به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم،اگر چه تک فرزندی در جامعه ما پدیده نوظهوری نیست اما در هیچ دورهای این گونه فراگیر نبوده است؛ اولین پیامد تک فرزندی فقدان فرصتهای تعاملات بین فردی و مهمترین آسیب آن نیز کاهش رشد اجتماعی کودکان است چرا که روابط اجتماعی در خانوادههای کم جمعیت نسبت به سایر خانوادهها کمتر به چشم میخورد.شاید داشتن یک فرزند مسئولیت کمتری در حوزههای مختلف اجتماعی، اقتصادی و تربیتی برای خانواده به همراه داشته باشد اما از منظر کودکان، تنها بودن و نداشتن خواهر و برادر خوشایند به نظر نمیرسد بر همین اساس بیتوجهی به این واقعیت، نه تنها فرزندان را دچار مشکلات فردی میکند، بلکه خانواده را آسیبپذیرتر و در نهایت جامعه را دچار بحران اجتماعی و سالمندی خواهد کرد.
گفتنی است فرزندانی که در کنار برادر و خواهرزندگی کرده و پرورش پیدا میکنند، امکان رشد اجتماعی، هیجانی و ارتباطی بیشتری دارند و دارای توانمندی بیشتری نسبت به کودکان تک فرزند هستند چرا که این کودکان به علت تنها بودن، فرصت تعامل، بازی، دعوا و به طور کلی ارتباط چند سویه با کودکان دیگر در خانواده برایشان مهیا نبوده است و این فقدان تجربه باعث خواهد شد که این کودکان نتوانند احساساتشان را بروز داده، کنترل و یا مدیریت کنند.
در واقع ارتباط با خواهر و برادر نقشی مهم و اساسی در رشد و شکوفایی شخصیت کودک ایفا میکند؛ این ارتباط در کودک میل به بازی و سرگرمی ایجاد میکند، این امکان را فراهم میسازد تا نقشهای متفاوتی را بازی کند، به او کمک میکند تا خلاقیت و خودجوشیاش را افزایش دهد، به او فرصت میدهد تا خشم و پرخاشگریاش را ابراز کند و به او میآموزد تا این حس را هدایت کند؛ همان چیزی که او را برای زندگی در جامعه و کنشهای متقابل با افراد مختلف لازم دارد.
واقعیت این است که به علت تغییر سبک زندگی، تعداد تک فرزندها در جامعه رو به افزایش است که یکی از پیامدهای ناخواسته آن وابستگی شدید و متقابل والدین و فرزند است؛ در واقع اعضای خانواده احساس میکنند نیاز شدیدی نسبت به هم دارند که این احساس جدایی، دوری و از دست دادن همدیگر صدمات روحی و جبرانناپذیری را به فرزند و یا والدین وارد میکند که این شرایط غیرمتعارف و آسیبزا، باعث شده که والدین تمامی خواستههای فرزندشان را بیکم و کاست اجرا کنند به طوری که این فرزندان نازپرورده دنیای واقعی را کمترتجربه کرده و در دنیای آکواریومی و کارتونی بزرگی میشوند؛ به عبارتی در این خانوادهها نوعی فرزندسالاری حکمفرماست که این توجه بیش از حد والدین و قرار دادن فرزند در کانون توجهات اثرات سوئی بر شخصیت کودک دارد.
این گونه کودکان غالباً خود شیفته، حساس، زودرنج، پرتوقع و کمصبر هستند و نمیتوانند عواقب اشتباهات خود را آزموده و مسئولیت عمل خود را بپذیرند چرا که در زندگی با هیچ مسئلهای مواجه نشدهاند؛ در واقع این کودکان کمتر قدرت حل مسئله دارند چرا که در صورت بروزکوچکترین مسئلهای، والدین پیشدستی میکنند و فرزند را از مخمصه نجات میدهند.
با توجه به شرایط یاد شده در مییابیم که تک فرزندها کمتر با مشکلات مواجه شده و در معرض تجربه کردن شکست، ناکامی و طرد شدن قرار نمیگیرند و در همین راستا شرایطی را که لازمه بلوغ فکری و روانی هر انسانی است را تجربه نمیکنند؛ این کودکان از جامعه پیرامونشان انتظار دارند همانند والدین با آنها رفتار کرده و چتر حمایتی خود را بر سر آنان بگسترانند.
در بسیاری از اوقات از آنجا که دنیای واقعی کاملاً مطابق میل و خواستهای کودکان و پاسخگوی توقعاتشان نیست، در آینده و به خصوص در زندگی مشترک دچار سرخوردگی و ناسازگاری میشوند؛ در واقع هر چه میزان حمایتهای غیرضروری والدین از فرزند بیشتر باشد، تحمل و قدرت کودک در مواجه با مشکلات گریزناپذیر زندگی کاهش پیدا کرده و در آینده آسیبپذیرترخواهند بود.
انزوا، گوشهگیری و عدم تمایل کودکان امروزی در تعاملات دوستانه و خانوادگی علاوه بر اینکه فرد را در ارتباطات اجتماعی دچار مشکل میکند بلکه کم شدن ارتباطات کلامی در این گونه خانوادههای کمجمعیت، سبب حاکمیت شبکههای مجازی اجتماعی و رسانههای تصویری میشود، کودک یا نوجوانی که از تنهایی رنج میبرد به دنبال جایگزینی برای اوقات تنهایی خود است در نتیجه به تلویزیون، جاذبههای دنیای مجازی و هیجانهای کاذب در بازیهای رایانهای روی میآورد که این رویگردانی و ضعف در برقراری ارتباطات واقعی، ترس و یا تنفر از حضور در گروههای اجتماعی و خانوادگی را تشدید کرده و به استمرار این روند فردمحورانه و اجتماعگریز کمک میکند.
منبع:سایت رویکرد
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها