به گزارش خبرگزاری تسنیم، حامد رحیم پور دریادداشت روز روزنامه خراسان نوشت:
سرانجام آقای ظریف،وزیر خارجه کشورمان، از نقش مجلس به عنوان یک اهرم فشار بر طرف غرب یاد کرد وهشدار داد که اگر تحریم های جدیدی علیه ایران تصویب شود،مجلس ایران تلافی خواهد کرد. این درحالی است که در 16 ماه مذاکرات دولت آقای روحانی ، نقش مجلسی که می تواند همکار وهمیار دولت در رسیدن به توافق هسته ای باشد،نادید گرفته شده بود.هفته پیش در یک برنامه تلویزیونی،آقایان جهانگیرزاده و کوثری 2عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس حضور یافته بودند و به شدت از این که دولت از ظرفیت های مجلس در میز مذاکره استفاده نمی کند، گلایه داشتند.
آقای کوثری می گفت ما چندین بار طی جلساتی که با اعضای تیم هسته ای داشتیم،از آقای ظریف ومعاونانش درخواست کردیم،اگر کمکی از دست مجلس بر می آید، به تیم هسته ای یاری می رسانیم،حتی کمیسیون امنیت ملی مستقیم به رئیس جمهور نامه نوشت و آمادگی خود را برای همکاری با تیم مذاکره کننده اعلام کرد،اما جوابی از آقای روحانی نشنید.پیش از این هم،مجلسی ها از طرحی با 205امضا خبر داده بودند که دولت را ملزم می کند،درصورت زیاده خواهی های آمریکا غنی سازی را تاسطح 60 درصد انجام دهد،حتی آقای لاریجانی رئیس مجلس نیز البته غیر مستقیم گفته بود که «اگرغرب اقدام به تحریم های جدید کند، ایران هر درجه ای از غنی سازی را که بخواهد، دنبال می کند.» اما این طرح ها و صداهایی که از سوی مجلس بلند شده بود درجریان مذاکرات از سوی تیم هسته ای کشورمان نادید گرفته شد و حتی گاهی از آن به جای این که به عنوان یک اهرم فشار بر طرف مقابل یاد شود، به عنوان صدای مخالفان و تندروها تعبیر شد. اگر چه روشن است که برخی موارد برخی انتقاد هاو مواضع مطرح شده از سوی تعدادی از نمایندگان توجیه مبتنی بر منافع ملی نداشت و به همین دلیل هم مورد حمایت اکثریت نمایندگان قرار نگرفت. روند تصویب قوانین بین المللی مانند اعمال تحریم و یا عدم تحریم بر کشورهای مختلف از جمله ایران در آمریکا علاوه بر اختیاراتی که رئیس جمهور آمریکا دارد باید تا حد زیادی از کانال و با مجوز های کنگره باشد. این روزها نیز شاهدیم که رئیس جمهور آمریکا برای متقاعد کردن و جلب تایید سناتورها همواره حساب جداگانه ای برای آن باز می کند، سخنرانی های مفصلی ترتیب می دهد و سعی در متقاعد نمودن آنان می نماید. درمیان این صحبت ها اگرچه یک پیام این است که دولت آمریکا به دنبال عدم تصویب تحریم جدید است اما روی دیگر این جدل های رسانه ای و بحث های قوای اجرایی و مقننه آمریکا، تحت فشار قرار دادن ایران با گیوتینی به نام تحریم هاست. به گونه ای که خروجی این بحث ها این است که کنگره به دنبال تحریم است و دولت موافق تحریم نیست و می خواهد به خاطر مذاکرات جلوی تحریم ها را بگیرد و در سمت مقابل نیز مدام به ایران فشار می آید که اگر توافق نکند، دولت آمریکا نیز ممکن است هرگز نتواند مقابل تصویب تحریم های جدید مقاومت کند! برای این که بدانیم نمایندگان کنگره و دولت آمریکا تا چه مقدار با یکدیگر در برنامه هسته ای هماهنگ هستند، به سخنان «آنتونی بلینکن» معاون وزیر خارجه آمریکا که هفته پیش در جلسه کمیته روابط خارجی سنا حضور یافته بود،اشاره می کنیم.بلینکن که عکسش در لحظه امضای توافق ژنو در اتاق اوباما و در حالی که بسیار شادمان است،دررسانه ها منتشر شده بود، به نمایندگان سنا می گوید :«تحریم های وضع شده علیه ایران، در واقع تقسیم کار با دولت آمریکاست و اوباما می داند هدف کنگره از تحریم های بیشتر، کمک به دولت برای امتیازگیری بیشتر از ایران است».در این شرایط به نظر می رسد که مجلس ایران، این توانایی را دارد که با نقش آفرینی در مذاکرات با زیاده خواهی های آمریکا مقابله کند،تا در نتیجه موازنه قدرت صورت گرفته و به عنوان برگ برنده ای در دست طرف ایرانی قرار بگیرد. بررسی تاریخ روش برخورد با زورگویان این واقعیت را هویدا می کند که همیشه باید با دست برتر در گفت وگو و تعامل با آنان برخورد کرد و هر جا که از موضع ضعف، شرایط آنان را پذیرفته ایم چیزی جز زیان، شکست و تحقیر عایدمان نشده است.
انتهای پیام/