به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، چشمهایت را ببند عزیزم. مبادا بیدار شوی و گریه کنی. مبادا گرسنهات شود. مبادا بهانه بگیری. میبینی! سرشان شلوغ است. وقت ندارند تو را در آغوش بگیرند. وقت ندارند قدم بزنند. وقت ندارند توی چشمهای اطرافیانشان با مهربانی نگاه کنند، بگویند و بخندند، همدردی کنند و از حال و احوال این روزهایشان بگویند.
آنها حتی وقت ندارند به مهمانی بروند، که البته اگر هم بروند باز ماجرا همین است و همین.
گوشی های موبایلشان را می گیرند دستشان و در سکوت شبکه های اجتماعی که دارند ما را کم کم غیراجتماعی می کنند، صفحات گوشی شان را چک می کنند و زیر و رو می کنند.
دارند تمرین می کنند اجتماعشان را مدام کوچک و کوچک تر کنند. آن قدر که حتی دیگر در جمع خانواده هم عضوی از جمع نباشند، عضوی از همین شبکه های اجتماعی باشند.
تو هم کمی که بزرگ تر شوی برایت تبلت می خرند، بتمن و مرد عنکبوتی همدمت می شوند و تو هم مثل آنها بیشتر و بیشتر در خودت فرو می روی و در دنیایی غرق می شوی که مجازی بودنش تو را از دنیای واقعی اطرافت جدا می کند.
تنهایی دنیایت را پر می کند و تو آن قدر به تنهایی ات عادت می کنی که قدم زدن در خیابان ها و لبخند زدن به عابران برایت بی معنی شود؛ هرچند همین حالا هم آن گوشه تنهایی آرام زیر پوستت خزیده و شاید بغضی نهفته در گلویت داشته باشی.
چقدر خوب که تو کوچکی و هنوز وابسته این شبکه های اجتماعی نشده ای که محکومم کنی به نادیده گرفتن خوبی های آنها.
چقدر خوب که شاید همین لحظه دلت برای آغوش مادرت تنگ شده باشد و درک کنی که شبکه های اجتماعی با همه خوبی هایی که می تواند داشته باشد، حق ندارد آغوش مادر و دست های پرمهر پدر را از تو دریغ کند.
چشم هایت را ببند و خوابی خوش ببین. خواب آغوش مادرت را، خنده های پدرت را. نه... نه.... چشم هایت را باز کن. نگاه کردن به دنیا را از خودت دریغ نکن. آرام و بی صدا به جهان اطرافت نگاه کن. به فضای سبز، به خیابان ها، به آسمان و به آدم ها. نگذار چشم هایت به ندیدن عادت کند. نگذار چشم هایت زیبایی های اطرافت را فراموش کند. نگاه کن و نگاه کن و فردا را مثل ما رقم نزن... .
منبع: جام جم
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها