به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، در مورد چلسی، بعضی ها نمایش های این تیم را خسته کننده توصیف کرده اند؛ موضوعی که هواداران آرسنال در تساوی بدون گل تیم شان با آبی ها صریحا به آن اشاره کردند. اما پاسخ ژوزه مورینیو به این ادعاها هم جالب توجه بود:" مردم در مورد سبک و استیل صحبت می کنند اما اینها چه هستند؟ گاهی اوقات از خودم در مورد آینده فوتبال سوال می کنم و اینکه ممکن است در آینده، فوتبال در جایی زیبا، با چمنی سبز و بدون دروازه انجام شود و تیمی که بیشتر مالک توپ است، به پیروزی برسد. شیوه ای که مردم در مورد استیل و سبک صحبت می کنند، به معنی برداشتن دروازه هاست." اما هستند کسانی که فوتبال مالکانه را خسته کنند می دانند و به همین دلیل، از قهرمانی های اسپانیا در جام جهانی و یورو اظهار نارضایتی کردند.
اما با در نظر گرفتن اینکه خیلی ها حمله را به دفاع کردن ترجیح می دهند، در حالی که باید توازنی بین این دو وجود داشته باشد، خسته کننده بودن به سلیقه بیننده بستگی دارد. برای مثال، کسی واقعا نمی تواند بگوید که نمایش چلسی در نیمه نهایی چمپیونزلیگ در سال 2012، خسته کننده بود. در هر دو دیدار، آنها عقب نشستند و در یک سوم دفاعی شان فضایی در اختیار بارسا قرار ندادند؛ همان کاری که یک هفته مانده به پایان فصل مقابل منچستریونایتد انجام دادند. در واقع در اینجا باردیگر به بحث قدیمی شیوه "درستِ" بازی کردن می رسیم. چه کسی در این مورد تصمیم می گیرد؟ بعضی ها دادن پاس های خوب و بی نقص را دوست دارند؛ بعضی ها نبردهای مدافعان میانی و مهاجمان نوک روی ارسال ها را می پسندند؛ بعضی ها ضد حملات تند را دوست دارند؛ بعضی ها حتی دفاع کردن های سازمان یافته را تحسین می کنند. اصطلاح "آنتی فوتبال" به شیوه ای از بازی اشاره دارد که با آن شیوه "درست" بازی فاصله دارد و آنتی تز آن در واقع در دهه 1950 در آرژانتین، با تیم ولز سارسفیلد ویتوریو اسپینتو شکل گرفت. آنها یکی از 5 تیم بزرگ آرژانتین بودند اما به خاطر شیوه جنگجویانه شان مشهور شدند. آنها تیمی منظم و سازمان یافته بودند که به سختی می جنگیدند و این مسئله در کشوری که فوتبالیست ها را با هنرمندان مقایسه می کردند، پذیرفتنی نبود. در اواخر دهه 1960، اصطلاح آنتی فوتبال، به لطف نمایش های استودیانتسِ اوسوالدو زوبالدیا، معنای ضمنی بدتری هم پیدا کرد. آنها که ابتدا تیمی با سازمان دفاعی بودند، رفته رفته به استفاده از حربه های زشت رو آوردند؛ با ضربه زدن به بازیکنان حریف، پرتاب آب دهان به سوی آنها یا مشت زدن به حریف، وقتی داور به سمت دیگری نگاه می کرد؛ حتی گزارش هایی در مورد استفاده آنها از پونز برای صدمه زدن به بازیکن حریف منتشر شد. خشونت آنها در زمین بازی به حدی رسید که بعد از دیدار فینال جام بین قاره ای در سال 1969 مقابل میلان، سه بازیکن آنها دستگیر شدند.
در واقع، آن نمایش ها "آنتی فوتبال" بود؛ یک تلاش سیستماتیک برای متوقف کردن حریف به هر شکل ممکن. وقتی در مورد کدهای اخلاقی در فوتبال بحث می شود، اشاره به این نکته کلیدی است که بین فریبکاری و فوتبال دفاعی تفاوت زیادی وجود دارد. البته گاهی مشخص کردن دقیق فریبکاری هم دشوار است. تقریبا همه تیم های بریتانیایی که پیش از جنگ جهانی دوم برای بازی با تیم های آمریکای جنوبی به این کشورها سفر می کردند، روی یک موضوع انگشت می گذاشتند؛ تکل های خشن و شارژ کردن با تنه زدن. در هر دو سمت ماجراها هم دیدگاه های رادیکال وجود دارد؛ از کسانی که معتقدند بازیکنان برای پیروزی، باید هر کاری می توانند انجام بدهند تا افرادی مانند پل تیسدیل، مربی تیم کوچک اکسترسیتی، که اجازه نمی دهد بازیکنانش در دقایق پایانی برای وقت کشی توپ را به کناره های زمین ببرند. به هر حال، در بین این دو حد سیاه و سفید، یک محدوده خاکستری هم هست که وجدان شخصی باید در مورد آن تصمیم گیری کند. اما وقتی در مورد این دو جنبه کاملا متفاوت صحبت می کنیم، اصطلاح آنتی فوتبال چندان کمکی نمی کند؛ در یک سو فوتبال سازمان یافته و تلاش زیاد و در سمت دیگر، فوتبال ماکیاولیسیتی و پیروزی به هر شکل ممکن. هر دو نتیجه گرایانه هستند اما تنها یکی از آنها اخلاقی است. پورتوی مورینیو تیمی بود که بازیکنانش در محوطه جریمه حریف شیرجه می زدند، وقت تلف می کردند و خودشان را بی دلیل روی زمین می انداختند اما تیم چلسی او، هرچند تیمی کامل نیست اما از هیچ یک از تیم های دیگر لیگ برتر هم بدتر نیست. تفاوت آنها در توانایی شان برای دفاع کردن، بازی بدون توپ و مدیریت بازی است؛ البته همان طور که مورینیو گفت آنها از ژانویه و زمانی که تعداد زیاد بازی ها، باعث خسته شدن تیم ها می شد، شروع به ارائه چنین نمایش هایی کردند.
تنها سوالی که وجود دارد این است که آیا بعد از سرمایه گذاری هنگفتی که چلسی در یک دهه گذشته انجام داد، آنها نباید نمایش های هیجان انگیزتری ارائه بدهند. البته این موضوعی است که رومن آبراموویچ و هواداران چلسی باید در مورد آن تصمیم بگیرد؛ مسئله ای که به نظر می رسد تا زمانی که آنها به اندازه کافی جام نگیرند، به فکر آن نخواهند افتاد؛ بقیه تنها باید بپذیرند که دفاع کردن بخشی از فوتبال است و فوتبال، برخلاف آنچه خیلی ها می گویند، تنها سرگرمی نیست؛ که اگر اینطور بود، باید صدها هزار نفر برای دیدن کسانی که در خیابان ها روپایی می زنند، جمع می شدند. اینکه می توان فوتبال را به شکل های مختلف بازی کرد، غنای این ورزش را نشان می دهد. هرچند بسیار سبک مالکانه "آژاکس- بارسا" را می پسندند اما مربیانی مانند یورگن کلوپ، دیگو سیمئونه و ژوزه مورینیو ثابت کرده اند که حفظ توپ و پرس کردن تنها شکل بازی نیست. اگر هواداران چلسی از لقب "خسته کننده" ناراحت شده اند، باید به یاد داشته باشند هیچ کسی به تیمی که دروازه اش به راحتی باز می شود، چنین لقبی نمی دهد.
گاردین- جاناتان ویلسون
منبع:ورزش3
انتهای پیام/