به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرمانشاه، گذر ایام و مشغلههای زندگی گویی تنها یک هفته از سال را برای اندیشیدن به فداکاری و زحمات معلمان اختصاص داده اما با اطمینان میتوان گفت که وسعت زحمات و تاثیرگذاری این قشر زحمتکش تمام روزهای سال را روز معلم کرده است.
البته حتی در این فرصت کوتاه یک هفتهای نیز توجه به تعدادی از معلمان همچون معلمان عشایر که شرایطی بسیار متفاوت دارند مغفول میماند.
شنیدههایی از وضعیت و روحیات متفاوت معلمان عشایر این انگیزه را ایجاد کرد که با یک نفر از این قشر همصحبت و همراه شویم و تنها بخشهای محدودی از یک روز زندگی آنها را به تصویر بکشیم.
ذکرالله بوچانی یکی از معلمان عشایر استان کرمانشاه است که همه روزه 40 کیلومتر مسافت خاکی را با خودروی شخصی میپیماید تا در شرایطی بسیار سخت دانشآموزان عشایر مناطق محروم درودفرامان را از نعمت تعلیم و تربیت بهرهمند سازد.
در مسیر حرکت به سمت محل تدریس این معلم فداکار در خودروی وی صحبتهای بسیاری میان ما رد و بدل میشود اما طبیعت زیبا و بکر منطقه بیشتر صحبت را به سمت زیباییهای این محیط، آرامش و نحوه و شرایط متفاوت تدریس در آن هدایت میکند.
در طول مسیر و با نزدیک شدن به منطقه عشایر تعدادی از دانشآموزان را میبینیم که با ذوق و علاقه بسیار و با وجود امکانات بسیار محدود برای حضور در کلاس درس آماده شدهاند و چنان از دیدار مجدد معلم خود خوشحال میشوند که گویی برای نخستین بار او را میبینند.
معلم فداکار عشایر نیز در پاسخ به علاقه دانشآموزان همچون یک دوست از دانشآموزان میخواهد که تا رسیدن به چادر محل تدریس او را همراهی کنند و با لحنی کاملا دوستانه پیش از پرسش پیرامون تکالیف دانشآموزان از خانوادههای آن میپرسد که این موضوع صمیمت و نزدیکی میان معلم و دانشآموزان را نمایش میدهد.
صحبتهای ناشنیده معلم عشایر در اتومبیل و سادگی و زیبایی نحوه بیان وی و سپس شوق دانشآموزان از دیدار مجدد مدرس خود، مشکلات جاده خاکی و پستی بلندیهای آن را پنهان کرده و لحظاتی شیرینی را برای ما رقم زد.
با نزدیک شدن به محل چادر دانشآموزان که از سنین مختلف و از دختر و پسر تشکیل شده بودند با اشتیاق به سمت معلم خود آمدند و هچون روز نخست از او استقبال کردند.
نظم موجود در کلاس و تمرکز دانشآموزان هنگام تدریس معلم حاکی از این بود که شرایط متفاوت تدریس در طبیعت و کمبود امکانات نمیتواند دلیل قانعکنندهای برای بینظمی و بیتوجهی به بسیاری از مسائل آموزشی باشد.
متن گفتوگوی تسنیم با ذکرالله بوچانی یکی از معلمان عشایر استان کرمانشاه در ادامه میآید:
تسنیم: به مدت چند سال در پیشه معلمی فعالیت دارید؟
بوچانی: غیر از دو سال خدمت به صورت سرباز معلم 10 سال است مشغول به تعلیم و تربیت دانشآموزان هستم و از این مدت نیز چهار سال را به صورت داوطلبی در خدمت دانشآموزان عشایر منطقه درود فرامان بودهام.
تسنیم: چه انگیزهای شما را به سمت آموزش در این فضای محروم سوق میدهد؟
بوچانی: من پرورش یافته در یک منطقه روستایی و عشایری هستم که مدتی را نیز در مناطق محروم سرپلذهاب تدریس کردهام و هنگامی که علاقه دانشآوزان عشایر برای آموزش را میبینم ذوق و علاقه من برای محبت و تعلیم و تربیت آنها دوچندان میشود و بنابراین بدون هیچ چشمداشتی همچون یک دوست با آنها رفتار میکنم.
تسنیم: با توجه به اینکه شرایط تدریس شما با سایر معلمان متفاوت است آیا روش خاصی برای خود در نظر دارید؟
بوچانی: با توجه به شرایط طبیعی این محیط و آزاد بودن آن هر روشی ممکن است برای آموزش پاسخگو باشد اما در عین حال از روشهای جدید، نوین و استاندارد در دسترس نیز برای آموزش استفاده میشود.
تسنیم: کمبود امکانات در این محیط ممکن است شرایط تحصیلی را برای دانشآموزان مشکل سازد. شما وضعیت تحصیلی آنها را چگونه ارزیابی میکنید؟
بوچانی: این دانشآموزان در محیطی سالم، طبیعی و بکر پرورش یافتهاند که به نظر من تاثیری مثبت بر گیرایی آنها داشته و تاکنون نیز نتایج مثبتی را نشان داده است و در سال 91 در بازدید معاون وزیر آموزش و پرورش از این منطقه من را به عنوان معلم نمونه انتخاب کردند و از وضعیت تحصیلی دانشآموزان نیز بسیار راضی بودند.
تسنیم: شما زمان زیادی از وقت خود را در اینجا میگذرانید و حتی چند ماه از سال را با این عشایر کوچ میکنید. درباره رابطه خود با خانواده دانشآموزان بگویید.
بوچانی: خانواده این دانشآموزان همچون خانواده خود من هستند و هر کاری که در توان داشته باشم برای آنها انجام میدهم. در واقع رابطهای دوستانه و صمیمانه میان ما برقرار است و هر کاری در شهر داشته باشند برای آنها انجام میدهم.
تسنیم: به نظر شما یک معلم نمونه باید چه ویژگی داشته باشد؟
بوچانی: ملعمی هنر، عشق و علاقه است. اما در این رسالت خطیر نه تنها آموزش و احترام متقابل بین معلم و دانشآموز بلکه تربیت نیز از اهمیت ویژهای برخوردار است که به نظر من عبارت تعلیم و تربیت باید به تربیت و تعلیم تغییر یابد و بنابر اثرگذاری تربیت در همه زمینهها به آن بیشتر توجه شود. معلمی شغل انبیا است و بهویژه تدریس در مناطق محروم از اجری معنوی نزد خداوند برخوردار است که باید به آن افتخار کرد.
تسنیم: برای معلمان جوان و افرادی که به تازگی این شغل را انتخاب کردهاند چه توصیهای دارید؟
بوچانی: هرچه انرژی و توان دارند برای خدمت در عرصه آموزشی و تربیتی بهویژه در مناطق محروم بگذارند که به طور قطع اجر آن را میبینند، همانطور که من دیدم. معلم سوگند یاد میکند که به مردم و وطن خود خدمت کند و بنابراین باید رسالت خود را تنها خدمتگذاری به ملت بداند.
تسنیم: بهترین خاطره شما از چند سال تدریس چیست؟
بوچانی: در طول چندین سال تدریس خود خاطرههای بسیاری دارم اما احترام و صمیمت میان من و شاگردانم بهترین خاطره دوران تدریسی است که هیچگاه فراموش نمیکنم.
در حال حاضر با تعدادی از دانشآموزانی که ابتدای سالهای خدمتم معلم آنها بودم ارتباط صمیمی و خانوادگی دارم و این بهترین خاطره برای من است که با گذشت چند سال هنوز هم میتوانم با آنها ارتباط داشته باشم و آنها نیز مرا فراموش نکردهاند.
در مدت همصحبتی با این معلم فداکار تمام مشکلات و کمبود امکانات از جمله برق و آب و گاز و آنتندهی نامناسب شبکههای تلفن همراه را در کنار عشق و علاقه او به تدریس در این منطقه گذاشتم و به این نتیجه رسیدم که تنها یک روح بزرگ میتواند کمبود امکانات، مشکلات کوچ عشایر، همراهی آنها و دوری از خانواده را تحمل کرده و در عین حال زمانی از روز خود را علاوه بر آموزش دانشآموزان صرف بازی و سرگرمی آنها کند و حتی از خانواده دانشآموزان، دادن مشاوره و همدردی با آنها نیز غافل نشود.
انتهای پیام / ی