به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از پایگاه خبری ایندین اکسپرس، تصمیم دهلی نو برای مشارکت در توسعه بندر چابهار ایران که اواخر هفته گذشته اعلام شد، تصمیم جدیدی نیست.
این ایده اولین بار بیش از یک دهه پیش و در جریان سفر رئیس جمهور وقت ایران به هند در ژانویه 2003 مطرح شد.
طولانی شدن اقدام در خصوص این پروژه مهم نشان از این واقعیت دارد که دولت سابق هند در خصوص یکی از پروژه هایی که منافع فراوانی برای امنیت ملی این کشور دارد، کوتاهی کرده است.
اگر وزارت دارایی دولت سابق هند از تامین اعتبار پروژه های استراتژیک در داخل و خارج از مرزهای این کشور کوتاهی کرده باشد، اما دولت جدید نارندرا مدی، تمایل دارد این موضوع را از طریق حل اختلافات بین وزارتخانه ای حل و فصل نماید. با توجه به اینکه هم اکنون مسئولیت وزارتخانه های دارایی و دفاع به عهده یک فرد گذاشته شده، متقاعد کردن وزارت دارایی هند آسان تر به نظر می رسد.
تهران و دهلی نو به خوبی از اهمیت بندر چابهار در ارتقاء توان ژئوپلتیک دو کشور و دنبال کردن منافع مشترک آگاه اند.
دولت جدید هند حدود 85 میلیون دلار برای ساخت 2 لنگرگاه در بندر چابهار و توسعه یک پایانه کانتینری اختصاص داده است.
حتی آمریکا نیز که مصمم به منزوی ساختن ایران است، تصمیم به حمایت از تلاش های تهران، دهلی نو و کابل برای توسعه کوریدورهای ترانزیتی گرفته است که می تواند ارتباطات بین المللی با افغانستان را ارتقا بخشد.
آسیب پذیری استراتژیک افغانستان با توجه به طرح های دولت آمریکا برای کاهش حضور نظامی اش در این کشور، در حال افزایش است.
در همین حال، روابط هند و پاکستان وارد مرحله حساسی شده است. امیدها برای عادی سازی روابط تجاری بین این دو کشور ضعیف تر شده است. احتمال کمی وجود دارد که اسلام آباد حاضر به ایجاد اتحاد اقتصادی سه جانبه با هند و افغانستان شود.
با توجه به این شرایط، تهران و دهلی نو باید با دولت جدید در کابل به گفت و گو بنشینند و موافقتنامه های تجاری و ترانزیتی سه جانبه ای را منعقد سازند تا بتوانند منافع اقتصادی و استراتژیک خود را از رهگذر توسعه بندر چابهار تامین نمایند.
انتهای پیام/ 121