به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم،حجت الاسلام محمدباقر پورامینی در باب اهداف قیام امام حسین(ع) و پیام این قیام برای نسل حاضر، به خبرنگار مهر گفت: حکومت یزید عارى از مشروعیت بود و اطاعت از او، امرى غیر عقلایى بود؛ زیراحکومتى مشروع است که عملکردها، اقدامات و تصمیمات اش از شایستگى و درست کارى و پایبندى بر موازین اسلامى برخوردار باشد که در یزید چنین ویژگى هاىی به چشم نمى خورد. یزید حرکتى را که معاویه در ترک سنّت پیامبر و مخالفت با فرمان او آغاز شده بود را سرعت بخشید، بدان حد که او با بى شرمى تمام، مظاهر دین را به سخره گرفت. او در قرآن ستیزى و محو آثار اسلام و احکام دین کاملاً بى پروا بود و عرصه را براى دین ستیزان هرزه گو فراهم مى ساخت.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی افزود: تمام مورخان بر فاسق بودن یزید اتفاق دارند، او نخستین خلیفه ای است که شرابخوارى را آشکار کرد و لهو و لعب را با غناء و خوشگذرانى با میمونها و سگها با اوج رسانید. به گفته ابن مسکویه (متوفی 421قمری) در تجارب الامم، شرابخورى یزید به گونه اى بود که حتى نماز را نیز به سبب آن ترک مى کرد. شمس الدین ذهبى در سیر اعلام النبلاء، یزید رادشمن اهل بیت، خشن، جلف و سبکسر، خورنده مسکرات و آلوده به منکرات مى داند.
وی در ادامه گفت: امیر على؛ مورخ نامدار هندى در کتاب تاریخ عرب و اسلام در ترسیم رفتار یزید مى نویسد: «یزید هم بى رحم و قسى القلب و هم غدار و خیانتکار بود. خوشى هاى او مانند رفقا و مصاحبینش که تمام پست و رذل وفاسد بودند، حقارت آور بوده است. به شرب خمر معتاد بود. حتى وقتى هم که در دربار بود، مشروب استعمال کرده و عربده مىکشید تا این حد که در کوچه و خیابانهاى شهر پایتخت از او تقلید مى نمودند.»
وی افزود: واکنش اعتراض آمیز امام حسین(ع)، مشروعیت یزید را زیر سوال برد. امام فرمود: «چگونه کسى که مشروب مست آور مى خورد، مى تواند بر امت محمد(ص) حکومت کند، در حالى که چنین کسى فاسق است، خورنده مشروبات مست آور از اشرار است. چنین کسى حتى بر یک درهم نمى تواند امین باشد، چه رسد به آن که امین بر امت باشد.»
حجت الاسلام پور امینی ادامه داد: امام حسین(ع) پیشتر و در دوران زمامدارى معاویه، نظر خویش را در باره ولایت عهدى یزید اعلام داشته بود و چنین فردى را سزاوار خلافت نمى دانست، از این رو پیش از پاسخگویى به درخواست حاکم مدینه براى بیعت با خلیفه جدید، به پسر زبیر فرمود که: «یزید مردى خمار و فاسق است، آشکارا فساد مى کند و با سگ و یوز بازى مى کند، ما اهل بیت رسولیم، هرگز این معنى(بیعت) میّسر نشود.»
این استاد حوزه در ادامه گفت: پاسخ امام نیز به ولید والى مدینه این بود که: «تو نمى دانى که ما اهل بیت رسالتیم و خانه ما محلّ رحمت و جاى آمد و شد فرشتگان باشد؟ یزید کیست که با او بیعت کنم؟ مردى است شرابخوار و فاسق.» امام در برابر فراخوانى مروان به بیعت با یزید، «اسلامیت» فرزند معاویه را زیر سوال برد و آیه استرجاع را بر زبان راند و فرمود: «باید با اسلام خداحافظى کرد که امّت اسلامى به فرمانروایى چون یزید گرفتار آمده است.»
حجت الاسلام پور امینی یکی از مخاطبان اصلی امام را در زمان امروز، نخبگان سیاسی و فرهنگی جامعه دانست و افزود: امام حسین(ع) ریشه بسیارى از مصیبتهاى وارده بر جهان اسلام را سکوت خواص و چهره هاى نامدار اسلام و نخبگان سیاسی و فرهنگی مى دانست؛ آنان که «نامور به نکویى، معروف به خیرخواهى و به لطف خدا در دل مردم شکوهمند» بودند؛ کسانى که «شرافتمند» از ایشان پروا داشته، «ناتوان» گرامی شان داشته «و هر گاه حاجتمندان از رسیدن به نیاز خود محروم مانند» ایشان را «واسطه» آرند.
وی افزود: امام، نخبگان را به درنگ در این پرسش واداشت که: «آیا این همه از آن رو نیست که شما به پایگاهى رسیده اید که مردم از شما امید دارند تا به حق خدا قیام کنید و اگر از قیام به بیشتر حقوق الاهى کوتاهى ورزید حق امامان را خوار شمرده اید.»
عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در ادامه گفت: امام با بیان این مهم که «شما را به خاطر خدا در میان مردم ارجى است»، رمز ارجمندى و برترى نخبگان فرهنگی و سیاسی را مرهون کرامت الاهى دانست و سستى ایشان در برابر دفاع از دین خدا را اینگونه مورد نقد قرار داد؛ «نه مالى پراکندید و نه جانى را در راه جان آفرین به خطر افکندید و نه براى خدا با گروهى در افتادید.»
پور امینی ادامه داد: آن حضرت با آسیب شناسى جدى کارکرد و واکنش نخبگان جامعه، آنان را به تأمل واداشت و فرمود: «به چشم مى بینید که پیمانهاى الاهى شکسته شده ولى نمى هراسید و در حالى که عهد و (ولایت) پیامبر خدا(ص) خوار شمرده شده است و کوران و لالان و زمین گیران در همه شهرهاى (جهان اسلام) وانهاده مانده اند و بر آنها ترحمى نمى شود، شما به اندازه شأن و پایگاهى که از آن برخوردارید کارى نمى کنید و نه بدان کس که (در آن جهت) کار مى کند مددى مى رسانید و با چرب زبانى و سازش پیش ستمکاران خود را آسوده مى سازید!»
وی افزود: امام حسین(ع) با گله از بى تحرکى خواص که «نه مالى پراکندند و نه جانى را در راه جان آفرین به خطر افکندند و نه براى خدا باگروهى در افتادند» چنین شکوه مى کند: «اگر بر آزار شکیبا بودید و در راه خدا تحمل به خرج مى دادید امور خدا با شما، به دست شما در مى آمد و احکام او از (جانب) شما صادر مى شد و مرجع همگان قرارمى گرفتید، ولى شما خود ستمکاران را در پایگاه خویش جاى دادید و زمام امور (حکومت) خدایى را به دست آنان سپردید تابه شبهه کارها کنند و به راه شهوتها روند.»
وی در پایان تأکید کرد: سید شهیدان به نخبگان سیاسی و فرهنگی هشدار داد که اگر او را یارى نکنند و به وى حق ندهند، قدرت ستمگران بر سرشان خواهد ماند و آن حاکمان ستم پیشه به خاموش کردن نور پیامبر خدا(ص) خواهند پرداخت و تاریخ شاهد بود که سکوت نخبگان چه پیامدهای زیانباری بر جهان اسلام و فرجام ذلت باری بر خود نخبگان جاری شد. این عبرت از تاریخ را باید جدی گرفت.