به گزارش خبرنگاران اعزامی تسنیم به وین، محل برگزاری مذاکرات هسته ای کشورمان با مجموعه کشورهای 1+5، طی دهه اخیر پرونده فعالیت های صلح آمیز هسته ای ایران تبدیل به اهرم فشار غرب با هدایت آمریکا شده است و روز و هفته ای نبوده که مقامات غربی ادعای تازه ای علیه کشورمان مطرح نکنند و به همین بهانه تصمیماتی ضد ایرانی و خلاف عرف و حقوق بین الملل نگیرند.
از سوی دیگر مقامات آمریکایی، چه در زمان حکمرانی جرج بوش جمهوری خواه و چه باراک اوبامای دموکرات کوبیدن بر طبل تهدید و جنگ را هیچ گاه متوقف نکردند و در اظهاراتی که آشکارا خلاف نص منشور سازمان ملل است اقدام به تهدید مکرر نظامی جمهوری اسلامی ایران کردند. بر اساس ماده دوم منشور سازمان ملل که به عنوان یکی از مهم ترین میراث های حقوقی جامعه بین الملل محسوب می شود: «کلیه اعضاء در روابط بینالمللی خود از تهدید به زور یا استفاده از آن علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشوری یا از هر روش دیگری که با مقاصد ملل متحد مباینت داشته باشد خودداری خواهند کرد.» این بدان معناست که حتی«تهدید به استفاده از زور» نیز خلاف حقوق بین الملل است، اقدامی که تبدیل به بیت الغزل اجاره نشینان کاخ سفید شده است. از دیگر سو همان کشورهایی که خود را نه تنها به اجرای قطع نامه های ضد ایرانی سازمان ملل متعهد می دانند بلکه به تصمیمات یک جانبه و غیر قانونی دولت آمریکا علیه ایران نیز تمکین می کنند در مقابل نقض آشکار منشوری که برای منافع آنها مقدس شده سکوت می کنند.
جمهوری اسلامی ایران که از امضا کنندگان معاهده ان پی تی است تنها خواستار ایفای حقوق مسلم خود بر اساس این معاهده است، اما طرفهای غربی طی دهه اخیر همه تلاش خود را انجام دادند تا تفسیر مطلوب خود را از این متن به اصطلاح حقوقی به ملت ایران تحمیل کنند بر این مبنا که ایران حق غنی سازی اورانیوم را در خاک خود ندارد. واقعیت آن است که بدون مقاومت و ایثار آحاد مردم ایران و حمایت از مواضع اصولی و منطقی دولتمردانشان طرف غربی هیچ گاه حاضر نمی شد متنی را امضا کند که در آن بر وجود برنامه غنی سازی در خاک ایران تاکید کند. این حمایت همه جانبه مردم و مسئولین تحت هدایت رهبر معظم انقلاب طی همه سالهای اخیر از ادامه فعالیت های صلح امیز هسته ای در کنار تلاش های مذاکره کنند گان که بی گمان همه آنها «فرزندان انقلاب» هستند موجب کرنش غرب و نهایتا احترام به حقوق جمهوری اسلامی درباره غنی سازی شد. در توافق سال گذشته در ژنو تاکید شد که راه حل جامع« متضمن یک برنامه غنی سازی بر اساس نیازهای عملی ایران» خواهد بود.
تاریخ نمونه مشابهی در اعمال چنین حد گسترده و پیچیده ای از تحریم و فشار غیر قانونی علیه یک کشور ندارد. طیف تحریم های غرب علیه کشورمان، از شخصیت های حقیقی و حقوقی گرفته تا صنایع و کارخانه ها و تا محرومیت مردم عادی از دارو گسترده است. واقعیت آن است که اگر ثبات، اقتدار و وحدت ملی ایران در خاورمیانه به آشوب کشیده شده نبود، اگر حضور گسترده مردم در انتخابات مختلف و مناسبت های ملی و مذهبی نبود، اگر حمایت همه جانبه از مواضع بر حق کشورمان در عرصه های بین المللی نبود و دهها اگر دیگر که مبنای آنها حضور در صحنه آحاد مردم است، غرب حتی به خودش زحمت فرستادن وزرایش را به میز مذاکره نمی داد و همچنان بر طبل گزینه های روی میز و زیر میزش می کوبید.
نکته دیگر آن است که همچنان که مذاکره کنندگان هسته ای کشورمان تاکید کرده اند، اصولا با رسیدن به توافق احتمالی هسته ای با غرب، روابط جمهوری اسلامی با آنها به خصوص با آمریکا دچار چرخشی بنیادین نخواهد شد و مطمئنا بیش از 3 دهه خصومت و کینه آمریکا علیه جمهوری اسلامی یک شبه به دوستی تبدیل نخواهد شد. این مذاکرات تنها تلاش برای مدیریت یک اختلاف است و غرب نیز پیش از این آشکارا اعلام کرده موضوع هسته ای حل شود، دست از سر ایران بر نخواهد داشت و بهانه های حقوق بشر و تروریسم(!) را علَم خواهد کرد.
بنابراین می توان گفت که صرف نظر از نتیجه مذاکرات هسته ای که اکنون در وین در جریان است، ملت ایران طی روزهای آینده باید خود را برای جشن اثبات حقانیت خود آماده کند. نکته ای که محمد جواد ظریف در بدو ورود به وین گفت نیز موید این است که «هدف از ورود به وین رسیدن به نتیجه مناسبی است که حقوق ملت ایران را محترم شمرده باشد و نتیجه مذاکرات چه توافق و چه ایستادگی در مقابل زیاده خواهی باشد، روز سوم آذر روز پیروزی ملی» است و هر نتیجه ای که روز سوم آذر از مذاکرات بیرون آید پیروز اصلی آن فرد فرد مردم ایران است.
بی شک مردم ایران نیز هرگز به کمتر از حقوق خود راضی نخواهند شد و پس از 3 دهه مقاومت در برابر باج خواهی ها و زیاده خواهی های غرب، هیچگاه قبول نخواهند کرد که با کشور آنها به عنوان«عضو درجه دو» جامعه بین الملل رفتار شود.
انتهای پیام/پ