به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از روزنامه لبنانی السفیر، پیشروی میدانی گروههای مسلح تروریستی در شمال سوریه مناسبتی را برای برخی نویسندگان و تحلیلگران فراهم آورد که از عقب نشینی ایران در حمایت از نظام سوریه سخن بگویند و به صورت تلویحی مدعی شوند که ممکن است ایران به معامله هایی وارد شده باشد که به موجب آن بشار اسد رئیس جمهور سوریه را برای رسیدن به دستاوردهایش در پرونده های دیگر کنار بگذارد. خطرات این اظهارات همزمان با جنگ روانی دنبال شده از سوی مخالفان سوریه به صورتی روشمند و برنامه ریزی شده در زمینه نزدیک شدن حمله سرنوشت ساز و سقوط دولت بشار اسد در سوریه دنبال می شود.
اساسا بحران سوریه در سیاستهای منطقهای ایران یک اولویت به شمار می رود، این در حالی است که تهران با بسیاری از بحران های منطقه ای و پرونده های آن ارتباط دارد. مناسبات با سوریه در محاسبات ایران فراتر از یک ائتلاف انجام شده بین دولتها است، چرا که یک شراکت ضروری در پروژهای منطقهای و چند بعدی به شمار می رود که محوریت آن را دشمنی با اسرائیل و حمایت از آرمان فلسطین تشکیل می دهد. حمایت ایران از سوریه براساس معیارهای لزوم – و نه خوب و مفید بودن- این حمایت است و مبتنی بر این است که چیزی که یک امر واجب تنها از طریق آن انجام میشود، خودش نیز واجب است. سوریه نقطه عطف تمامی عناصر و ساختار محور مقاومت است که رهبری آن بر عهده تهران است. متحدانی که پروژه های سازش با اسرائیل را رد کرده و حیاط خلوت و حامی مقاومت لبنان و فلسطین به شمار می روند. ائتلافی که به ایران اجازه موضع گیری بین عراق و ترکیه و لبنان و فلسطین اشغالی را می دهد.
از این منظر هیچ گاه شاهد واگرایی یا قطع روابط بین تهران و دمشق نبوده ایم، به گونه ای که می توان موضع گیری ایران در منطقه بر خلاف هر ائتلافی یا هر دولتی را غیر از همپیمان سوری تصور کرد. قبل از این ایران در عراق حضور نداشت، چرا که رقیب لجباز این کشور یعنی صدام و دشمن اول آن یعنی آمریکا در آن حضور داشتند، در افغانستان نیز ایران بازیگر اول نبود. یمن نیز تا چند سال پیش بخشی از نقشه استراتژیک ایران به شمار نمی رفت. با وجود تمام این ها سوریه هرگز از استراتژی هایی ایران به عنوان یک متحد خارج نشده است. ایران که در برخی از پرونده های منطقه ای برای دفاع از متحدان یا حفظ منافع آن ها وارد شده، در موضوع سوریه نیز بر اساس دفاع از پروژه این کشور و حفظ موجودیت منطقه ای آن ورود پیدا کرده است .
به این ترتیب ایجاد ارتباط بین سقوط ادلب یا تفاهم لوزان به این معنا که ایران حمایت از سوریه را به علت پرونده هسته ای کنار گذاشته است، منطقی نیست. چرا که معنا ندارد جمهوری اسلامی ایران در برابر انرژی هسته ای بخواهد از پروژه منطقه ای خود دست بردارد. همچنین ذکر این نکته که آمادگی ایرانی ها برای تشدید تنش با عربستان سعودی در یمن در مقابل سکوت آنها در ازای تنش های ترکیه در شمال سوریه برای کسب منافع اقتصادی این کشور با آنکارا صورت گرفته نیز سخنی مناسب به نظر نمی رسد. چرا که هیچ دستاورد اقتصادی نمیتواند شکست تقریبا سرنوشت ساز موجود در سوریه را جبران نماید.
صدای بلند ایران در پرونده یمن در وهله اول به دنبال ترسیم خطوط قرمزی برای جلوگیری از کشیده شدن اوضاع به سمت جنگ منطقه ای است که تهران آن را نمیخواهد. این در حالی است که مواضع ایران در قبال نقش ترکیه در سوریه با جدیت آرام دنبال میشود، چرا که به عدم سقوط دولت سوریه و تعهد آنکارا به خطوط قرمز ایران اطمینان دارد.
یک دیپلمات ایرانی میگوید که اگر امکان سقوط نظام در سوریه بود، آمریکا توافق هستهای را با حمله به تهران جا به جا میکرد، درست مانند اقداماتی که در عراق و افغانستان انجام داد. همچنین همان طور که اسرائیل خویشتنداری را کنار گذاشت و جنگ بی امانی را بر ضد لبنان به راه انداخت.
انتهای پیام/ر