، ژوئیه سال 2008 را می توان زمان وقوع ناگوارترین اتفاق برای بانک های جهانی پس از یک دوره ی کوتاه مدت تقریبا پر رونق دانست. زمانی که بدهی 435 میلیارد دلاری بر اثر وام هایی متعدد بانک ها، باز پس گردانیده نشد .دو سال بعد یعنی در سال 2010 میزان بدهی یونان به اتحادیه اروپا که به توصیه ی آلمان وام هایی را به کشورهای بحران زده ی جنوب منطقه ی یورو داده بود، فاش گردید. 350 میلیارد یورو بدهی برای کشوری که تقریبا در رکود کامل به سر می برد یعنی یونان و پس از آن رقم 2000 میلیارد یورویی بدهی ایتالیا به اتحادیه اروپا نیز مشخص شد (که تقریبا علائم یک ورشکستگی کامل است).
از طرفی آلمان که با حمایت از بانک مرکزی اروپا منشأ این وام ها در حوزه ی یورو بود از بازپرداخت آنان تاحدودی ناامید شد و خود را در منجلاب بدهی غیر قابل وصولی دید. آلمان خواستار تحمیل سیاست های ریاضتی بر کشورهای بدهکار حوزه ی یورو بود. سیاست هایی چون کاهش دستمزدها، افزایش ساعت کار، کاهش شدید بر هزینه های عمومی و فروش اموال ملی به عنوان بدهی ها اما این سیاست های تحمیلی موجب بروز اعتراضات شدیدی در کشورهای بدهکار گردید که تا هم اکنون نیز ادامه دارد.
انتخابات یونان نقش سرنوشت سازی در خصوص بازپرداخت بدهی اش به اتحادیه اروپا داشت. پیروزی چپ رادیکال در یونان نشانه ی ظهور پررنگ ترین علائم در خصوص بن بست سیاست های نئولیبرالی کنفراس بروکسل و اتحادیه اروپاست که با حفاظت از سرمایه داری بحران زده و در نتیجه ایجاد وابستگی مالی به صندوق بین المللی پول مسیر وام دهی کلان را به کشورهایی همچون یونان گسترده کرده بود . سیریزا نماد اراده ای ست که بسیاری از کشورهای بدهکار خواهان تحقق آن هستند. برای مثال حدود یک دهه پیش آرژانتین تصمیم می گیرد تا با کمک ونزوئلا بدهی حاصل از وام خود را پیش از موعود به صندوق بین المللی پول پرداخت کند اما صندوق این محبت را نادیده گرفت زیرا معتقد بود با تسویه بدهی آرژانتین سیاست های انقباضی را رها خواهد کرد و این استقلال مالی این کشور را همراه خواهد داشت چیزی که اتحادیه اروپا از آن در هراس است.
پیروزی سیریزا نشان داد که سرمایه داری تنها گزینه ی ممکن نیست و این اتفاق حداقل پایانی بر ریاضت تحمیلی اتحادیه اروپاست . تغییرات یونان کشورهایی چون پرتغال یا اسپانیا را به خود می آورد و این شروع یک نافرمانی در اروپاست که به خودی خود قابل توجه خواهد بود . پیروزی سیریزا برای دولت های اروپای شرقی و همچنین ایران میتواند نشانه ی منسوخ بودن سیاست های جهانی سازی باشد دولت هایی که تنها راه نجات خود را مذاکره با ابر قدرت ها می پندارند و مدارا با آنان را راه خروج از بحران مالی. یونان نتیجه این مدارا بود به تعبیر اسلاوی ژیژک "از آنجا که همگان می دانند یونان هیچ گاه قرض خود را بازپس نخواهد داد، باید شجاعت به خرج داد و کل بدهی را منتفی اعلام کرد این کار را میتوان با هزینه اقتصادی قابل قبولی انجام داد ،فقط باید اراده سیاسی داشت".
امروزه شش کشور از دوازده کشور حوزه ی یورو با کسری بودجه مفرط مواجه شده است و اگر یونان حوزه ی یورو را ترک کند با در نظر گرفتن کاهش ارزش واحد پولی، بدهی باقی مانده به یورو بسیار سنگین تر خواهد شد. در واقع اگر یونان منطقه ی یورو را رها کند در سال اول 40 تا 50 درصد از تولید ناخالص داخلی و سپس در هر سال تقریبا نصف آن میزان بر اقتصاد این کشور تحمیل می شود اما مهمترین پیامد این جدایی بحران در اتحادیه اروپا است به اعتقاد بسیاری از تئورسین های نئولیبرال خروج حتی یک عنصر از اتحادیه اروپا موجب فروپاشی آن خواهد گردید. کشورهایی چون یونان، پرتغال، اسپانیا، ایتالیا، ایرلند مشخصا توانی برای بازپرداخت بدهی خود ندارند.