به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، دوره یک ساله مذاکرات جمهوری اسلامی ایران با کشورهای 1+5 که بر مبنای برنامه اقدام مشترک تنظیم شده در ژنو ـ موسوم به توافق ژنو ـ انجام شد و در صدد بود تا بر محمل «تعامل طرفینی» به توافق نهایی منجر شود، این روزها در حالی رو به پایان است که طرفین بار دیگر در وین گرد هم آمده تا بلکه بتوانند تا پیش از اتمام ضرب الاجل 3 آذر (24 نوامبر) به جمع بندی نهایی برسند.
در این یک سال اگرچه تیم مذاکره کننده ایرانی با تمام توان تلاش کرد در جهت حفظ حقوق مسلم ملت ایران اعتماد غرب را جلب کند یا به عبارت بهتر بهانه ها را از دست آنان بگیرد اما رویکرد نامناسب و از موضع بالا به ویژه از سوی ایالات متحده آمریکا که همراه با زیاده خواهی و تکرار مواضع متکبرانه بود، سبب شد تا رسیدن به توافق نهایی همچنان در پرده ای از ابهام قرار گرفته و نتوان چشم انداز روشنی برای آن ترسیم کرد.
در واقع نظام سلطه با بهره گیری از تمام امکانات خود در این یک سال تلاش کرده تا در یک بازی چند وجهی، توافقی را به جمهوری اسلامی ایران تحمیل کند که نه تنها متضمن تامین منافع ملی و رفع تحریمهای ظالمانه نیست بلکه روند رو به رشد علم و فناوری در حوزه انرژی صلح آمیز هستهای را مختل کند، امری که با حمایت همه جانبه داخلی و هوشمندی تیم مذاکره کننده تاکنون محقق نشده است.
از سویی؛ بازوی رسانهای نظام سلطه در این یک سال با ظرافت تمام تلاش کرد تا اگر مقاومت جمهوری اسلامی ایران منجر به حصول یک توافق خوب برای کشورمان شد آن را ضعیف جلوه داده و یا اگر به دلیل عدم اراده غرب توافقی حاصل نشد ایران را به عنوان مقصر این مسئله معرفی کند.
درباره این بازی چند وجهی نظام سلطه البته نکاتی وجود دارد:
اول اینکه؛ دستگاه دیپلماسی غرب با سوء استفاده از این واقعیت که هرگونه فعالیت در حوزه هسته ای در بطن خود می تواند ارتباطی با موضوع تسلیحات و فعالیت های نظامی داشته باشد، حتی با وجود فتوای صریح رهبر معظم انقلاب درباره حرمت هرگونه تولید و استفاده از سلاح های کشتار جمعی و اطمینان از نبود چنین موضوعی در دکترین دفاعی ـ امنیتی جمهوری اسلامی ایران، با قلب واقعیت تلاش کرد تصویری وارونه از ایران نمایش داده و از این بهانه برای محدود کردن فعالیت های صلح آمیز هسته ای کشورمان بهره برداری کند.
دوم اینکه؛ به موازات مذاکرات هسته ای، غرب به کمک ویژه نظام های عربی مرتجع منطقه با ایجاد، راهبری و پشتیبانی سنگین اطلاعاتی، مالی و لجستیکی تروریست های تکفیری در منطقه سعی کرد جمهوری اسلامی ایران را به عنوان راهبر اصلی محور مقاومت زیر فشار سنگین قرار داده و از این رهگذر بر مطالبات زیاده خواهانه خود اصرار ورزد.
سوم اینکه؛ غرب با بهره گیری از اطلاعات غلط و مغرضانه برخی کانال های معاند خارج نشین، همزمان با روند مذاکرات هسته ای فشار بی امان خود علیه کشورمان را با موضوع حقوق بشر افزایش داد تا هم بتواند در روند مذاکرات از آن بهره برداری کند و هم بستر مناسبی را برای القاء درستی اتهاماتش علیه کشورمان نزد افکار عمومی فراهم آورد.
چهارم اینکه؛ آمریکا در برهه ای که به دلیل تحریم های ظالمانه غرب وضعیت اقتصادی کشورمان فشار زیادی را تحمل می کند، با هماهنگی صهیونیست ها، پادشاه سعودی را موظف کرد تا به یک باره بازار فروش نفت را بر هم زده و قیمت آن را کاهش دهد تا بلکه دولت ایران را به امتیاز دهی مجبور کند.
در مقابل اما؛ جمهوری اسلامی ایران با عنایت و اشراف بر شرایط خاص و پیچ تاریخی حساس در افق پیش رو، فرآیند دیپلماسی خود را به گونه ای مدیریت کرد تا ضمن اثبات ذات صلح طلبانه و اهل گفتگوی نظام جمهوری اسلامی درافکار عمومی بین المللی، حقوق مسلم خود را استیفا نموده و در مقابل هرگونه زورگویی و زیاده خواهی مقاومت کند.
بر این اساس توجه به دو نکته ضروری به نظر میرسد:
اول اینکه؛ صرف نظر از هر نتیجه ای در پایان ضرب الاجل 24 نوامبر اعم از توافق نسبی یا جامع، عدم توافق یا تمدید مذاکرات، یک نکته در روند دیپلماسی هسته ای ایران به تدریج برجسته می شود که می تواند ضمن اندوخته شدن به تجارب تاریخی ملت، در مقاطع دیگر نیز به کار آید و آن اینکه حمایت ملی و حفظ انسجام داخلی همواره مهم ترین ابزار دولت در مذاکرات با قدرت های بزرگ است.
دوم اینکه؛ چنانچه شواهد تاریخی نشان می دهد، مقاومت و پایبندی بر اصول ضمن حفظ روحیه تعامل و گفتگو نه تنها به بالا رفتن وجهه بین المللی کشور منجر می شود که چشم طمع نظام سلطه را از دست اندازی به منافع ملت کور کرده و موجبات پیشرفت و تحقق منافع حداکثری را فراهم می آورد.
انتهای پیام/ع