به گزارش سایت ایران هسته ای، با نزدیک شدن به تاریخ 27 آبان، یکی از مهم ترین سوالات پیش روی جامعه تحلیلی کشور این است که مشخصات یک توافق خوب چیست؟
تیم های مذاکره کننده ایران و 1+5 روز 27 آبان (18 نوامبر) آخرین دور از مذاکرات خود را پیش از فرارسیدن ضرب الاجل 3 آذر انجام خواهند داد.
در حالی که هنوز روشن نیست که سرنوشت این مذاکرات چه خواهد بود، تلاش هایی در این زمینه آغاز شده است که توافقی که ایران بتواند آن را بپذیرد، چه ویژگی های حداقلی دارد.
«ایران هسته ای» پس از مشورت با جمعی از کارشناسان شاخص های زیر را در این زمینه استخراج کرده است:
توافق خوب توافقی است که در یک بازه زمانی معقول برنامه غنی سازی صنعتی را برای ایران تضمین کند.
توافق خوب توافقی است که در مدت زمان توافق، زیرساخت هسته ای ایران را حفظ کند.
توافق خوب توافقی است که زیرساخت تحریم ها را عملا و نه فقط روی کاغذ برچیند.
توافق خوب توافقی است که غرب را تشویق به سرایت دادن فشارها به سایر حوزه نکند.
توافق خوب توافقی است که فردو را به عنوان یک تاسیسات غنی سازی حفظ کند.
توافق خوب توافقی است که هیچ معاهده ای را جانشین ان پی تی نکند.
توافق خوب توافقی است که به اندازه کافی شفاف بوده و تضمین های معتبری در زمینه عمل طرف مقابل به تعهداتش در آن وجود داشته باشد.
توافق خوب توافقی است که در زمان کوتاه بازگشت پذیر باشد.
توافق خوب توافقی است که مطلقا تحقیق و توسعه را محدود نکند.
توافق خوب توافقی است که هیچ تاسیسات هسته ای در آن تعطیل نشود.
توافق خوب توافقی است که فقط هسته ای باشد و به بهانه موضوع هسته ای به حوزه های دیگری مانند برنامه های موشکی و نظامی ورود نکند.
توافق خوب توافقی است که به سیاست داخلی در ایران گره زده نشود.
توافق خوب توافقی است که همانطور که نگرانی های فوری 1+5 را رفع می کند نگرانی های فوری ایران را هم رفع کند.
توافق خوب توافقی است که ایران را به مثابه یک استثنا در نظر نگیرد
توافق خوب توافقی است که توافقی است که به صورت صریح از موضوع رابطه ایران و امریکا تفکیک شود.
حدس هایی درباره آینده مذاکرات هسته ای/ شرایط پسا مسقط چگونه است؟
ناظران در تهران عقیده دارند نشانه های اندکی وجود دارد که بر اساس آن بتوان نتیجه گرفت مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 نجات خواهد یافت.
روز 3 آذر (24 نوامبر) آخرین زمانی است که دو طرف فرصت دارند یک توافق جامع بلند مدت درباره برنامه هسته ای ایران را نهایی کنند.
این در حالی است که دیپلمات ها در تهران مذاکرات مسقط را یک گام بزرگ رو به عقب می دانند.
برخی شنیده ها حکایت از آن دارد که امریکایی ها در این مذاکرات حاضر نشده اند به طور رسمی بیش از 4500 ماشین را در ایران بپذیرند.
همچنین زمان عادی شدن پرونده ایران در مسقط، چیزی حدود 30 سال پیشنهاد شده است.
متقابلا، طرف امریکایی هیچ پیشنهاد معناداری درباره تحریم ها ارائه نکرده است.
مطابق پیشنهادهای فعلی که امریکا روی میز گذاشته، از ایران می خواهد بخش بزرگی –تقریبا همه- زیر ساخت هسته ای خود را برچیند و در ازای آن صرفا یک جدول زمانی بیش از 10 ساله برای تعلیق بخشی –ونه همه- تحریم ها ارائه می کند.
کارشناسان می گویند به این ترتیب چیزی که امریکا از ایران می خواهد این است که همه چیز را واگذار کند و در مقابل هم هیچ چیز نخواهد.
دوره زمانی مدنظر امریکا هم آنچنان بلند طراحی شده است که حقیقتا هیچ کس نمی تواند پیش بینی کند دورنمای فضای سیاسی پس از آن دوران در تهران و در واشینگتن چه خواهد بود.
یک دیپلمات ارشد در تهران به «ایران هسته ای» گفت: «وضعیت را می توان اینطور توصیف کرد که امریکایی ها آشکارا می خواهند از ایران یک امتیاز بزرگ بگیرند ولی امتیازهایی را که خود باید روی میز بگذارند به آینده ای بلند مدت، به شدت مبهم و عمیقا مشروط احاله بدهند».
کارشناسان عقیده دارند با وجود اینکه دولت حسن روحانی به شدت علاقمند به نهایی کردن یک توافق با 1+5 است، شرایط فعلی به آن اجازه این کار را نخواهد داد.
حداکثر چیزی که فعلا می توان انتظار داشت این است که گفت وگو برای مدت زمان مشخصی در آینده تمدید شود و البته پس از آن زمان هم چشم اندازی برای تمدید مذاکرات وجود نخواهد داشت.
برخی ناظران می گویند هنوز نمی توان با قاطعیت گفت که در شب 3 آذر چه اتفاقی رخ خواهد داد اما این موضوع منتفی نیست که در دقایق پایانی مصالحه ای حاصل شود.
برخی طرف ها ابراز علاقه کرده اند که دو طرف به جای یک معامله شامل جزئیات، معامله ای کلی بر سر یک سلسله اصول انجام داده و مذاکره درباره جزئیات را ادامه بدهند.
انتهای پیام/