به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ماجرای تاریخی حضور امسال مهاجرین افغانستانی در راهپیمایی بزرگ اربعین در کربلا، ماجرایی فراموششدنی نیست. ماجرایی که تا سالهای سال بعد برای مهاجرین افغانستانی مقیم در ایران خاطرهای به یادماندنی خواهد ماند.
اما فارغ از خاطرهانگیزی این ماجرا؛ حضور مهاجرین افغانستانی دوشادوش برادران و خواهران ایرانی عاشق اهل بیت و با همکاری گسترده نیروهای نظامی و انتظامی ایرانی با دستوری که از راس نظام صادر شده بود، اتفاق بزرگی در تاریخ روابط ایرانیها و افغانستانیها بود. اتفاق قابلتوجهی که نشان داد که ایرانیها و افغانستانیها همچنان زیر پرچم بزرگ آرمانخواهی ایستادهاند و اگر موانع دستوپاگیر بوروکراتیک، بدسلیقهگیهای سطوح پایین مدیریتی و نگاه غیردینی ناسیونالیستی کنار گذاشته شود، امکان بازگشت به روزهای خودش یکی بودن ایرانیها و افغانستانیها همچنان با وجود همه موانع وجود دارد.
پیش از این، در اینجا و در اینجا دو متن از ماجرای واکنش مهاجرین به این رویداد تاریخی بزرگ آورده شد. مهاجرین افغانستانی که در مدت حضور در ایران تلخیها و شیرینیهای زیادی دیدهاندو در برخی از مواقع به این تلخیها اعتراض کرده بودند حالا در هنگام مواجهه با شیرینیها نیز واکنش متناسب با این ماجرا را فراموش نکردهاند.
واکنشهای شورای هماهنگی هیئتهای مذهبی مهاجرین و تشکل دانشجویی فردوس ملل( دانشجویان غیرایرانی دانشگاه شهید بهشتی)که پیش از این در یک بیانیه و یک نامه جداگانه به رهبرانقلاب ابراز شده بود را خواندیم، اما امروز نامهای را که به صورت کاملا مردمی از سمت جمعی از مهاجرین افغانستانی تنظیم شده است را مشاهده میکنیم. کارگران، مغازهداران، دانشآموزان، دانشجویان، زنان خانهدار و اقشار اجتماعی مختلفی از مهاجرین دور هم جمع شدهاند نامهای نوشتهاند و پای آن را با امضاء و انگشت ثبت نمودهاند.
متن این نامه که به دفتر منطقهای افغانستان، پاکستان و شبهقاره خبرگزاری تسنیم در مشهد ارسال شده است تا به رهبر معظم انقلاب تقدیم شود به این شرح است:
باورم نمیشه اومدم کربلا /کنار مرقد حسین سر جدا
سلام را؛ که نام زیبای خداوند است بر زبان جاری میکنیم که سرآغاز همه خوبیهاست
حرفش که میشد آه بود که پشت بندش خودنمایی میکرد. آهی ازروی حسرت؛ نداری و چیزی تقریبا از جنس غیر ممکن بودن! از زمانی که یادم هست کنج دلمان آرزویش را نوشته بودیم و باوربه رسیدنش برایمان رویایی بود بس شیرین! اما این روزها حالمان خوبست. دل جا گذاشته ای داریم ولی باز حالمان از همیشه خوب تر هست!
تحقق چیزی شبیه به یک رویا و یا حتی فراتر از آن! مهمانی ای که مردم را با پای دل هایشان بسمت خود کشاند و غریب نوازی و مظلومیت صاحب خانه ای، که حماسه ای دیگر بر دفتر شیعه ثبت کرد. امسال که همزمان با فرارسیدن اربعین حسینی صحبت از قدرت نمایی شیعه به میان آمد شوری عجیب آرزومندان زیارت کربلای حسینی را فرا گرفت. ترس از نیروی انتظامی بعلت نداشتن برگ تردد و یا کارت اقامتی؛ ترس از برخوردهای بد و ناشایست؛ ترس از اخراج از کشور؛ ترس تبعیض و توهین؛ نداشتن گواهینامه ی رانندگی و...همه و همه باعشق امام حسین(علیه السلام)نا پدید شدند و همه با شور و شوقی فراوان بار سفر بستیم.
با اندک پس انداز؛ فروش تکه ای طلا؛ یا وسیله ای از منزل و یا قرض و یا....به هر روشی شد با دست گدایی و حاجت طلبی از سالار شهیدان به راه افتادیم.
در اوایل سفر بودیم که خبر شهریه گرفتن از دانش اموزان اتباع افغانستانی، غم نداری بخاطر کمبود کار در هوای سرد، کمی کاممان را تلخ کرد و یاداور تلخی کارت کار شد ولی شوق پیوستن به راهپیمایان کربلای حسینی باز شیرینی جان بخشی به کاممان بخشید. در راه، تا رسیدن به مرز دولت عراق، نه توهینی بود و نه نگاه تحقیر امیزی!انگار بوی تغییر میآمد و شعار امام خمینی که میگفت:" همینطور مهمان هایی که داریم، خب افغانی هستند، مسلمان هستند یا فرض کنید که عراقی هستند بیچاره ها را از خانه های شان دور کردند،مال شان را بردند،خودشان را فرستادنداینجا،خب باید چه کرد با این ها؟نباید این ها را پذیرایی کرد؟ما مسلمانیم،انها هم مسلمانند،ما باید ازانها پذیرایی کنیم؛خدمت کنیم به انها و این دولت است که دارد این کار ها را می کند". او که ارمانش اسلام بدون مرز بود و چه شیرین این ارمان به حقیقت نزدیک شده و به واقعیت پیوسته بود.
رهبر عزیزمان هم با اعلام باز گذاشتن مرزها برای خلق حماسه برای مهاجرین به خوبی نشان داد که شاگردی خوب برای امام خمینی (ره)بوده اند و دلگرمی عظیمی شدندبرای شیعیانی که به دنبال ارمانهای امام خمینی بودند فرموده ایشان که :"مهاجرین افغانستانی را نه تنها رعایت کنیم بلکه خواستار تکریم انها هستیم" نشانهای از این آرمانخواهی است.جدا ازحرف تمامی انهایی که با افکار کوتاه ,پست و حقیرشان میخواهند این همبستگی و برادری شیعی را زیر سوال ببرند ایامردم مهاجر میتوانند بازهم چشم به انتظار دیدن این نوع همبستگی ها باشند
حماسه ای از جنس عشق که زمانش را میشد برای در اوردن پول بیشتر صرف کردو یا هزینه اش میتوانست در این چند روزه خرج اسایش زود گذرخانواده و فرزندان باشد اما پاسخی بود بر جواب سوالهای گاه گاه نسل اول و دوم فرزندان مهاجرین از پدر و مادرهایشان که دلیل و چرایی مهاجرت به ایران را جویا میشدند در صورتی که کشورهای اروپایی شرایط و اوضاع بهتری را برایشان رقم می زدند!وچه سر بلندانه در این چند روز پاسخ دادند.
ما پناهندگان افغانستانی به صراحت اعلام میکنیم با وجود تمامی سختی های شیرین و خاطرات بیاد ماندنی که در این سفروجود داشت همچنان اماده خلق چنین حماسه هایی که نام اسلام را بر بلندای جهان نشان می دهد هستیم چه در عراق,چه در سوریه ,و چه در مدینه و....! حتی با فدا کردن جان ناقابلمان.
در اینجا لازم میدانیم از طرف تمامی مهاجران افغانستانی شیعه ی مقیم در ایران از تدبیر خردمندانه و مهربانانه ی مراجع گرانقدر، مقام معظم رهبری و ایت الله سیستانی تشکر کرده و طول عمر برایشان از خداوند متعال خواستاریم وهمچنین از تمامی ارگانها و نهاد های زیربط دو دولت ایران و عراق ومخصوصا مردم مهربان عراق و تمامی کسانی که تحقق چنین ارزویی را فراهم کردند کمال تشکر و قدر دانی را به رسم ادب بجا ی اوریم و برای هر دو ملت سربلندی و پیروزی و همبستگی روز افزون را ارزو کنیم.انشالله که تصویر سربازان و ماموران خنده بر لب در این سفر جایگزین تصاویر بدی باشد که توسط چند مدیر و سرباز رده پایین و خرده پا در اذهان جای گرفته است و تکریم به گفته نماینده ی مقام معظم رهبری که بیان کردند"تکریم؛ یعنی نه اینکه تنها حقوقشان باید رعایت شود؛ بلکه باید عزت و احترام هم شوند"صورت بگیرد.به امید روزی که دیگر مرز بندی های جغرافیایی برادران و همپیمانان مسلمان را از هم تفکیک نکند. عزمتان بلند و لبتان خندان باد.
انتهای پیام/