"اینترنت ماهواره‌ای" در مصاف با شبکه ملی اطلاعات
خبرگزاری تسنیم: بعد از ارائه طرح اینترنت چمدانی جهت یورش به فضای ارتباطی کشورهای مستقل از منافع سیاسی کشورهای غربی، این بار نوبت "اینترنت ماهواره‌ای" رسیده که می‌تواند خطری برای از کار انداختن شبکه ملی اطلاعات باشد.
مجید هدایتی نسب| دی ماه سه سال پیش مصادف با رونمایی از طرح پروژه‌ای عظیم با هزینه‌ای هنگفت از سوی ایالات متحده با همکاری مشترک وزارتخانه‌های خارجه و دفاع (پنتاگون) بود؛ لذا چنین روزهایی را می‌توان مصادف با طرح توسعه‌ای اشراف بر اطلاعات کل مناطق جهان دانست.
گران شدن چمدان‌ها و فروکش کردن درخواست راه‌اندازی اینترنت پرسرعت از سوی کاربران هم شاید برخی از تبعات چنین طرحی بوده که در گوشه‌ای از این کره خاکی به وقوع پیوسته باشد.
"اینترنت چمدانی" واژه هراس انگیزی برای کشوهای در تضاد با سیاست‌های امپریالیستی غرب بود که این روزها سالگردش به شکلی دیگر در آمریکا جشن گرفته می‌شود و این بار با هدفی خیرخواهانه قرار است که چتر ارتباطات داد‌ه‌ای بر سر کاربران جهان گسترده شود.
چمدان اینترنتی یا اینترنت چمدانی که تعابیر دیگری نظیر اینترنت در سایه نیز داشت را برای اولین بار روزنامه آمریکایی نیورویک تایمز برگرفته از اسناد و اطلاعات فاش شده از این پروژه امنیتی آمریکا، مطرح کرد.
آمریکا با تدوین چنین طرحی و برگرفته از گزارش مخابره شده از سوی نیویورک تایمز، به دنبال ایجاد شبکه اینترنتی و موبایلی مستقل و در سایه‌‌ای بود تا از این طریق بتواند مخالفان دولت و سیاست‌های کشورهای مختلفی که قطعا زیر چتر سیاست‌های غربی نمی‌روند را ساماندهی و راهبری کند تا از این پس اگر در نقطه‌ای از جهان آشوبی صورت گرفت و دولت‌ها ابزارهای ارتباطی را قطع کردند، راهی برای فریاد زدن در تریبون‌های جهانی وجود داشته باشد.
به وضوح مشخص است که این ابزار بیش از اینکه در خدمت بشر باشد، قرار است به اربابان غربی سرویس دهد و رویه چماق و هویج را علیه سیاست‌های در تعارض با ابر قدرت‌های جهان غرب، اعمال کند.
در آن زمان که گفته می‌شد قرار است وزارت خارجه ایالات متحده هزینه‌ای بالغ بر دو میلیون دلار را برای کارهای تحقیقاتی و اولیه اینترنت چمدانی داشته باشد، برخی مقامات آمریکا از تست چنین برنامه‌ای در افغانستان خبر دادند و برای اولین بار مطرح کردند که آمریکا 50 میلیون دلار برای راه‌اندازی شبکه مستقل تلفن همراه در این کشور هزینه کرده است.
آنها مدعی بودند که این کار با کمک برج‌های نصب شده در پادگان‌های افغانستان برای مقابله با اقدامات طالبان صورت گرفته تا در زمان قطع ارتباطات این کشور به دستور دولت، زمینه برقراری ارتباطات وجود داشته باشد.
بعدها نیز به کرات اعداد و ارقام متفاوتی برای توسعه این پروژه از دو میلیون دلار گرفته تا 70 میلیون دلار مطرح شد اما هیچگاه به شکل رسمی توسط مقامات آمریکایی مورد تأیید قرار نگرفت.
اما از آن جهت که دستیار معاون وزارت خارجه آمریکا علنا مطرح کرد که چنین برنامه‌ای برای کمک به فعالان سیاسی کشورهایی نظیر ایران و سوریه برای پرهیز از شناسایی شدن است، پای مقامات مسئول ایرانی به اینترنت در سایه باز شد.
پیش از هر کس حیدر مصلحی در قامت وزیر اطلاعات به این جریان سیاسی نظامی ورود کرد و با بیان اینکه این اقدام حرکت تازه و جدیدی نیست، اظهار کرد: سرویس‌های جاسوسی کشورهای همراه با آمریکا و حتی بعضا کشورهای منطقه در فضای سایبری سرمایه‌گذاری سنگینی کرده‌اند. در همین حال اوباما چندین بار در کنگره آمریکا و در جاهای مختلف اذعان کرده جنگ سایبری با جمهوری اسلامی به موفقیت نرسیده و اقرار به شکست کرده است.
وی عنوان کرد: ما مجموعه این اقدامات از جمله اینترنت چمدانی را از قبل پیش‌بینی و رصد و راه‌های مقابله با آنها را طراحی کرده‌ایم.
رامین مهمانپرست نیز از جمله چهره‌هایی بود که بعد از آن در واکنش به این طرح آمریکایی اذعان کرد: آمریکایی‌ها با وارد شدن به فضای سایبری، جریان بسیار قوی را علیه خودشان به راه می‌اندازند.
حال اگر برد چنین پروژه‌ای را در حالت خوشبینانه کوتاه و موقتی در نظر بگیریم، ضعف زیربنای فضای ارتباطی دنیا اثبات و زمینه برای اقدامات دیگر باز شده است.
پس جای تعجب نیست که امروزه فیسبوک با همکاری چند شرکت بزرگ تکنولوژی بِیس و گوگل با بالون‌های خود درصدد تسخیر ارتباطات اینترنتی کل دنیا باشند هرچند که با هدف اینترنت‌رسانی به مناطق محروم و دور افتاده کار را استارت زده باشند.
کشورهای توسعه یافته در حالی به دنبال تسخیر فضای ارتباطاتی دنیا هستند و مدیریت خود را بر آن با چنگ و دندان حفظ کرده‌اند که برخی کشورها به سیاست‌های پشت پرده پی برده و به فکر تحکیم زیرساخت‌های بومی خود در این حوزه افتاده‌اند.
استرالیا، کره جنوبی، ژاپن، سنگاپور، مالزی، آمریکا، انگلیس، آلمان و برزیل طبق تحقیقات صورت گرفته توسط مسئولان ارشد ارتباطی در کشور از جمله کشورهای پیشرو در ارائه برنامه‌های راهبردی شبکه ملی باند پهن هستند و ما هم 10 سالی می‌شود که شبکه ملی اطلاعات را بهترین راه‌حل حفظ و حراست از کیان ایران و ایرانی در برابر تهدیداتی نظیر اینترنت چمدانی تشخیص داده‌ایم اما همچنان بر سر اجرا دچار نوعی تضاد درونی هستیم.
غفلت ما بر سر راه‌اندازی شبکه ملی اطلاعات، رفته رفته چنته دشمنان را برای دور زدن این الگوی بومی پر تر کرده تا شاید امیدی برای آنها جهت از کار انداختن این مدل پیشرفته ارتباطی که در بسیاری از کشورها اجرایی شده، باشد.
این روزها و بعد از کهنه شدن اینترنت چمدانی و مسکوت ماندن آن، "اینترنت ماهواره‌ای" رونمایی و در کنار پروژه‌های گوگل و فیسبوک مطرح می‌شود تا تمامی مردم نگرانی از بابت دسترسی به اینترنت نداشته باشند.
ریچارد برانسون رئیس کمپانی ویرجین صراحتا اعلام کرده که شرکت او در حال پیوند با کوالکام برای استقرار هزاران ماهواره تولید کننده سیگنال‌های پهنای باند در دور تا دور زمین است تا پیشنهاد دسترسی به وب را به نقاط دور افتاده‌ای که تاکنون اینترنت نداشته‌اند، ارائه دهد.
ویرجین کمپانی سرمایه‌گذاری در زمینه‌های سیر و سفر، سرگرمی، سبک زندگی و همچنین سرمایه‌گذاری در زمینه خدمات مالی، حمل‌ونقل، سلامت، غذا و نوشیدنی، رسانه و ارتباطات راه دور است که توسط ریچارد برانسون و نیک پاول شکل گرفته و اکنون بیش از 400 کسب‌وکار زیرمجموعه دارد.
در راستای این سرمایه‌گذاری قرار است کمپانی وان‌وب که پیش از این نیز در زمینه اینترنت ماهواره‌ای فعال بود، 700 ماهواره را در مدار LEO (ماهواره‌های مدار پایین زمین به فاصله 800 و 950 کیلومتری از زمین) مستقر کند.
ماهواره‌های ارسالی قرار است در طیف KU که بخشی از طیف الکترومغناطیس در محدوده مایکروویو با فرکانس 12-18 گیگاهرتز است، قرار گیرند؛ این باند مایکروویو معمولا برای ماهواره‌های ارتباطی استفاده می‌شود که معمولا ویژه سرویس‌های ثابت و برادکست (پخش فراگیر) هستند.
این باند توسط اتحادیه جهانی مخابرات به چند بخش تقسیم شده که به واسطه ناحیه جغرافیایی متفاوت است. شبکه رادیویی تلویزیونی NBC اولین گروه فعال بر روی این باند مایکروویو در سال 1983 بود.
البته باید دانست از کاربردهای دیگر این باند فرکانسی، تشخیص سرعت وسایل نقلیه بزرگ بر حسب قانون موجود در اروپاست که اکنون نیز صورت می‌گیرد و ارتباطات ناسا با شاتل فضایی و ایستگاه بین‌المللی فضایی نیز از طریق باند KU انجام می‌شود.
برانسون در اظهار نظرات اولیه خود پیرامون این تکنولوژی گفته است که ما برنامه داریم تا 648 ماهواره را در مدار قرار دهیم و در صورتیکه به موفقیت دست یافتیم، 1752 ماهواره دیگر را با رسالتی مشابه به فضا پرتاب کنیم و منظومه‌ای را خلق کنیم.
گفته شده که از این طریق میلیاردها نفر در تمامی دنیا امکان دسترسی به اینترنت را پیدا خواهند کرد؛ جالب است که تمامی تمهیدات مورد نیاز برای موفقیت این پروژه اندیشیده شده و خدمت ماهواره‌ای قرار است با قیمت اینترنت‌های معمولی ارائه شود تا همگان امکان استفاده از آن را داشته باشند.
مسئولان این پروژه برای به حداقل رساندن هزینه‌ها، وزن ماهواره‌ها را به 113 کیلوگرم رسانیده که از سبک‌ترین ماهواره کنونی نیز سبک‌تر بوده و منجر به صرفه 700 برابری اقتصادی شده است.
صورت فلکی اینترنت ماهواره‌ای قرار است 10 برابر بزرگتر از ماهواره ایریدیوم باشد.
ایریدیوم سیستم ماهواره‌ای متشکل از 66 ماهواره فعال و 11 عدد ماهواره غیر فعال یدکی است که همگی در مدارهای پایینی (در حدود 780 Km) به دور زمین می‌چرخند؛ آنها برای پشتیبانی از سیستم تلفن‌های همراه در سطوح حرفه‌‌ای و صنعتی استفاده می‌شوند و قادرند هر تلفن همراه در سراسر دنیا را که از سیستم ایریدیوم استفاده می‌کند به هر نقطه دیگری متصل کنند. پوشش این نوع ماهواره‌ها به قدری کامل است که نقاطی با نام نقاط کور که در آن نتوان سیگنالی را دریافت یا ارسال کرد وجود ندارد.
با وجود چنین پروژه‌های عظیمی که شاید تصور آن برای بسیاری سخت باشد، نهادهای حاکمیتی و دولتی ما زمانیکه دور یک میز جمع می‌شوند موضوعی مهم‌تر از بررسی پیامک‌های انبوه به ذهن‌شان نمی‌رسد.
امیدواریم که راه برای ارائه کامل طرح شبکه ملی اطلاعات و اجرای آن نیز باز شود.
انتهای پیام/
