حسین خواجهوند بیدختی در گفتوگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، با بیان اینکه برخی اجازه نمیدهند که تکنولوژی، وارد برخی از فعالیتهای صنایع دستی شود که این نگاه اشتباهی است اظهار داشت: با استاندارد دوره صفویه اگر تولیدی داشته باشیم آن تولید محکوم به شکست است؛ یعنی اگر در یزد، 2 متر ترمه تولید کنید، فروش آن متری 2 میلیون تومان هم کم است اما آیا این کالای سنتی برگرفته از معذوریتهایی که اجازه نمیدهد تکنولوژی وارد شود؟با این نگاه توسعه صنایع دستی امکانپذیر نیست و باید این نگاه عوض شود.
وی اضافه کرد: معتقدیم در این حوزه باید به تکنولوژی تا موقعی که به خلاقیتهای فردی هنرمند لطمه نزده است اجازه ورود بدهیم، ولی این نگاه در معاونت صنایع دستی به رسمیت شناخته نشده است و الگوی ما در این حوزه تولد سنتی است، در حالی که تولید سنتی قابل رقابت با تولیدات مشابه در کشورهای دیگر نیست یعنی اگر الان کسی ادعا کند یک متر ترمه دستی در این کشور تولید میشود و با 10 کارخانه تولید ترمه ماشینی رقابت میکند امکان ندارد. لذا باید در این مورد تجدیدنظر کنیم.
بیدختی اضافه کرد: در حال حاضر نیاز داریم دانشگاهها به حل معضلات صنایع دستی که مهمترین آن نظریهپردازی در این زمینه است کمک کنند، یعنی باید تعاریف جدیدی از صنایع دستی ارائه شود و البته در همه دنیا هم این اتفاق افتاده است، شما فکر میکنید ژاپن بعد از اینکه مسیر توسعهیافتگی را طی کرد برای دانش سنتی و هنرهای بومی خود برنامه نداشته است؟ قطعا برنامه داشته است و اجازه ندادند هنر سنتیشان زیر غلطک مدرنیسم له شود.
وی اضافه کرد: بزرگانشان فکر کردند و راهکاری ارائه کردند، بعد به این نتیجه رسیدند مثلاً دانش سنتی تولید پارچه "کیمونو" به هرشکل ممکن باید حفظ شود لذا طبق آن برنامه، پول هزینه کردند نه اینکه رویشان را به دیوار کنند و بگویند انشاءالله حفظ میشود، خیر، حفظ نمیشود.
مدیرکل اسبق صادرات صنایع دستی ادامه داد: همچنین آنها برای حفظ تولید برنج در منطقهای که برای یک متر زمین مشکل دارند، اعلام کردند اگر این برنج، کیلویی 20 برابر قیمت جهانی هم تمام شود، باید حفظ شود، چون کالای استراتژیک ماست.پس ما وظیفه داریم هزینه کنیم، آلمان هم همینطور بود و وقتی مسیر توسعهیافتگی را طی کرد دانش سنتی از جمله آهنگری سنتی را حفظ کرد.
بیدختی خاطرنشان کرد: ما چون غرق نعمت هستیم اینها را نمیبینیم و چون هنوز مرحله انشقاق بین نسلی و فاصلهگرفتن با این هنرها ملموس نیست احساس نمیکنیم، موقعی احساس میکنیم که در روستایی برویم و یک متر فرش دستبافت 10 ساله نبینیم.
وی با اشاره به وانتهایی که فرش کهنه را با دستبافت تعویض میکنند گفت: فرش کهنه چیست، همان فرش دستبافت است، فرش دستبافت، منبعی از نقشهای سنتی آن منطقه است، اینها را جمع میکند و چند متر فرش ماشینی میدهد، به عبارتی گنجینهای از ذخایر نقوش و دستبافتهای سنتی که دیگر قابل تکرار نیست از بدنه روستاها جمع شده است، آیا یک نفر احساس تکلیف کرده است که حداقل یک عکس از آن بگیرد؟
انتهای پیام/