به گزارش خبرگزاری تسنیم از همدان، دنیای نمایش، دنیای بسیار بزرگ و بدون اغراق بی پایانی است. دنیایی که در آن هر حرکتی، هر کلامی یا هر نگاهی میتواند تبدیل به یک موقعیت نمایشی شود. گاهی نمایشی سترگ از یک واقعه تاریخی در ابعاد بهت آور است یا تصویری واقعی از زندگی روزمره یک زن روستایی، فرقی میان این دو نیست؛ چرا که هر دو برآمده از دنیای نمایشند.
در تجربه تماشای پیش از اجرا نمایشهای روزهای اخیر جشنواره، جمعیت کثیری از افراد از مردم متشکل از کودکان و والدین، توده ای انسانی در برابر در ورودی سالن تشکیل داده بودند. رفتار پدر و مادرها، رفتاری مناسب با فضای فرهنگی نبود. در حالی که مسئول سالن، شرایط را برای ورود مناسب نمی داند، اصرار افراد، هجمهای غیرقابل کنترل پدید میآورد. این توده انسانی حتی سبب رفتاری عجیب از یکی اساتید تئاتر همدان می شود. استاد فارغ از آن جمعیت منتظر، با کودکانش به سمت درب پشت صحنه می رود و با توجه به آشنا بودن، خارج از نوبت وارد سالن میشود.
در آن سو، در باز می شود. برخی بلیت دارند و برخی هیچ. خبری از صف یا چیزی شبیه آن نیست؛ البته عدهای اندک خطی کج و معوج تشکیل می دهند که مورد اعتنا نیست. پدری همه را هل می دهد تا کودکش را به سالن ببرد، مادری با چند کلام خلاف واقع، فرد پیش از خود را مجاب به کنار رفتن میکند. معلوم نیست چه خبر است. همگی سهیم هستند و کسی هم قصد رفتاری خارج از این واکنش ها ندارد.
این صحنه یک دنیای دراماتیک است که هر کس در حال بازی کردن نقشی است. افراد در مواجه با یک پدیده مشترک، رفتارهای متفاوتی بروز می دهند و آن هم در برابر کودکان. شاید والدین از قدرت دنیای نمایش غافلاند. قدرتی که می تواند به کودک بیاموزد و سهمی عمده ای در شمایل اجتماعی آتی وی داشته باشد.
والدین در برابر کودک خود نمایشی را بازی می کند که به هیچ وجه مطبوع نیست. والدین حقه می زنند یا حق کشی میکنند تا شاید صندلی دلخواه خود را به دست آورند، بدون توجه به کودکانش که از او می آموزند.
در این نمایش شکل گرفته، والدین به جای بازی در مفهومی به نام صف، مفاهیمی را به کودک منتقل می کند در آینده نه چندان دور، کودک اکنون رشد یافته به دیگری منتقل می کند. این مساله در مورد فرزندان آن استاد تئاتر وخیم تر است؛ چرا که خود را تافته جدا بافته می پندارد که در هر مجالی، خونش از دیگری رنگین تر است.
انتخاب رفتار متناسب شاید با کمحوصلگی مخاطب ایرانی در تضاد باشد؛ لیکن در صورت تحقق تصویری زیبا از یک فضای فرهنگی و اجتماعی با مشارکت کودکان خود میسازد.
یادداشت از میلاد فضلیان
انتهای پیام / ب