عابدینی: کار ما در اینچئون کمتر از موفقیت والیبال نبود/ پاکدامن: به خاطر نبود سالن نمی‌توانیم شاگرد خصوصی بگیریم

به گزارش خبرگزاری تسنیم، در هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی اینچئون کاروان شمشیربازی ایران موفق شد با یک مدال نقره در اسلحه سابر تیمی به کشور بازگردد. از ایران 8 شمشیرباز در بازی‌های آسیایی مسابقه دادند که هیچ‌یک در بخش انفرادی به توفیقی دست نیافتند و در بخش تیمی نیز ابتدا تیم اپه از صعود به نیمه نهایی باز ماند اما تیم سابر همان طور که پیش‌بینی می‌شد، توانست به مدال برسد.

در این رقابت‌ها تیم سابر تا پای فینال فوق العاده ظاهر شد اما در گام آخر مغلوب میزبان شد و مدال ارزشمند طلا را از دست داد. همین مدال نشان می‌دهد که استعداد در شمشیربازی وجود دارد و با توجه بیشتر می‌توان در رقابت‌های دیگر به مدال‌های رنگارنگی دست یافت. مجتبی عابدینی کاپیتان تیم ملی شمشیربازی سابر و علی پاکدامن دیگر هم‌تیمی او در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم به سوالات مطروحه پاسخ دادند. با ما همراه باشید:

تسنیم: در مورد بازی‌های آسیایی توضیح بدهید. تمرینات را برای حضور در این رقابت‌ها از چه زمانی شروع کردید و آیا امکانات مناسبی داشتید؟

عابدینی:ما یک سال پیش موفق شدیم در مسابقات قهرمانی آسیا که در شانگهای چین برگزار شد، بعد از 36 سال فینالیست شویم و� بعد از 40 سال چین را شکست دهیم و مدال نقره بگیریم. از همان جا استارت بازی‌های آسیایی زده شد و چون یک سال و نیم فرصت داشتیم به بازی‌های آسیایی برسیم در این مدت تمرینات زیادی را پشت سر گذاشتیم و اردوهای زیادی رفتیم و در مسابقات کلاس A شرکت کردیم.

ما به مرور زمان خوب و خوب‌تر شدیم و در مسابقات قهرمانی جهان در کازان روسیه که در مرداد ماه� برگزار شد برای اولین بار در تاریخ شمشیر بازی نهم جهان شدیم. در این مسابقات یک باخت مقابل ایتالیا داشتیم و برابر مصر، بلاروس، اسپانیا و اوکراین که قهرمان‌های جهان و اروپا هستند نیز پیروز شدیم. این روند ادامه داشت تا اینکه در مسابقات قهرمانی آسیا بنده به مدال نقره انفردی دست یافتم و آقای پاکروان برنز انفرادی گرفت و در تیمی هم برنز گرفتیم.

در بازی های آسیایی همه انتظار داشتند حداقل در سابر مدال کسب کنیم اما خودمان امیدمان این بود که هم در انفرادی و هم در تیمی مدال کسب کنیم. ورزش‌های انفرادی مانند یک سیبی است که هزار چرخ می خورد تا بیاید پایین و من در این بازی‌ها با قرعه‌ای رو به رو شدم که تا حالا در این 17 سال ندیده بودم. در این گروه بدون باخت در رده سوم قرار گرفتم و یک قهرمان جهان نیز ششم شد و در نهایت نیز متأسفانه مدال انفرادی را از دست دادم. همان جا بود که همه هم‌قسم شدیم تا حتما مدال تیمی را به دست بیاوریم. در تیمی، تیم‌ها بر اساس رنکینگ انفرادی چیده می‌شوند و خدا را شکر با نتایجی که در انفرادی داشتیم با قرعه خوبی رو به رو شدیم. در بخش انفرادی من� پنجم شده بودم و آقای پاکدامن هفتم و با 12 امتیاز سومین تیم قرار گرفتیم و در بازی‌های مقدماتی با تیم ویتنام بازی کردیم.

ما یک ماه پیش ویتنام را 45 بر 42 شکست داده بودیم و آنها متصور بودند که می‌توانند ما را شکست دهند اما ما قبل از بازی با ویتنام، هم‌قسم شدیم و گفتیم نباید امتیاز این تیم از 20 بالاتر بیاید و در نهایت نیز 45 بر 19 بازی تمام شد. در بازی بعدی با چین بازی داشتیم و این بازی برای ما مهم بود چون ما برای مدال برنز نمی‌جنگیدیم و به کمتر از مدال نقره راضی نبودیم. ما با تیم چینی بازی کردیم که در سال 2010 مدال طلا گرفته بود، در� 2008 قهرمان شده بود و در تیمی و انفردی جزو 4 کشور برتر جهان قرار داشت. در پایان هم با نتیجه‌ای که کسی فکرش را نمی‌کرد و در شرایطی که 36 بر 40 عقب بودیم و چینی‌ها 5 ضربه می‌خواستند، تیم ایران 9 ضربه گرفت و این تیم را شکست دادیم.

پاکدامن: من در انفرادی بازی‌های آسیایی به خودم باختم نه به حریف هنگ کنگی. من به استرس و اینکه «نکند ببازم»، باختم. من 24 سال سن دارم و دوره اول است که بازی‌های آسیایی را تجربه کردم. ما در طول سال 8 گرندپریکس داریم اگر در این بازی‌ها� شرکت نکنیم، امتیاز تیمی‌مان پایین می‌آید. در� این 8 گرندپریکس"کیم" از کره 6 بار در جمع 4 شمشیرباز برتر قرار گرفته بود و نفر اول رده‌بندی بود. 3 ماه قبل در مسابقات قهرمانی آسیا با 4 برد و باخت صعود کردم و به محمد رهبر خوردم و این هم ‌تیمی خود را با اینکه قهرمان جوانان بود، شکست دادم و به کیم از کره خوردم و 15 بر 14 او را شکست دادم.

من در یک فصل عالی بودم و به مسابقات� قهرمانی جهان رفتم و در آنجا نیز 5 برد و یک باخت داشتم. در ادامه هم حریف چینی را� 15 بر 6 شکست دادم و رسیدم به حریفی از کره که بسیار قدرتمند بود و 15 بر 12 به او باختم. به اعتقاد خودم در مبارزه با حریف کره‌ای داور مرا بازنده کرد و به 3 ضربه من امتیاز نداد. بعد از مسابقات قهرمانی جهان خیلی تمرین کردم و از یک سال و نیم قبل این هدف را برای خودم ترسیم کردم که در انفرادی بازی‌های آسیایی شرکت کنم. در آن زمان من کسب مدال را هدف خودم قرار ندادم و تنها هدفم بازی کردن در بخش انفرادی بود. آن زمان بازیکن سوم تیم بودم و مدال انفرادی هم نداشتم. پس از آن موفق شدم مدال طلای انفرادی زیر 23 سال را بگیرم.

در گرندپریکس به یک لهستانی باختم در حالی که خود حریفم هم به قدرت من واقف بود و می‌دانست که توان شکستش را هم دارم، البته روز بعد در تیمی او را شکست دادم. من در 5،6 مسابقه خیلی خوب بودم و باید بگویم� بدترین مسابقه فصلم را در بازی‌های آسیایی انجام دادم. برای بازی‌های آسیایی استرس زیادی داشتم که از یک هفته قبل شروع شده بود. با خودم می‌گفتم «مبادا� بد بازی کنم و ببازیم و بچه بگویند تیم را علی خراب کرد» و این استرس همیشه با من بود. وقتی� قرعه آسان به من خورد، گفتم خدایا شکر که� قرعه‌ام آسان است و� خودم را صاحب مدال برنز دانستم.

در بازی‌های آسیایی برابر حریف کویتی‌ام که در فینال زیر 23 سال 15 بر 6 مغلوب من شده بود، 10 بر 8 عقب بودم اما در نهایت 15 بر 10 وی را شکست دادم اما می‌دانستم که بد بازی کردم. با خودم می‌گفتم «علی آرام باش و تمرکز کن. باید در ادامه خوب بازی کنی». در مباره با حریف هنگ کنگی 4 بر صفر جلو بودم اما نتیجه 4 بر 4 و در ادامه 6 بر 6 شد و از آنجا اشتباهات من شروع شد و در حالی که گیج و مبهم بازی می‌کردم از شادی‌های حریفم فهمیدم که شکست خورده و نتیجه را واگذار کرده‌ام. من از موقعی که از بازی‌های آسیایی آمده‌ام دقیقه‌ای نیست که به آن بازی فکر نکنم. من تنها 10 درصد از توانمندی خود را در بخش انفرادی به نمایش گذاشتم. در ماشین، روی تردمیل و هر جا هستم به این اتفاق فکر می‌کنم. من 4 سال در باشگاه انقلاب تمرین کردم، وزنه زدم و بارها در مسابقات بردم و باختم فقط برای بازی‌های آسیایی ولی وقتی این موقعیت نصیبم شد که بتوانم در انفرادی مدال بگیرم، خرابش کردم. در این نتیجه هیچ کس دخیل نبوده چون در این یک سال بهترین تدارکات را داشتیم.

تسنیم: برای مسابقات تیمی چطور توانستید این استرس را از خودتان دور کنید؟

پاکدامن: زمانی که در انفرادی باختم تمام تمرکز خود را گذاشتم تا در بخش تیمی جبران کنم و خودم را اثبات کنم. حالا هم اگر ذره‌ای ته دلم برای تمرین کردن انگیزه باقی مانده برای این است که خودم را بار دیگر ثابت کنم. باید اعتراف کنم که مدال نقره تیمی اصلا به من نچسبید، البته خوشحال هستم که توانستیم مدال بگیریم ولی باید تلاشم را بیشتر کنم تا همه چیز را جبران کنم. کره‌ای‌ها در قرعه‌کشی مجتبی دست بردند و کارش سخت شد وگرنه مطمئنا در انفرادی مدال طلا می‌گرفت. برای دومین بار بود می‌دیدم� مجتبی این قدر آماده است. او آماده‌ترین دوران حضورش را داشت و اگر جز حریف کره‌ای به هر کسی می خورد، صاحب مدال می‌شد.

تسنیم: تیم شمشیربازی ایران در این دوره یک مقدار جوان‌تر شده بود و بچه‌ها از رده جوانان آمده بودند. حضور آنان و تجربه شما چقدر توانست به تیم کمک کند؟

عابدینی: از بازی‌های 2010 گوانگژو فقط من در تیم مانده‌ام. 4 سال است روی این بچه‌ها کار می‌کنیم. رهبری، پاکدامن، فرزاد باهر و فتوحی که انتخاب نشد از بازیکنان خوب هستند و هر کدام‌شان در مسابقات امید آسیا مدال طلا گرفتند. انگیزه و تجربه بنده مکملی بود برای به قدرت رساندن شمشیربازی ایران در فینال بازی‌های آسیایی. من تجربه داشتم و بچه‌ها نیز� دست به دست هم دادند تا تیم چین که کسی فکرش را نمی‌کرد را شکست دهیم.

تسنیم: پیش‌بینی خودتان قبل از بازی‌های آسیایی چه بود؟

عابدینی: من دنبال مدال انفرادی هم بودم و فکرمی‌کردم آن را بگیرم و اگر هر قرعه‌ای جز این داشتم جزو 4 نفر اول بودم.� من تا شب قبل از مسابقه� برای خودم مدال نقره را کنار گذاشته بودم و با توجه به بازی‌هایی که انجام داده بودیم، چیز دور از دسترسی هم نبود. ما فقط بدشانسی آوردیم که در� این دوره با بازیکنان کره‌ای روبه رو شدیم. آقای پاکدامن چیزی از ارزش‌هایش کم� نشد و این اولین حضور این 3 شمشیربازی جوان در بازی‌های آسیایی بود. شاید مسئولان در وزارت ورزش و کمیته المپیک هم تنها به مدال برنز در شمشیربازی فکر می‌کردند اما ما خودمان این عهد را از یک سال و نیم پیش بستیم که فینالیست شویم و شدیم.

کاری که ما در قهرمانی جهان و قهرمانی آسیا کردیم، کمتر از والیبال یا رشته‌های دیگر نیست. چون شمشیربازی خیلی سخت‌تر از رشته‌هایی مثل والیبال است. در ورزش‌های گروهی مثل والیبال، 6 نفر در یک زمین هستند ولی شمشیربازی تک تک می‌روند و بازی می‌کنند و هر کسی برای 5 ضربه خودش تلاش می‌کند.

تسنیم: حالا دیگر مسئولان برای المپیک روی مدال شمشیربازی حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند.� اولویت فدراسیون و شما برای کسب سهمیه المپیک و حضور موفق در این بازی‌ها چیست و انتظار چه حمایت‌هایی از مسئولان دارید؟

عابدینی: از 2 ماه دیگر مسابقات کلاس‌های ما شروع می‌شود، البته از 10 فروردین 94 مسابقات سهمیه المپیک شروع می‌شود و ما برای ارودهای خارج از کشور، مسابقات برون مرزی، بودجه بیشتری نیاز داریم. هر سفری که ما داریم مشمول هزینه است. فدراسیون ما آن قدر بودجه ندارد که بخواهد ما را به این سفرها اعزام کند. در برنامه ریزی‌هایی که برای سهمیه شده قرار است از چند روز دیگر اردوهای‌مان آغاز شود. ما باید عنوان نهم جهان و دوم آسیا را حفظ کنیم و برای آن لازم است که در تمام مسابقاتی که کلاس‌های تیمی برگزار می‌شود، شرکت کنیم در غیر این صورت رنکینگ ما پایین خواهد و زحمات یکی، دو ساله ما از بین می‌رود.

پاکدامن: چیزی که برای بازی‌های آسیایی یاد گرفتم این است که هیچ حرفی را پیشاپیش نزنم. فعلا� تنها هدفم این است که تمرین کنم تا در گرندپریکس‌ها و مسابقاتی که می‌روم بهترین امتیاز را داشته باشم. مسابقات سهمیه المپیک از آخر فروردین سال آینده شروع می‌شود و همه ورزشکاران دوست دارند در المپیک باشند. ما در المپیک بخش تیمی شمشیربازی نداریم. اگر تیمی بود مطمئنا سهمیه می‌گرفتیم ولی الان باید در انفرادی تلاش کنیم و هر کدام که بتوانیم خوب بازی کنیم و از فرصت‌ها استفاده کنیم و امتیازمان بالا باشد، سهمیه را می گیریم.

الان برای همه المپیک مهم است و من هم دوست دارم که سهمیه المپیک بگیرم اما سعی می‌کنم المپیک را مانند بازی‌های آسیایی برای خودم بزرگ نکنم تا دوباره اتفاق اینچئون تکرار نشود و دچار استرس نشوم. من برای المپیک صد درصد تمرین می‌کنم و از فرصت‌ها هم به نحو احسن استفاده می‌کنم. مسابقات سهمیه المپیک از 94 شروع می‌شود و تا 95� ادامه دارد و در� آن یک سال هر گلی زدیم به سر خودمان زده‌ایم.

تسنیم: چرا در شمشیربازی نتایج تیمی بهتر از انفرادی است؟

پاکدامن: بعضی جاها با وجود اینکه شمشیربازی تیمی سخت‌تر است، نتیجه بهتری حاصل می‌شود. من خودم در انفرادی باختم اما انگیزه‌ام بیشتر شد و آمدم در تیمی جبران کردم. یک مربی روس داشتیم که همیشه به ما می‌گفت «باید راه بردن را یاد بگیرید. باید بازی‌تان طوری استراتژی داشته باشد که اگر عقب هستید، بتوانید جبران کنید و اگر از حریف پیش هستید این اختلاف امتیاز را حفظ کنید». این مسائل در انفرادی طبیعتا سخت است. به علاوه وقتی بازیکنی در انفرادی می‌بازد تمام هم و غمش را برای پیروزی در تیمی قرار می‌دهد. شاید در تیمی بهتر بازی می‌کنیم ما اولین بار است که جایگاه ما تک رقمی شد.

تسنیم: گفته می‌شود در حال حاضر بزرگ‌ترین مشکل شمشیربازی سالن تمرین است. این ادعا تا چه حد درست است؟

عابدینی: بله کاملا درست است. ما یک سالن داریم و آن هم در ورزشگاه شهید شیرودی است که مربوط به 36 سال پیش است و یک سالن هکم داریم در آکادمی که این سالن‌ها متأسفانه در شأن اعضای تیم ملی نیست. البته به تازگی کف سالن آکادمی را رنگ کرده‌اند ولی خب به درد ما نمی‌خورد. سالن اصلی تمرین ما سالن آزادی بود که در اختیار کشتی قرار گرفته است. اگر کف زمین کشتی را بکَنید قره قره‌های شمشیربازی هنوز آنجا هست. ما 11 سال پیش مسابقات قهرمانی جهان را آنجا برگزار کردیم و آن سالن را اگر به ما بدهند برخی از مشکلات‌مان حل می‌شود.

در حال حاضر ما به پیست‌های بیشتری نیاز داریم. در آکادمی کلا 5 پیست داریم در حالی که ما 3 رشته (سابر، اپه و فلوره) هستیم و در هر کدام 7،8 نفر در اردو هستند. مگر می‌شود 24 نفر را در یک سالن جا داد؟ مگر می‌شود در یک سالن یک وعده نفرات سابر، یک وعده فلوره و یک وعده اپه تمرین کنند؟ اگر مسئولان بتوانند سالن ما را برگردانند و ما بتوانیم یک آکادمی برای شمشیر بازی داشته باشیم که هم خوابگاه و هم سالن شمشیربازی در آن باشد، خیلی موفق‌تر خواهیم بود.

دختران ما در رده امید بعد از 40 سال نقره گرفتند که� این بی‌سابقه بوده است. الان 50 درصد از بازیکنان امید کسانی بودند که در بازی آسیایی شرکت کردند، پس مطمئن باشید اگر سالن ما را برگردانند یا بودجه‌ای بدهند که بتوان 6 ماهه سالنی را برای بچه‌ها تجهیز کنند، شمشیربازی آینده رو به رشدی خواهد داشت. در 2 سالی که باقرزاده در فدراسیون نبود ما در سالنی قدیمی تمرین می‌کردیم� که واقعا افتضاح بود. سالن کلاهدوز غیر قابل تمرین بود ولی وی کمی آن را تعمیر کرد اما مگر بودجه فدراسیون شمشیربازی چقدر است که بیش از این برای بازسازی سالن هزینه کند؟

� شمشیربازی این توان را دارد که چه در بازی‌های آسیایی و چه در المپیک و مسابقات قهرمانی آسیا چه دختر و چه پسر، مدال کسب کند. الان اگر برای دختران هم هزینه می‌شد آنها می‌توانستند مدال‌آوری کنند. خانم‌ها 4 سال دیگر در مسابقات مدال می‌گیرند. ما باید سالن به اندازه کافی داشته باشیم چون بانوان و آقایان نمی‌توانند به صورت همزمان تمرین کنند و زمانی که آنها اردو داشته باشند ما نمی توانیم تمرین کنیم و این مشکل برای دختران هم هست.

پاکدامن: ما از لحاظ سخت افزاری و امکانات فقط به یک سالن مجهز و خوب نیاز داریم. حتی اگر سالن کلاهدوز را تعمیرات اساسی کنند خوب است. این سالن� خیلی قدیمی است و نیاز به تعمیرات زیاد دارد. به نظر می‌رسد لازم است این سالن خراب شود و سالن مجهزتری در آن ساخته شود.

تسنیم: جدا از بحث امکانات سخت افزاری، برای 2 سال آینده فدراسیون چه برنامه‌‌هایی برای برگزاری اردوهای مختلف دارد؟

عابدینی: سطح� شمشیربازی روز به روز پیشرفت می‌کند و� ما هم باید به روز باشیم و به دنیا نزدیک باشیم. امروز تیم‌هایی مانند ایتالیا و روسیه روی تیم ایران حساب جداگانه‌ای باز کرده‌اند. پیش از این در مورد شمشیربازی ایران هیچ تصوری نداشتند اما الان از ما می ترسند. ما در قهرمانی جهان برای ورود به جمع 16 تیم برتر جهان با مصر بازی کردیم و مصر را بردیم در این دیدار 2 سرمربی تیم ایتالیا بازی ما را فیلمبرداری و داشتند آنالیز می‌کردند و این خیلی مهم است و ارزش دارد. تمام تیم‌ها می‌دیدند که بازی ما آنالیز می‌شود. فدراسیون از همین حالا استارت المپیک را زده و برنامه‌ریزی‌های لازم را برای اردوهای داخلی و خارجی انجام داده است.ما قبل از بازی‌های اینچئون از بهترین بازیکنان اوکراین دعوت کردیم و اردویی 10 روزه برگزار کردیم که این اردو بسیار سازنده و مفید بود. فقط در این موضوع امیدواریم مشکلات مالی فدراسیون حل شود.

تسنیم: برنامه‌تان برای المپیک چیست؟

عابدینی: ما هم در قهرمانی جهان می‌توانیم سهمیه المپیک بگیریم، هم در زون آسیا. 16 نفر اول رنکینگ جهانی و 2 نفری که در قاره در رده بالاتر قرار دارند، مستقیم به المپیک می‌روند و� هر کس که سهیمه نگرفت این فرصت را در زون آسیا دارد. یعنی ما این امکان را داریم که بتوانیم از رنکینگ جهانی سهمیه بگیریم. من در رنکینگ جهانی بیست‌وسوم و پاکدامن� سی‌وهشتم جهان است و اگر امسال سال کسب سهمیه المپیک بود من همین الان این سهمیه را گرفته بودم.

تسنیم: آیا در شمشیربازی� برای پوشیدن پیراهن تیم ملی رقابت جدی وجود دارد؟

پاکدامن: در شمشیربازی دست زیاد نیست ولی خب ما الان در تیم‌مان آقای محمد فتوحی و سجاد پورسلمان را داریم. سجاد مدال برنز زیر 23 سال را گرفته و فتوحی فیکس تیم ملی است. من وقتی می‌دانم محمد بیرون نشسته و آماده است، تلاش می کنم تا در جمع 4 نفر باشم و می‌دانم اگر غفلت و کم‌کاری کنم افرادی آماده پشت سر من هستند و این موضوع� باعث می‌شود تا بیشتر تمرین کنم.

تسنیم: لیگ شمشیربازی در چه سطحی برگزار می‌شود؟ آیا پاسخ‌گوی نیازهای شمشیربازان هست؟

عابدینی: از زمانی که آقای باقرزاده رئیس فدراسیون شد با 3 تیم مطرح مثل پیکان، گاز و استان‌هایش لیگ شمشیربازی برگزار شد و باقرزاده استارت این کار را زد. ما قراردادمان چشمگیر نیست. من که کاپیتان تیم ملی هستم و پرمدال‌ترین بازیکن شمشیربازی محسوب می‌شوم تنها 10 میلیون تومان می‌گیرم و اگر آقای باقرزاده نبود همین هم انجام نمی‌شد.
ما برای رشد لیگ و شمشیربازی به حمایت اسپانسرها و وزارت ورزش و باشگاه استقلال و پرسپولیس� نیاز داریم و اگر اسپانسرها استقبال کنند حداقل ما قراردادهای‌مان به 40،50 میلیون تومان می‌رسد. باقرزاده خیلی از هزینه‌های سالن و داوری را خودش پرداخت می‌کند تا هم لیگ برگزار شود و هم بچه‌ها آمادگی‌شان را حفظ کنند.

پاکدامن: اگر تیم‌های بیشتری در لیگ شرکت کنند، رقابت‌ها سنگین می‌شود. معمولا همه تیم‌ها هیئتی هستند و پول زیادی نمی‌دهند. من امسال در لیگ 9 میلیون تومان گرفتم که مالیات نیز از آن کم می‌شود. متاسفانه با سایر ورزشکاران که صحبت می‌کنم می‌بینم با جودو، شنا، واترپلو، کاراته و شمشیربازی ضعیف برخورد می‌شود.

المپیک 2006 علی یعقوبیان در شمشیربازی 2 مدال برنز گرفت، بعد همان موقع هندبال ایران هم برنز گرفت و اسپانسرها رفتند آن سمت و سو و برای گرفتن بازیکن لیگ برتری در هندبال هزینه زیادی کردند و همین موضوع لیگ هندبال را زنده کرد و اگر تا یک حد معقولی در شمشیربازی هم هزینه می‌شد این رشته پیشرفت بیشتری می‌کرد. در شمشیربازی یک دوره گاز آمد و خوب سرمایه‌گذاری کرد. سال دوم هم خوب بودجه آورد اما سال سوم یک دفعه در هیئت مدیره آن مشکلاتی پیش آمد و تیم گاز هم قراردادهایش را لغو کرد. لیگ خیلی خوب است به شرط اینکه اسپانسر و یک سالن مناسب وجود داشته باشد.

تسنیم: آیا لیگ می‌تواند استعدادهای خوبی را به تیم ملی معرفی کند؟

عابدینی: بله. بچه‌هایی که در اپه ما در رده امید مدال گرفتند از همین لیگ‌ هستند. طبق قانون در لیگ باید حداقل یک نوجوان یا جوان در هر تیمی باشد و اکثر استان‌ها تیم خودشان را می‌آورند و از بازیکنان جوان استفاده می‌کنند که� این خیلی خوب است اما متاسفانه پرداخت‌ها مناسب نیست. خود من 10 میلیون تومان از تیم ذوب آهن طلبکارم. حتی به مدیرعامل پیشین این تیم گفتم نیم درصد مالیات یکی از فوتبالیست‌هایت به اندازه کل قرارداد من است. اگر حساب کنید طلب من کمتر از یک درصد از قرارداد یک فوتبالیست میلیاردی است. شاید این مبلغ از مالیات آنها نیز کمتر باشد اما برای شمشیربازها 10 میلیون خیلی پول زیادی است.

آقای باقرزاده یک حقوق 500 هزار تومانی به بچه‌ها می‌دهد که کمک خرج‌شان است و بچه‌ها هم به آن نیاز دارند. چرا در رشته‌ای مثل فوتبال که در بازی‌های آسیایی قبل از افتتاحیه حذف شد، این قدر هزینه می‌شود؟ چه اشکالی دارد برای شمشیر بازی که بهتر نتیجه گرفت، هزینه شود؟ شمشیربازان تمام زندگی خود را وقف این رشته می‌کنند و شبانه روز در اردو هستند و نمی‌توانند سر کار بروند ولی به آنها رسیدگی نمی‌شود.

تسنیم: آیا شمشیربازان مثل ورزشکاران رشته تیراندازی مشکل تامین تجهیزات هم دارند؟

عابدینی: خوشبختانه در واردات وسایل شمشیربازی مشکل خاصی وجود ندارد اما برای بازی‌های آسیایی� 18 میلیون تومان پول گمرک دادیم. باقرزاده همه کاری انجام داد تا این مبلغ را نپردازد ولی در آخر آن 18 میلیون را داد. اگر این مبلغ در فدراسیون هزینه می‌شد کمک زیادی برای بچه‌ها بود و تعداد بیشتری بازیکن می‌توانستند به مسابقات اعزام شوند. بچه‌های فوتبال در جام جهانی روزی 100 دلار جایزه می‌گرفتند ولی شمشیربازان با مشکلات زیادی رو به رو هستند.

پاکدامن: هزینه تجهیزات در رشته ما نسبت به تیراندازی و تیراندازی با کمان کمتر است. اگر ما یک سالن داشته باشیم خیلی خوب می‌شود و می‌توانیم شاگرد خصوصی بگیریم و درآمدزایی کنیم. در تکواندو ورزشکاران ملی‌پوش شاگرد خصوصی دارند اما ورزشکاران ملی‌پوش در شمشیربازی درآمدزایی ندارند.

تسنیم: صندوق حمایت از ورزشکاران چه مبلغی را به عنوان حقوق به شما پرداخت می‌کند؟

عابدینی: من از صندوق ماهیانه 170 هزار تومان به خاطر مسابقات جهانی دریافت می‌کنم که البته آن هم به موقع پرداخت نمی‌شود، البته اکنون مدال تیمی نقره بازی‌های آسیایی را هم دارم و باید آن را هم به صندوق ببرم و ببینم چقدر پرداخت می‌کنند. من سالیانه حدود 2 میلیون پول فقط باید بابت جریمه ورود به محدوه طرح ترافیک بپردازم. به شهرداری هم نامه زدیم� اما گفتند شما هم باید بروید طرح بخرید. در یک مقطع زمانی وزارت نفت برای کشتی‌گیران استخدامی زد اما من هم در آن زمان با وجود اینکه مدال طلای نوجوانان آسیا را داشتم اما نتوانستم بروم و شمشیربازی جزو برنامه‌های‌شان نبود.

الان تنیس روی میز مدال آسیایی ندارد اما قرارداد ورزشکاران‌شان� 60،70 میلیون تومان است. ووشوکاران هم قراردادشان 30،35 میلیون تومان است اما شمشیربازان مبلغ قابل توجهی نمی‌گیرند. به آقای ضرغامی گفتیم که یک ساعت به ما پخش تلویزیونی بدهند تا اسپانسر برای ورود به این رشته راغب باشد. پس از اینکه بازی‌های آسیایی از تلویزیون پخش شد، دبیر هیئت شمشیربازی تهران گفت که آن روز 10،15 نفر برای ثبت نام اقدام و با این رشته آشنایی پیدا کردند.

تسنیم: کادر فنی فعلی تیم ملی و در رأس آن پیمان فخری عملکرد قابل دفاعی داشته با این حال شما به عنوان ملی‌پوش فکر می‌کنید نیازی به حضور مربی خارجی هم هست یا نه؟

پاکدامن: من هر جا که می‌روم از فخری تعریف می‌کنم . سال 2010 زمانی که تیم ما در بازی‌های� آسیایی گوانگژو نتیجه نگرفت، کل شاکله تیم عوض شد و عابدینی در تیم ماند و ما که در مسابقات جوانان آسیا قهرمان شده بودیم به ترکیب تیم اضافه شدیم. از آن پس اردوها و تمرینات ما آغاز شد تا مسابقات آسیایی. 2 سال پیش اوج کار ما بود و بالاخره با حضور فخری این تیم نهم دنیا و� دوم آسیا است و امروز دنیا حساب ویژه‌ای روی ما باز کرده است.

سال قبل در شانگهای، چین را پس از 40 سال شکست دادیم و پس از 14 سال به فینال مسابقات قهرمانی آسیا صعود کردیم و پس از آن روند امتیازگیری ما آغاز شد که همه این‌ها حاصل تلاش آقای فخری بود. فخری از اول مربی ما بود و کنار ما� حضور داشت و� من هر چه در شمشیربازی به دست آوردم به خاطر فخری و حمایت‌های او بوده است. الان هم که از ناکامی در بخش انفرادی ناراحت هستم به خاطر این است که نتوانستم فخری را خوشحال کنم اما خیالم راحت است که پیمان سرش بالاست.�

عابدینی: من معتقدم وقتی فخری که در بخش داوری هم فعال است، خیلی چیزها را در سطح جهانی می‌بیند، این به نفع ماست چون آنچه در داوری آموخته را به ما آموزش می‌دهد. ما سال 2006 با مربی خارجی چه نتیجه‌ای گرفتیم؟ در سال� 2010 با مربی خارجی چه نتیجه‌ای رقم خورد اما در سال� 2014 با مربی ایرانی مدال نقره بازی‌ةای آسیایی را گرفتیم. من اعتقاد ندارم که مربی روز دنیا در رأس تیم باشد و از این بابت هم راضی هستم. ما حاشیه زیاد داشتیم اما فخری همیشه سکوت کرد و در همین اینجا از او تشکر می‌کنم. ما نیازی به مربی طراز اول دنیا نداریم چون با فخری توانستیم نهم دنیا و نایب قهرمان بازی‌های آسیایی شویم.

آنچه برای ما مشکل‌ساز شده، مسائل مالی است و از نظر مربی مشکلی نداریم. از الان منتظر باشید که کشورهای دنیا از ایران برای اردوی مشترک دعوت کنند.� بعد از بازی‌های آسیایی تیم هنگ کنگ از ما دعوت کرد و این روند ادامه هم خواهد داشت.

تسنیم: در سطح ملی اسلحه سابر خیلی بهتر از اپه کار کرده و نتیجه گرفته است. دلیل این تفاوت چیست؟

عابدینی: این را بدانید در 36 سال گذشته سابر همیشه بهترین نتایج را داشته است. اپه نیز پا به پای ما اردو رفت اما ما سابریست‌ها خودمان خواستیم و فدراسیون حمایت کرد ولی اپه مثل ما نخواست. مطمئن باشید فدراسیون برایش فرق نمی‌کند و برای همه هزینه می‌کند. شمشیرزنان اپه باید خودشان بخواهند و در آینده نه چندان دور اپه هم مدال‌های خوبی می‌گیرد.

تسنیم: در حال حاضر علاقمندی به شمشیربازی در سطح کشور چطور است و در حقیقت ورودی این رشته آن طور هست که نسل‌های جدید بتوانند پشت نسل فعلی را پر کنند؟

عابدینی: ورودی رشته شمشیربازی آن قدرها خوب نیست به نحوی که باید کلی در سطح کشور بگردیم تا شاید چند شمشیرزن خوب را به تیم ملی بیاوریم.

تسنیم: اگر چند سال پیش که می‌خواستید ورزش حرفه‌ای را شروع کنید، شرایط امروز را می‌دانستید باز هم این رشته را انتخاب می‌کردید؟

عابدینی: بله‌، باز هم شمشیربازی را انتخاب می‌کردم.� من عاشقانه شمشیربازی را دوست دارم و 2 روز بعد از بازی‌های آسیایی رفتم سالن چون دلم برای شمشیربازی تنگ شده بود. خیلی از هم دوره‌ای‌های من تیم عوض کردند و رفتند اما من ماندم و دوست دارم کار کنم و شمشیربازی را به اوج برسانم و ان‌شاءالله این کار را هم می‌کنم.

پاکدامن: من اصلا از ورزشکار شدنم و حضورم در شمشیربازی پیشمان نیستم. نمی‌دانم اگر ورزشکار نمی‌شدم چه اتفاقی برایم می‌افتاد، چون خیلی شر بودم. برادرم مرا از سر کوچه به شمشیر بازی رساند. وقتی آمدم همه چیز این ورزش برایم گنگ بود اما� امروز به خانواده‌ها توصیه می‌کنم که فرزندان خود را به سمت ورزش سوق دهند. ورزش یک محیط فرهنگی و تربیتی است که برای حضور موفق بچه‌ها در جامعه بسیار مهم است. ما یک پسر همسایه داریم که من هر بار او را ببینم می پرسم «ورزش می‌کنی یا نه؟» و همیشه مراقب او هستم که جایی جز باشگاه نرود. اگر به عقب برگردم دوباره سراغ شمشیربازی می‌روم و باید بگویم از این رشته راضی هستم.

تسنیم: شما در مورد آینده نگران نیستید؟ اینکه نه بیمه دارید نه حقوق ثابت. اساسا چه آینده‌ای را بعد از پایان دوره قهرمانی برای خود متصور هستید؟

عابدینی: بنده هم نگران هستم، البته استخدام فدراسیون و بیمه هستم. من هم نگرانی خودم را دارم. متأهل هستم و دختری 3 ساله دارم. از این بابت واقعا نگرانم. از همه طرف هم فشار روی من هست ولی اگر بخواهم به این مسائل فکر کنم، مطمئن باشید به نتایج فعلی نمی‌رسیدم. من در آینده دنبال کار مربیگری می‌روم و دوست دارم این چیزی که خودم یاد گرفته‌ام را به بچه‌ها آموزش بدهم.

من برای اولین بار بعد از 37 سال در کشور سهمیه المپیک گرفتم. وزارت ورزش 10 میلیون تومان به ورزشکارانی که سهمیه المپیک گرفتند داد اما این جایزه را به من ندادند. بعد از� پیگیری‌های آقای باقرزاده کلا 10 میلیون تومان به فدراسیون دادند و گفتند این را بین بازیکن و مربیان تقسیم کنید.

تسنیم: جوایز سال 91 و 92 را که پرداخت کردند. آیا از میزان جوایز خود رضایت داشتید؟

عابدینی: من در ژاپن برنز تیمی داشتم و سال بعد نقره تیمی و برنز انفرادی گرفتم که در نهایت 11 و نیم سکه گرفتیم.

انتهای پیام/