به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، دلت را بگذار پیش دل آن مادرانی که این روزها دل توی دلشان نیست. هر آن نگران آنند که نکند دیوار خانه روی سر بچههایشان بریزد. نگرانند که مبادا آن هدیههای خوشهای مِید این یو اس آ از آسمان بر سرشان نبارد و عزیزانشان را ببرد.
دل بده ببین چه مینویسی. فاجعه یمن برای همه آدمها یک مابهازا دارد. اگر پدر باشی، اگر مادر باشی یا خواهر و برادر، میفهمی و میتوانی توی ذهنت تصویرسازی کنی که حال آنها چگونه است.
دارم به این فکر میکنم، اگر خبر حرکت کشتی نجات به گوش بچههای یمنی رسیده باشد، الان چه حالی دارند؟ مادرانشان چه اشک شوق بریزند.
این کمترین کار ممکن ماست که باید برای مسلمانان، برای انسانها و همنفسانمان روی کره زمین بکنیم. یک کشتی برای آن هم درد مردم بیدفاع شاید کم باشد، اما در میان این همه سکوت، صدای سوت کشتی ایران شاهد میتواند حال و هوای بعضیها را عوض کند.
فکرش را بکن. از الان بچههای یمنی دارند خواب کشتی در راه را میبینند. شاید از مادرشان بپرسند «چند شب دیگر بخوابیم، میرسد» شاید از همین امروز عدهای کنار بندر الحدیده چشم به راه ایستاده باشند. وقتی از آسمان جز جنایت سعودی نمیبارد، باید چشم به عظمت دریا سپرد. کافی است یکی از میان آبی دریا، یک کشتی با پرچم سفید منقش به هلالاحمر ببیند.
کشتی نجات شاید شروع خوبی باشد برای اتفاقات خوب. برای پاک کردن قطرههای اشک از چشمهای خیس مردم سرزمینی که این روزها، شب و روزشان را هم گم کردهاند.
ایران شاهد اما یک ماموریت دیگر هم دارد. میتواند برخیها را از خواب بیدار کند. هرچند کار سختی است. هرچند کسانی که خود را به خواب زدهاند، بیدار بشو نیستند، اما فقط کافی است، یک کمپینی علیه این همه جنایت و سکوت راه بیفتد. فقط کافی است بچههای خبرنگار ایرانی که مسافر آن هستند، گزارش و عکس فاجعه یمن را به تمام دنیا مخابره کنند. آنوقت میتوان به صورت خوابآلوده دنیا سیلی زد.
آنوقت شاید عدهای کمی به فکر بیفتند. شاید سوالات گم شده در ذهنشان را پیدا کنند و به دنبال پاسخش، جلوی دولتهای دروغگویشان بایستند.
بپرسند حقوق بشر ادعاییتان کیلویی چند است؟ بپرسند دفاع از حقوق زنان و کودکان را توی کدام صندوقچه فراموشی قایم کردید؟ بپرسند دیدهبان حقوق بشرتان سر پست خوابش برده یا توی آبمیوهاش داروی خوابآور ریختهاید؟ بپرسند، دبیر کل سازمان ملل جز «محکوم کردن» کار دیگری بلد است یا نه؟ بپرسند «یونیسف» کجاست؟ سفیران صلحش چرا دست روی دست گذاشتهاند؟ چرا کسی گوش این آلسعود خبیث را نمیپیچاند؟ چرا آنها که به دروغ نگران آرامش منطقه و جهان هستند، این پیرمردهای آلزایمری و واکری و... و دار و دسته منحوسشان را سر جایشان نمینشانند؟
تا کِی قرار است این قانون جنگل ادامه داشته باشد؟ تا کِی حکایت دنیا، داستان گستاخی و جنایت عربدهکشیهای قدارهبه دست باشد؟
بد نیست این سران غربی را که روی میز صبحانهشان دستمالهای منقش به شعار حقوق بشر است و عاروقهای پرسر و صدای آرامش و امنیت جهانی مدام از دهانشان خارج میشود را تکانی داد. شاید مرده باشند!
بد نیست حال برخی از این سران عربی را که تا حالا حال مبارزه با دشمنان اسلام را نداشتند هم پرسید. آنها که برای نابودی اسرائیل، یک موشک کاغذی هم به هوا نفرستادند و حالا برای قتل عام مردم یمن، دست میجنبانند. البته که آنها خرِ اربابانِ خودشان هستند. آنها اگر این روزها پشت سعودیها ایستادهاند و از جنایات آنها حمایت میکنند، فقط یک دلیل دارد. سعودیها نه نگران منصور هادی هستند، نه امنیت منطقه و نه حتی به هم خوردن خفقانی که حکومت آبا و اجدادیشان در عربستان حاکم کرده است. آنها نگران جهانی شدن شعار حک شده بر پرچم انقلابیون یمن هستند. نگران فراگیر شدن شعار مرگ بر امریکا و اسرائیل. نگران جاری شدن سیل نصرت اسلام و مسلمین.
راستی خوش به حال آنها که حالا روی عرشه کشتی نجات ایستادهاند. خوشبه حال بچههای خبرنگاری که اعزام شدند. آنها روزهایی را تجربه میکنند که شاید ما هیچگاه نفهمیم. آنها وقتی به یمن برسند، برق شوق را در چشمان خیس منتظر خواهند دید. آنها شاهد زنده شدن امید در دل مردم یمن خواهند بود. کاش از قول ما به آنها بگویند: «انا یمنی»
منبع: سیاست روز
انتهای پیام/