به گزارش خبرگزاری تسنیم، رویترز طی گزارشی نوشت: در حالی که وزرای نفت 12 کشور عضو اوپک در حال آماده شدن برای حضور در وین برای شرکت در یکصد و شصت و ششمین نشست سازمان در هفته آینده هستند، مشورت های پشت پرده مدتی است بین کشورهای عضو آغاز شده است.
اوپک باید تصمیم بگیرد که آیا به کاهش 30 درصدی قیمت نفت واکنش نشان دهد یا نه و در صورت مثبت بودن پاسخ این پرسش، این واکنش چگونه باید باشد. این احتمال دشوارترین آزمون اوپک در طی 5 سال گذشته برای نمایش قدرت خود خواهد بود.
این گزارش افزود: کند شدن رشد تقاضا و افزایش تولید کشورهای غیر عضو اوپک به خصوص آمریکا تهدیدی مشترک برای تمام کورهای عضو اوپک به شمار می رود.
اما سازمان دهی یک واکنش مشترک از این جهت دشوار خواهد بود که کاهش تقاضا و افزایش تولید نفت شیل تاثیرات بسیار متفاوتی را بر اعضای مختلف گذاشته است.
بر اساس آمارهای بی پی، عربستان، کویت و امارات در حال تولید و صادرات نفت در نزدیکی بالاترین رقم ثبت شده هستند.
همه این کشورها ذخایر مالی عظیمی را اندوخته اند به نحوی که می توانند برای دوره ای طولانی بدون تاثیر پذیری زیاد، قیمت پایین نفت را تحمل کنند.
اما در مقابل، تولید و صادرات نفت کشورهای ایران، عراق، لیبی، ونزوئلا و نیجریه به دلیل جنگ، تحریم، ناآرامی، سلب مالکیت و سوء مدیریت کاهش یافته است.
هیچکدام از این کشورها ذخایر ارزی قابل توجهی در اختیار ندارند و کاهش درآمدهای نفتی موجب تاثیرگذاری فوری بر درآمدهای دولت هایشان خواهد شد.
نفت سبک تولیدی امارات به اندازه نفت سنگین تر عربستان و دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس در معرض تهدید مستقیم قرار ندارد.
اما آنها به صورت مستقیم با نفت های بسیار سبک صادراتی تولید کنندگان شمال و غرب آفریقا شامل لیبی، نیجریه و آنگولا در حال رقابت اند.
بر اساس این گزارش سازمان دهی یک واکنش مشترک همچنین به این دلیل امری پیچیده است که وزرای نفت کشورهای عضو در حال مذاکره در مورد 2 موضوع جداگانه هستند: اول، سهم اوپک از بازار جهانی نفت در مقابل تولیدکنندگان غیر عضو؛ و دوم، چگونگی تقسیم سهم اوپک در میان کشورهای عضو.
چگونگی اختصاص سهم تولید در داخل سازمان یک مشکل قدیمی است. اوپک از دهه 1980 میلادی تاکنون با این مشکل مواجه بوده است.
تعیین سهم اوپک از کل بازار زمانی که تقاضا به سرعت در حال افزایش است، کاری آسان است، وضعیتی که در طی یک دهه قبل جهان شاهد آن بود. اما زمانی که تقاضا افزایش چندانی نمی یابد و تولید تولیدکنندگان غیر عضو اوپک در حال افزایش است، اوپک در شرایطی دشوار قرار می گیرد، یعنی همان وضعیتی که 30 سال قبل با آن مواجه بود.
کشورهای عضو باید تصمیم بگیرند که آیا تولید را کاهش بدهند یا نه و اگر کاهش بدهند، به چه میزانی و این کاهش را چگونه بین اعضا تقسیم کنند.
اولین گزینه اقدام نکردن است. یعنی اجازه بدهند تا کاهش قیمت خود مجددا توازن را بین عرضه و تقاضا برقرار نماید. می گویند بهترین علاج کاهش قیمت، همان کاهش قیمت است.
قیمت ها ممکن است در سطح فعلی باقی بماند، شاید هم در کوتاه مدت 10 یا 20 دلار پایین تر برود. اما در نهایت تقاضا افزایش خواهد یافت و این موجب تقویت قیمت ها خواهد شد.
بر اساس این گزارش اگر قرار باشد سازمان تصمیم به کاهش تولید بگیرد، اعضایی که بیش از همه در معرض کاهش تولید قرار دارند (عربستان، کویت و ابوظبی) کمترین انگیزه را برای این کار خواهند داشت.
کشورهایی که بیشترین نیاز را به افزایش قیمت ها دارند (ایران، عراق، لیبی، نیجریه و ونزوئلا) کمتر از دیگران قادر به کاهش تولید خود خواهند بود.
ایران عربستان را به سوء استفاده از موقعیت تحریم ها و پر کردن جای خالی صادرات نفت ایران متهم می کند و انتظار دارد که عربستان و متحدانش بار هرگونه کاهش احتمالی تولید را به دوش بکشند.
اما در حقیقت، سهم عربستان از بازار جهانی نفت عمدتا بدون تغییر باقی مانده است. و این نفت شیل آمریکا بوده است که شکاف ناشی از تحریم ها، جنگ و ناآرامی را در بازار پر کرده است.
اگر کاهش تولیدی صورت بگیرد، مطمئنا عربستان اصرار به مشارکت تمامی اعضا خواهد داشت. هیچ دلیلی ندارد که ریاض کاهش بیشتری را به گردن بگیرد.
کاهش روزانه 500 هزار بشکه نفت، برای ایجاد تغییری قابل توجه در قیمت ها ناچیز خواهد بود. برای ایجاد تغییری ملموس، اوپک باید حداقل یک میلیون بشکه از تولید خود بکاهد.
انتهای پیام/ 70