به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، از چاله به چاه افتادن، رسم این چند سال تیمهای محبوب قرمز و آبی پایتخت بوده است. البته گاهی هم بوده که همای سعادت روی شانه یکی از این تیمها نشسته و برای چندماه یا یک سال حاشیههای کمتری را تحمل کردهاند.
اما این رسم مالوف این دو تیم است که همواره باید با مشکلات دست و پنجه نرم کنند. گاهی مشکلات مالی، گاهی عدم نتیجهگیری و گاهی هم معضلات مدیریتی.
طی سالهای گذشته همواره این دو تیم تبدیل به بنگاهی برای مناسبات سیاسی و اقتصادی دولتها شدهاند و به نوعی قربانی تصمیمات آدمهای سیاسی شدهاند.
اما مشکل اینجاست که همین تصمیمات غیرکارشناسانه لطمات جبرانناپذیری را به ورزش زده است و ظاهرا قرار هم نیست تمامی بگیرند.
قطعا فراموش نمیکنیم زمانی را که رئیس سازمان تربیت بدنی که اتفاقا قرابت هرچند اندکی هم با ورزش نداشت، با دخالت آشکار در کار فدراسیون فوتبال، جز تعلیق فوتبال ملی ما رهآورد دیگری برای فوتبالمان نداشت. یادمان نمیرود همین فرد تمام تلاش خود را به کار بست تا با حفظ سمت ریاست سازمان ورزش، میز و صندلی ریاست فدراسیون فوتبال را هم از آن خود کند. یادمان نمیرود که همین رئیس با تغییرات مداوم هیئت مدیره دو باشگاه پرسپولیس و استقلال، چگونه آرامش آنها را بر هم زد. آمدن افرادی که هیئت مدیره را با لابی به دست آورده بودند و حضور در آن را برای یک دور همنشینی ساده غنیمت میشمردند، نتیجهای جز ضربات بیشتر به این باشگاهها نبود. افرادی که بخاطر برخی قول و قرارهای سیاسی تیم را در اختیار گرفتند و هیچ اقدام مثبتی هم در کارنامهشان ثبت نشد و دست آخر هم به همان جایی برگشتند که از اول باید میبودند.
درست در بحبوحه تبلیغات انتخاباتی سال 88 بود که رئیسجمهور وقت طی نامهای به رئیس سازمان تربیت بدنی از او خواست که درخصوص خصوصیسازی این دو باشگاه اقدامات لازم را انجام دهد. اما نه آن موقع و نه حتی 4 سال بعد از آن هم این اتفاق رخ نداد و هر از گاهی اعضای جدید! هیئت مدیره معرفی میشدند و روی بدهیهای سنگین این باشگاهها رقمی دیگر را اضافه میکردند.
تا اینکه با تغییر دولت، خیلیها به این امیدوار بودند که این دولت بتواند با کلید معروفش، قفل خصوصیسازی این باشگاهها را باز کند. قرار بر این شد که این اتفاق هرچه زودتر بیفتد، اما تا زمان انجام این امر، هیئت مدیرهای با اسپانسرهای قوی مدیریت تیم را بر عهده بگیرند و شرایط را برای خصوصی شدن آنها مهیا کنند.
اما اینبار هم این اتفاق رخ نداد و بعد از هفتهها رایزنی برای انتخاب اعضای هیئت مدیره و مدیرعامل، باز هم حواشی فروکش نکرد. هنوز چند ماهی از حضور اعضای جدید نگذشت، که دوباره همین افراد حاشیههای جدید را کلید زدند.
مرور اخبار باشگاههای قرمز و آبی طی هفتههای گذشته قطعا شاهدی خواهد بود بر این ادعا. مصاحبههای غیرضرور بر علیه یکدیگر، امری عادی شده بود. تا اینکه بالاخره یکی از این زخمها سر باز کرد و رئیس هیئت مدیره باشگاه پرسپولیس تصمیم گرفت، سرمربی خود را تغییر دهد. طبق گفته رحیمی، مدیرعامل (سابق) پرسپولیس، حمید سیاسی صبح دیروز به باشگاه رفت و اعلام کرد «که در جلسه مورخ 18/6/93 هیات رئیسه باشگاه که بدون حضور مدیرعامل برگزار گردیده تصمیم گرفته شده است که به درخواست وزیر محترم ورزش، سرمربی تیم فوتبال پرسپولیس برکنار شود و چنانچه تا ساعت 14 امروز (19/6/93) مراتب به ایشان ابلاغ نگردد نسبت به برکناری مدیرعامل نیز اقدام خواهد شد.» البته علیرضا رحیمی این را هم مطرح کرد که «من اگر هم برکنار شوم مشکلی ندارم ولی تا هستم دایی سرمربی تیم من است و از او حمایت میکنم»
البته رحیمی کنایهای هم به وزارت ورزش و رئیسجمهور زد: «روی صحبت من با رئیسجمهور است، آقای روحانی، یک بساز و بفروش در حال تصمیمگیری برای پرسپولیس و قهرمان ملی است. این فاجعه است و باید بگویم که چشمتان روشن.»
رئیس هیئت مدیره هم برای آنکه رحیمی را به زحمت نیندازد، او را هم از سر راه برداشت و قائم مقام باشگاه را به عنوان سرپرست معرفی کرد. اما به هرحال زور برخی افراد سیاسی اما غیرسیاسی و البته غیرورزشی چربید و خیلی زود تغییراتی که همه از مدتها پیش منتظرش بودند رخ داد. نکته جالبتر اینکه روز گذشته به طور اتفاقی و بدون هماهنگی قبلی به حساب بازیکنان پرسپولیس مبلغی پول ریخته شد.
این اتفاق در حالی رخ داد که در این مدت گفته میشد باشگاه پرسپولیس مشکل مالی دارد و پولی به تیم تزریق نمیشود!
حالا باز هم آرامش یکی از این تیمهایی که به گفته سخنگوی دولت پارهتن دولت هستند بر هم خورد. خیلی راحت حاشیهها همه جا را گرفتند. تمرین تیم به هم ریخت، نگرانی هواداران بیشتر از گذشته شد. حرمتها شکسته شد و...
اما ظاهرا برخی مهم نیست. وزیر محترم ورزش که طی روزهای اخیر مباحثی نظیر قرارداد کارلوسکیروش را هم به پرونده حضور چندماههاش اضافه کرده، حالا باز هم باید تاوان تصمیمات غیرورزشیاش را پس بدهد. او طی ماههای اخیر در برخی موارد درست جا پای رئیس اسبق سازمان تربیت بدنی میگذارد. فردی که اطلاعات چندانی از ورزش نداشت و همه چیز را از دریچه نگاه خود، درست میپنداشت.
حالا سوال اینجاست که وقتی یک دولت، بر عملکرد دولت گذشته انتقاد داشته و برای رفع اشکالات آمده، چگونه همان مسیر را طی میکند؟ آیا قرار است همچنان روند سالهای گذشته تکرار شود و دود این تصمیمات غیرورزشی و غیرکارشناسانه به چشم هواداران فوتبال برود؟ بهتر نیست مسئولان دولتی، افراد متمول و ناآشنا به ورزش و برخی سفارششدهها دست از سر فوتبال بردارند و بگذارند هواداران ورزش (به ویژه فوتبال) نفسی همراه با آرامش بکشند؟
منبع: سیاست روز
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.