به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، علی مرادخانی، معاون هنری وزیر ارشاد در چهارمین روز سیوسومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر به دیدن چند نمایش نشست و با مدیران سالنها و دبیر جشنواره به گفتوگو پرداخت.
علی مرادخانی با حضور در تالار تازه تاسیس باران، نمایش «قلعه انسانات» را دید و پس از آن با رئیس خانه تئاتر فرانکفورت دیدار کرد. او همچنین با حضور در تماشاخانه ایرانشهر نمایش «کامنت» و «من» را نیز دید. معاون هنری وزیر ارشاد در نهایت با حضور در مجموعه تئاتر شهر، ضمن بازدید از روند بازسازی تالارهای سایه و قشقایی نمایش «وقتی کنار پنجره میایستیم» از تبریز را دید.
سیوسومین جشنواره تئاتر فجر از نیمه گذشته است. جشنوارهای که در سکوت و خستگی در حال برگزاری است. جشنوارهای که حتی در سطح اطلاعرسانی عمومی نیز جای خالی زیاد دارد. مردمی که این روزها خبر دارند ظریف کی وارد ریاض شده، هیچ خبر ندارند که در همین نزدیکی قرار بر این است که مهمترین جشنواره تئاتری کشور برگزار شود. جشنوارهای که به آن بینالمللی هم میگویند، صدایش از دیوار چند تماشاخانه فراتر نرفته است. جشنوارهای که گوئیا همه چیز سرهمبندی شده روی هم استوار شده است. امسال تئاتر فجر سکوت غمباری دارد. سکوتی که نشانی از رضایت، هرگز در پس آن نیست بلکه به زعم برخی هنرمندان از در هم ریختگی و بیبرنامه بودن رنج بسیار میبرد.
اما چرا باید تئاتر فجر این روزها «فقط» برگزار شود؟ بدون هیچ جریانی و یا حرفی برای گفتن، ریشه این اتفاقات را باید در گذشته نه چندان دور جستوجو کرد. در اتفاقاتی که گویا یک عادت برای معاون هنری وزیر ارشاد شده است. سال گذشته هم پیش از جشنواره تئاتر فجر بود که ناگهان قادر آشنا برکنار شد و حسین طاهری ناشناس به تئاتر آمد. آمدنی که یک سال هم دوام نداشت و مرد معتمد علی مرادخانی خانواده تئاتر را با انبوهی از مشکلات اضافه شده تنها گذاشت و اتفاقاً حجم زیادی از آن ها را هم در نامه خود منتسب به مدیر بالای سر خود دانست. تا حدی که حتی استعفایش را خطاب به او ننوشت و وزیر ارشاد را مخاطب خود قرار داد.
طاهری فارغ از اینکه با تئاتر کشور چه کرد، 10 مسئله را عنوان کرد که یادآوری آنها و مطابقت آن با حال امروز جشنواره تئاتر فجر و فضای کلی تئاتر در سراسر کشور نتیجه جالبی را حاصل میکند. مرادخانی هنوز پاسخ مسائل مطرح شده از سوی طاهری را نداده است و شاید همین عدم پاسخگویی به مشکلات تئاتر باعث اصلی این روزهای تلخ است.
حالا آقای مرادخانی در سکوت به دیدن نمایشها مینشیند. نمایشهایی که یکی در میان خوب و بد هستند. اما باز هم نمیتوان آثار خوب جشنواره را به خاطر برنامهریزی معاونت هنری ارشاد در حوزه تئاتر دید. از نشست اول این طور برآورد شده بود که «همه چیز جشنواره روی هواست» و این هنرمندان هستند که خودجوش برای حفظ شأن تئاتر تلاش میکنند. تلاشی که گویا سایه حمایتی هم بر سر آن نیست.
امسال میتوان مرکز اصلی برگزاری جشنواره را بوستان هنرمندان دانست جایی که با داشتن سه سالن نسبتاً منسجم ایرانشهر و خانه هنرمندان میزبان جشنواره سیوسوم است. سرسنگی در این دوره از جشنواره 50 درصد حفظ شأن ظاهری جشنواره را به دوش کشیده است و سعی کرده با امکاناتی که در اختیار مخاطبان قرار میدهد آنها را از فضای مشوش این روزهای تئاتر کشور دور کند.
امروز ششمین روز جشنواره تئاتر فجر است و جشنواره وارد مرحله دوم خود شده است. روزهایی که تنها به نام دهه فجر انقلاب اسلامی سپری میشود، روزهایی که بدون تدبیر و بدون هیچ امیدی به حال ناخوش تئاتر کشور میگذرد. این روزها دیگر خبری از وعدههای 100 روزه نیست. این روزها دیگر افرادی که به نمایندگی از هنرمندان کنار رئیس جمهور مینشستند و سخنرانی میکردند دیگر دلشان نمیسوزد. دیگر از برخی هنرمندان که خیلی محکم پشت طاهری بودند و از او حمایتهای تو خالی میکردند تا بهره خود را ببرند خبری نیست. تئاتر فقط به مدد هنرمندانش همچنان پابرجاست.
انتهای پیام/