، جان لوجی بیرد و جیمز وات بیندیشید. نمیتوان به استعداد اسکاتلندیها شک کرد، آنها مردمی توانمند هستند. اما به مانند گذشته در سطح جهانی مطرح نیستند. یقینا دورهای سخت برای تطبیق وجود خواهد داشت اما مردم مستقلی که بر پایه مالیاتهای خودشان زندگی میکنند با پویایی و اعتماد به نفس احیاء شده میتوانند دوباره به سطح اول جهانی بازگردند.
اما در ابتدا باید انتخاب درستی داشته باشند.
انتهای پیام/