به گزارش خبرگزاری تسنیم از زاهدان, چند سالی است که با تاکیدات رهبر معظم انقلاب اسلامی در خصوص اهمیت سواحل مکران و چابهار به عنوان تنها نقطه اتصال کشور به آب های اقیانوسی و مزیت های منحصر بفرد بندری، ترانزیتی، گمرکی، صنعتی و تجاری و قرار داشتن در دو کریدور بین المللی شمال به جنوب و غرب به شرق شاه بیت سخنرانی های مسئولان و نخبگان تبدیل شده است.
اهمیت اقتصادی چابهار و سواحل مکران و ظرفیت های آن از نظر کارشناسان به قدری است که نه تنها بسیاری از کارشناسان معتقدند که مدیریت صحیح و توانمند در این حوزه می تواند ثروت هایی معادل فروش نفت عاید کشور کند بلکه بسیاری معتقدند تسلط بر این منطقه راهبردی از نظر توانایی های اقتصادی می تواند نقش محوری بر تعاملات منطقه ای و جهانی بدنبال داشته باشد.
نقشی که هم اینک چین با در اختیار گرفتن و سرمایه گذاری عظیم در گوادر پاکستان بدنبال آن است و همین موضوع نیز باعث شده است که هندی ها به عنوان رقیب دیرینه این قدرت نوظهور دنیای جدید هرازگاهی با انجام تلاش های دیپلماتیک و رفت و آمدهای هیئت های اقتصادی به چابهار بدنبال ایجاد موازنه با ارتقای نقش خود در چابهار به عنوان نقطه ای برتر از نظر جغرافیایی نسبت به گوادر اقدام می کنند.
اما واقعیت این است وضعیت موجود چابهار و سواحل مکران از نظر زیرساخت های عمرانی و اقتصادی از جمله آب، برق، خط راه آهن، فرودگاه به دلیل عدم مدیریت صحیح در گذشته در شرایط مطلوبی قرار ندارد و با توجه به رشد روزافزون و شتابان تحولات منطقه ای در کشورهای همجوار به ویژه در پاکستان, عمان و حتی افغانستان از نظر اقتصادی، منافع کلان ملی ایجاب می کند که
مدیریت عالی کشور همچنان که رئیس جمهور گفته است " شخصا پیگیری توسعه چابهار و سواحل مکران هست "، شرایط موجود را واقع بینانه مورد ارزیابی و آسیب شناسی قرار دهند.
سرعت کند پروژه های ملی و به ویژه پروژه های توسعه شرق کشور با توجه به همه ظرفیت های قانونی در برنامه های چهارم و پنجم توسعه و برنامه های سالانه به خودی خود نشان می دهد که آنچه تاکنون در این مناطق کمتر مورد توجه قرار گرفته نه برنامه ها و قوانین بوده بلکه مهم ترین چالش اصلی در عدم دستیابی اهداف " نبود مدیران ژنرال " متناسب با اهمیت پروژه ها و طرح ها است.
به دیگر سخن گرچه در این منطقه راهبردی از منظر قانونی بودجه ها و هزینه های در نظر گرفته شده است و حتی در برخی از موارد بیش از آن نیز هزینه انجام شده اما نتیجه نهایی و هدف ها تحقق نیافته و خود این پروژه ها امروز به چالشی مدیریتی در اجرا تبدیل شده است.
به عنوان نمونه, سد پیشین با اعتبارات کلان ملی احداث شده اما خطوط انتقال آن بعد از یک دهه هنوز ایجاد نشده و همین موضوع باعث شده این سد و نمونه های دیگر از جمله سد زیردان تبدیل به حوضچه تبخیر تبدیل شوند و شاید کمتر از 30 درصد از راندمان و بهره برداری را در عمل ندارند و اوضاع به قدری نابسامان است که شرایط خشکسالی های پی در پی باعث شده حتی مدیریت توزیع همین مقدار آب ذخیره شده برای استفاده کشاورزان نیز با بحران های مدیریتی روبرو شود.
طرح توسعه بندر شهید بهشتی به عنوان مهم ترین طرح توسعه منطقه و سواحل مکران نیز تقریبا با همین کندی و چالش روبرو است به نحوی که امروزه با توجه به استقرار صنایع کلان کشور در منطقه از جمله هاب سوم پتروشیمی، خودروسازی، فولاد و... همه و همه ظرفیتی را ایجاد خواهد کرد که این بندر نه تنها جوابگوی نیاز این صنایع نخواهد بود بلکه باید برای رسیدن به شرایط حداقلی برای رسیدن به مگاپورتی بین المللی و منطقه ای حداقل متناسب در حد اندازه گوادر پاکستان و یا بندر صهار عمان ارتقاء یابد.
این در حالی است که سرعت توسعه شهر چابهار بر طرح توسعه بندر شهید بهشتی غالب شده است تا جایی که برخی نگرانی های محلی در خصوص تضاد طرح توسعه این بندر با توسعه شهر چابهار به گوش می رسد.
حال که رئیس جمهور محترم در کمتر از 8 ماه دو سفر به این منطقه راهبردی انجام می دهد و اعتقاد دارد که شخصا پیگیر توسعه منطقه و سواحل مکران باشد، شایسته است متذکر شویم؛ که شاید به گزاف نباشد اشاره کنیم برای رسیدن به اهداف راهبردی مدنظر بایستی مدیرانی ژنرال و در سطح ملی در این منطقه و با اختیارات کافی منصوب کرد تا با قدرت تدبیر و خلاقیت و نوآوری
و نه اتکا به بودجه های صرفا دولتی بسترهای رشد و توسعه را همچون دیگر کشورهای پیرامونی فراهم آورند وگرنه وضع موجود در آینده نه چندان دور خسران جبران ناپذیری را برای کشور بدنبال خواهد داشت که جبران آن ناممکن است.
علی اصغر افتاده- مشاور معاون استاندار و فرماندار ویژه چابهار
انتهای پیام/