به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، «اشرفغنی احمدزی» رئیسجمهور افغانستان همانطور که در رقابتهای انتخاباتی وعده داده بود، یک روز پس از برگزاری مراسم تحلیف پیمان امنیتی میان کابل و واشنگتن را توسط «حنیف اتمر» مشاور امنیت ملی خود به امضا رساند.
امضای پیمان امنیتی کابل ــ واشنگتن با واکنشهای مختلف اعم از موافق و مخالف در داخل و خارج افغانستان مواجه شد. کشورهای همجوار افغانستان و برخی قدرتهای منطقهای مانند چین و روسیه از ادامه حضور نیروهای خارجی بهویژه آمریکا در افغانستان ابراز نگرانی کردند.
اما شاید مهمترین واکنش که همه نیز منتظر آن بودند واکنش امارت اسلامی افغانستان (گروه طالبان) به امضای این پیمان بود.
همانطور که تصور میشد این گروه بلافاصله پس از امضای پیمان امنیتی، احمدزی را خائن به مردم مسلمان افغانستان معرفی کرده این پیمان را نقض شرع اسلام دانستند.
گروه طالبان در پیام خود ادامه جهاد در برابر نیروهای آمریکایی و حکومت مستقر در کابل را اعلام کرد.
حال باید این نکته را در نظر داشت که آمریکاییها پس از 14 سال حضور در افغانستان بهخوبی با شرایط این کشور، اقوام، گروههای مخالف دولت از جمله طالبان و حزب اسلامی حکمتیار و وضعیت صلح در افغانستان آشنا هستند.
واشنگتن بهخوبی درک کرده است که از پس شکست کامل گروه طالبان بر نخواهد آمد و بهاذعان رسانههای وابسته به خود اکنون پس از 13 سال حضور نظامی در افغانستان در 95 درصد خاک این کشور مشغول مبارزه با طالبان است و این یعنی طالبان دوباره در افغانستان قدرت یافته است.
آمریکا بهخوبی میدانست که با امضای پیمان امنیتی آتش جنگ در افغانستان را شعلهورتر خواهد کرد زیرا در مذاکرات مستقیم و غیرمستقیم با نمایندگان امارت اسلامی به این درک رسیده بود که طالبان امضای پیمان امنیتی و ادامه حضور طولانیمدت در افغانستان را، خط قرمز خود برای رسیدن به صلح میدانند اما باز بر خواسته خود پافشاری کرد و این پیمان را به امضا رساند.
بلافاصله پس از امضای پیمان، طالبان تحرکات خود را شروع کرده و با 3 انفجار انتحاری که در آنها فقط سربازان و نیروهای نظامی افغان را هدف قرار دادند از این قرارداد استقبال کردند.
سؤالی که در اینجا پیش میآید این است که آیا آمریکاییها واقعا به دنبال برقراری صلح در افغانستان هستند؟
در پاسخ و با اشاره به سطور بالا اینگونه میتوان نتیجه گرفت که آمریکاییها به دنبال یک افغانستان ناآرام هستند زیرا با درک آمریکا از اوضاع افغانستان و شرایط گروه طالبان، امضای پیمان امنیتی یعنی آغاز جنگ بزرگ در افغانستان.
آمریکاییها اگر به دنبال صلح در افغانستان بودند میتوانستند با جمعکردن تمام گروههای افغانی در کنار یکدیگر و رسیدن به یک صلح بین افغانی و خروج کامل از افغانستان این کشور را با صلح پایدار روبرو سازند.
کرزی در طول دوران حکومت خود بارها سعی کرد تا طالبان را پای میز مذاکره نشانده و آنها را وارد روند صلح در افغانستان کند.
احمدزی نیز در شعارهای انتخاباتی خود بارها طالبان را دعوت کرد تا به مذاکره با دولت روی آورده و به صلح افغانستان وارد شوند.
اینها نشان میدهد که دولتها در افغانستان به این درک رسیدهاند که طالبان در این کشور حضور داشته و برای تصمیمات خود و رساندن افغانستان به یک صلح واقعی باید این گروه را در نظر داشته باشند.
خواست دولت افغانستان از طالبان برای ورود به روند صلح هربار با جواب منفی طالبان روبرو شد و دلیل آنها از جواب نه!! وابسته بودن دولت مرکزی به آمریکا عنوان میشد.
آمریکاییها نیز تمام این سیگنالها را دریافت کرده بودند.
حال در شرایطی که خود افغانستانیها میتوانند در کنار یکدیگر قرار بگیرند و صلح را برای کشورشان تأمین کنند دلیل این همه اصرار آمریکا برای ماندن در افغانستان و آتش به خرمن صلح زدن دراین کشور چیست.
همه این موارد نشان میدهد که خواست آمریکا برقراری صلح در افغانستان نیست بلکه سعی دارد با درگیر ساختن گروههای مختلف افغان همچنان شرایط این کشور را در ناامنی نگه دارد.
از سوی دیگر از برخی مواضع طالبان اینگونه میتوان دریافت کرد که این گروه در صورت عدم مداخله و حضور خارجیها در افغانستان حاضر هستند سلاح را به زمین گذاشته و در کنار سایر گروههای فعال در این کشور حکومتی متشکل از همه گروهها و اقوام را تشکیل داده و روند صلح در افغانستان را برقرار سازند.
با همه تفاسیر فوق این نتیجه یافت میشود که امضای پیمان امنیتی کابل – واشنگتن به معنای ادامه جنگ و منازعات داخلی در افغانستان بوده و آمریکا با علم به این موارد باز بر امضای آن اصرار ورزیده است.
انتهای پیام/پ