به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، زندهیاد خلیل عمرانی شاعری آیینی بود، اما شعر ولایی و هیئت را در همین نقطه ختم نکرد. در بسیاری از سرودههای او رگههای عمیق از بیان مسائل انقلابی میتوان دید. عمرانی علاوه بر این کسوت استادی نیز نسبت به بسیاری از شاعران جوان انقلاب به ویژه استعدادهای تازهشناخته شده از استان بوشهر دارد.
به گواه وبلاگش، آخرین سرودههای عمرانی نیز به موضوعات انقلاب اختصاص داشت:
مولا اگر چه ختم به سقای کوثر است
مردی که یادگار غدیر پیمبر است
مولا به نام حضرت سیدعلی که او
نسل زلال کوثر و فرزند حیدر است
می آید از غدیر خمینی چو بوتراب
آیینه عدالت و خورشید خاور است
پیر جهان و نایب صاحب زمان که عشق
با او در این هزاره ی وحدت مقدر است...
عمرانی در 19 آذر ماه سال 91 شاگردانش را تنها گذاشت و به دیار باقی شتافت. رضا اسماعیلی، از دوستان وی، در چند رباعی منتشر نشده به بیان ویژگیهای این اشعر متعهد انقلاب میپردازد و از او میگوید. این چهار رباعی برای اولینبار از سوی خبرگزاری تسنیم، منتشر میشود:
چون لاله به بزم داغ مهمانی بود
همخانه غربت و پریشانی بود
آن دلشده غریب و تنها مردی
از نسل سحر، خلیل عمرانی بود
***
از خاک بریدهای و حالی داری
در عرش کمال بیمثالی داری
نور است که از تغزلت میبارد
پیداست که کشفهای عالی داری
***
آیینه روشن مسلمانی کو؟
همسفره نور، روح قرآنی کو؟
امروز سهشنبه است و جایش خالی
ای همنفسان خلیل عمرانی کو؟
***
پیداست خیال دل بریدن داری
سرمست هوای پر کشیدن داری
سرخ است گلوی شرقی آوازت
تو سیب رسیدهای و چیدن داری
انتهای پیام/خ