به گزارش گروه "رسانهها" خبرگزاری تسنیم، 50 روز تجاوز و قریب به 7000 کشته و مجروح، نتیجه حمله ریاض به همسایه عرب خود است. یمن، همان کشوری که بسیاری از بازاریان عربستانی تبارشان به آن میرسد و شاید اگر ماهیت اجارهای ارتش عربستان سعودی نبود، کم نبودند نظامیانی در عربستان که حاضر به بمباران خانههای پسرعموهای یمنی خود نمیشدند.
کمیساریای عالی حقوق بشر در سازمان ملل می گوید در شش روز پیش از آتش بس یمن، دست کم 828 غیرنظامی یمنی بر اثر حملات عربستان کشته شده و 1500 یمنی دیگر مجروح شده اند. در میان کشته شدگان در این بازه شش روزه، 51 کودک و 41 زن حضور دارند و با وجود این خبری از دخالت آنچه «جامعه بین الملل» خوانده می شود، برای پایان این تجاوز نیست!
جامعه بین الملل؛ یک ادعا و دیگر هیچ
مفهوم جامعه بین الملل، برآمده از عبارتی سیاسی-حقوقی تحت عنوان «جامعه ملل» است که 94سال قبل به شکل گیری نهادی میان دولت ها انجامید.
نهادی که قرار بود تلاش هایش به «خلع سلاح، جلوگیری از جنگ به واسطه تامین امنیت همگانی، رفع اختلاف و مشاجره بین کشورها از راه مذاکره و دیپلماسی و همچنین بهبود سطح زندگی جهانی» بینجامد.
با این حال فرجام این جامعه یا «سازمان مجمع اتفاق ملل» تلخ بود؛ چراکه با به راه افتادن جنگ جهانی دوم، 58عضو این سازمان دریافتند میراث وودرو ویلسون رئیس جمهور وقت آمریکا، کارآمدی لازم برای تأمین صلح جهانی را ندارد.
24سال پس از تشکیل جامعه ملل، این بار سازمانی با عنوان «ملل متحد» جایگزین آن شد تا تثبیت کننده نظم نوین بین المللی، پس از جنگ جهانی دوم باشد.
سازمانی که اعضای شورای امنیت آن، با برخورداری از حق انحصاری «وتو»، خود را «جامعه بین الملل» نامیدند تا به نمایندگی خودخوانده از دیگر ملت ها، نگهبانان صلح و پیگیری کننده اهداف جامعه ملل باشند.
با وجود این دیری نپایید پیروزشدگان جنگ، جهان را به دو نیمه شرقی و غربی تقسیم کرده و پا در راهی نهادند که بعدها «جنگ سرد» نامیده شد و بر اساس آن، کشورها به نیابت از قدرت های بزرگ بلوک شرق و غرب در برابر یکدیگر صف آرایی می کردند.
شعار تبلیغاتی برای تک قطبی سازی جهان
با فروپاشی شوروی، ادعای «جامعه بین الملل»، نقش شعار تبلیغاتی کمپینی را بازی کرد که می خواست موقعیت ایالات متحده را به عنوان تنها ابرقدرت جهان تثبیت کند.
واشنگتن برای آن که بتواند نقش کدخداگرایانه خود را بخوبی ایفا کند، به هر جا سرک کشید و در هر مساله ای حتی اگر در سوی دیگر جهان رخ می داد، مداخله می کرد.
اختلاف افکنی منطقه ای، تضعیف کشورهای مستقل ـ که پیش از این در یک نهاد نمادین تحت عنوان «غیرمتعهدها» متحد شده بودند ـ نفی استقلال ملی کشورها به بهانه جهانی سازی و در اختیار گرفتن ظرفیت های مادی و معنوی کشورها برای بسط قدرت آمریکا، از جمله راهبردهایی بود که واشنگتن و متحدانش برای بسط قدرت خود و شکستن مقاومت جهانی از آن بهره می بردند.
به طور طبیعی که نتیجه چنین راهبردی به راه افتادن جنگ های متعدد در جهان و سکوت مدعیان «جامعه بین الملل» بود.
تجاوز رژیم صدام به ایران، قتل عام مسلمانان در بوسنی، کشتار مردم فلسطین، فراگیر شدن جنگ های قومی در آفریقا و نزاع های ویرانگر در اروپا، حمله نظامی آمریکا به افغانستان، حمله به عراق و جنگ های متعدد منطقه ای دیگر، در کنار اعمال سیاست های تحریم و ترور و تبعیض و مداخله، رهاورد سر دادن شعار «جامعه بین الملل»، بدون عمل به مسئولیت های حقوقی آن بوده است.
مأموریت جامعه بین الملل: صلح یا جنگ؟
در 70 سال گذشته مدعیان جامعه جهانی به گونه ای آشکار، نه تنها هیچ آتش جنگی را خاموش نکرده، بلکه بر آن دمیده اند تا آنجا که بیم آن می رفته شعله های این آتش دامنگیر آنان شود.
هشت سال تجاوز صدام و متحدان منطقه ای و فرامنطقه ای آن به ایران هیچ گاه «جامعه بین الملل» را بر آن نداشت که متجاوز را مجبور به عقب نشینی کند و اگر نبود مقاومت مردم ایران - تا آنجا که شیخ نشینان منطقه را نگران پیروزی تهران کرد – هیچ گاه عزمی برای برقراری آتش بس شکل نمی گرفت.
در تمام این مدت اگرچه نهادهای وابسته به سازمان ملل متحد، به سوگ میراث تاریخی بر باد رفته در جنگ های ویرانگر نشستند و مثلا برای بودایی که طالبان در افغانستان آن را منهدم کرد اشک ریختند، اما کمتر کسی به یاد آورد نتیجه بحران خودساخته طالبان، مرگ دست کم 170هزار افغان در 13 سال گذشته بود.
به این ترتیب تروریست ها، افراطیون، خشونت طلبان متعصب قومی و مذهبی و همه آنها که ظرفیتی برای به راه اندازی جنگی تازه در جهان داشتند، تبدیل به متحدان پنهان «جامعه بین الملل» شدند تا ادعایی که قرار بود تضمین کننده موقعیت برتر آمریکا باشد، همواره توجیهی برای مطرح شدن داشته باشد.
در واقع اگر نبود جنگ های گسترده در مناطق مختلف جهان، فلسفه وجودی کدخدا و «جامعه بین الملل» نیز زیر سوال می رفت و برای همین، تز صلح طلبی جهانی، نیاز به آنتی تزی در درون خود داشت تا ضمن پایدار نگهداشتن فضای جنگ طلبی جهانی، افکارعمومی را نیازمند یک ناجی صلح طلب نشان دهد.
دولتی که البته نه ناجی، که فقط مدعی بود و اگرچه در نهان از تروریست ها و دولت های متجاوز حمایت می کرد، اما در مقابل دوربین رسانه ها، بر طبل صلح جهانی می کوفت.
نگرانی از برنامه هسته ای ایران و دم خروس فاجعه هیروشیما
در چارچوب همین تناقض هاست که تنها کشور استفاده کننده از سلاح هسته ای که براساس منطق اخلاقی باید شرمگین ترین کشور در میدان ادعاهای خلع سلاح هسته ای باشد، بیش از یک دهه است تهران را متهم به «برنامه نگران کننده هسته ای» کرده و پشت ادعای «جامعه بین الملل» مخفی شده و تحریم هایی کم نظیر را علیه کشورمان اعمال می کند.
واشنگتن بدش نمی آمد پس از جنگ عراق، ایران را دچار جنگی دیگر کند. تلاش ها برای به راه انداختن چنین جنگی البته محدود نبود.
در جریان تسلط طالبان بر افغانستان شهادت دیپلمات های ایرانی، تهران را در آستانه جنگی قرار داد که البته هوشیاری تهران مانع آن شد. در جریان بحران سازی هسته ای نیز درحالی واشنگتن می رفت که توصیه متحدان عرب خود برای «قطع سر افعی» را عملیاتی کند، که باز هم قدرت بازدارنده و هوشمندی دیپلماتیک تهران مانع آن شد.
پس از آن در سوریه و حالا یمن، باز هم تلاش ها برای درگیر کردن ایران در جنگی منطقه ای ادامه دارد و به خدمت گرفتن نهادهای بین المللی به عنوان پیمانکاران شعله ور کردن آتش جنگ، «جامعه بین الملل» را که روزگاری امید می رفت پاسدار صلح باشد، به آتش بیار معرکه در میدان نزاع های قومی و مذهبی تبدیل کرده است.
نمونه به روز شده همین سیاست های پارادوکسیکال را می توان امروز در بحران یمن دید. چنان که پیش از این در سوریه هم ژست توأمان «نگرانی از فاجعه انسانی» و حمایت از عاملان فاجعه گرفته شده و همان «جامعه بین الملل»ی که برای جان مردم ابراز نگرانی می کرد، قهرمان فروش سلاح به طرف های درگیر در جنگ بود.
جامعه بین الملل کجاست؟
یمن این روزها درحالی نه فقط در تب جنگ که در آتش فاجعه انسانی ناشی از محاصره غذایی و دارویی می سوزد، که مقامات آمریکایی به حمایت از ریاض برای تداوم تجاوز و تحقیر ملت یمن ادامه می دهند. همان «جامعه بین الملل»ی که پیش از این سابقه اعلام نگرانی «نحوه شکار دلفین ها در ژاپن» را داشت، حالا در برابر یک قتل عام آشکار در یمن سکوت اتخاذ کرده و به متجاوز، وعده فروش سلاح بیشتر می دهد.
شاید برای همین است که دیروز محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان در دیدار همتای مجارستانی خود گفت: «جامعه بین الملل به خصوص شورای امنیت سازمان ملل متحد در اجرای مسئولیت های خود براساس قوانین بین المللی و منشور این سازمان برای اقدامات وحشیانه در یمن شکست خورده است.»
امروز با نگاهی به تصاویر منتشر شده از پیکرهای بی جان کودکان یمنی، این سوال برای بسیاری از مخاطبان رسانه ها به وجود می آید که براستی جامعه بین الملل کجاست؟ و تأسف بارتر این که باید به این پرسش پاسخ داد؛ جامعه بین الملل دقیقا همین جایی است که به نام «صلح»، «جنگ» تئوریزه می شود و به جای جان انسان ها، قیمت نفت و بازار سلاح است که تعیین کننده مواضع دولت های مدعی محسوب می شود؛ همان جا که به جای بودای سنگی بامیان، کودکان یمنی شاید از شرم بی اخلاقی بین المللی فرومی ریزند.
تروریست پروری
پیش از یمن و سوریه البته کیست که فراموش کند در عراق چگونه سیاست های مداخله گرایانه واشنگتن به رشد گروه های تروریستی انجامید و براساس آمارهای منتشر شده در اندیشکده های آمریکایی، جنگ عراق، تعداد گروه های تروریستی عمدتا در غرب آسیا و آفریقا را از 21 گروه در 18 کشور در سال 2004 به 41 گروه در 24 کشور در سال 2014 افزایش داد.
توجیه پروژه های خونین
رخدادهای یک قرن گذشته نشان می دهد شاید حتی ویلسون، مبدع عنوان «جامعه ملل» هم گمان نمی برد، یک قرن پس از طرح ایده جامعه بین الملل، این مفهوم اینچنین دستمایه تشدید تشنج های جهانی شده و سپری برای توجیه پروژه های خونین «تروریست سازی»، «اعمال سیاست های غیرانسانی تحریم»، «تحریک کشورها به جنگ نیابتی»، «تضعیف قدرت دولت ها با درگیر کردن آنها در مجادلات تاریخی قومی و مذهبی» و... شود.
منبع: جام جم
انتهای پیام/