به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، سخت کوشی و پشتکار، دو ویژگی برجسته هر کارآفرینِ موفق است. دکتر غلامعلی عبیدی بهترین نمونه برای اثبات این اصل است. نوزدهم خردادماه، یادآور به پا به عرصه وجود گذاردن فردی است که سالها بعد با تلاش خستگی ناپذیر و پشتکار فراوان به عنوان پدر صنعت داروسازی ایران شناخته شد.
مرحوم عبیدی در نوزدهم خرداد ماه سال 1299 شمسی در خانواده ای اصیل و بزرگ در محله مولوی تهران دیده به جهان گشود. وی پس از اتمام تحصیلات ابتدایی و متوسطه در سال 1317 وارد دانشکده داروسازی دانشگاه تهران شد و در محضر اساتید به نام آن زمان به کسب دانش پرداخت. وی پس از طی دوران تحصیل در سال 1322 با کسب درجه دکتری در رشته داروسازی فارغ التحصیل شد و برای گذراندن دوره تکمیلی عازم فرانسه شد.
اوضاع نابسامان بهداشت و درمان کشور و وضعیت رقت بار بیماران در دوران جنگ جهانی دوم وی را مصمم به تولید ملی دارو در ایران کرد، به نحوی که پس از اتمام خدمت وظیفه عمومی در سال 1325 نخستین کارخانه داروسازی کشور را در سه راه امین حضور تهران با بکارگیری 25 نفر راه اندازی کرد.
در آن زمان بازار ایران، سفره ای بود که حکومت وقت، برای شرکتهای گران فروش خارجی گسترده بود. در زمانی که حتی حرف از خودکفایی، اجنبیان و نمایندگان شرکتهای خارجی را خشمگین می ساخت، دکتر عبیدی، دانشمند جوان و عاشق وطن، بدون کوچک ترین مساعدت و حمایتی و علیرغم ناملایمات بسیار شروع به کار نمود. وی با پیگیری های مستمر خود درسال 1337 شمسی موفق به دریافت نخستین پروانه دارویی از وزارت بهداری وقت گردید.
تنها هدف این دکتر جوان تولید داروهایی با کیفیت بالا و قیمت مناسب در مقایسه با داروهای آمریکایی و اروپایی وارداتی آن زمان بود، وی معتقد بود که برای کسب کیفیت مطلوب دارو، مواد اولیه مورد نیاز باید از تولید کنندگان برتر جهان تهیه گردد. این رویکرد در تمام شئون زندگی او جریان داشت به طوریکه با همت بلند خود کارخانه مدرنی در سال 1341 در قلهک راه اندازی کرد. دولت وقت نه تنها این جوان خوش آتیه و افتخارآفرین را مورد حمایت و تقدیر قرار نداد، بلکه برای به دست آوردن دل داروسازان خارجی، با اذیت و آزار و تنگ گرفتن شرایط، موجبات ورشکستگی مالی وی را فراهم ساخت.
" شرکت داروسازی ایتالیایی لپتی "، کارخانه تازه تأسیس دکتر عبیدی را با قیمتی ناعادلانه از او خریداری کرد و برای خنثی سازی تلاشهای غیرقابل مهار وی، پیشنهاد پُست مهمی در کارخانجات زنجیره ای خود را به وی داد. اما روح خستگی ناپذیر و علاقه وی به توسعه داروسازی صنعتی و تولید دارو در داخل از یک سو و حس وطن پرستی عمیقی که در وجود او وجود داشت از سوی دیگر او را ازپذیرش هرگونه پیشنهاد همکاری با شرکتهای خارجی بازداشت.
پدر صنعت داروسازی ایران از همان اوان جوانی ( دهه 30 شمسی) فکر ورود به بازارهای بین المللی را در سر داشت و برای بازاریابی محصولات خود به کشورهای منطقه از جمله؛ افغانستان و عراق سفر کرد.
مرحوم عبیدی در سال 1352 لابراتوار داروسازی دکتر عبیدی را در کیلومتر 8 جاده مخصوص کرج احداث کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با خاتمه فعالیت شرکتهای چند ملتی و تصویب طرح ژنریک، صنعت داروسازی رونق یافت.
به این ترتیب این امکان فراهم آمد تا لابراتوار مذکور در پرتو تجربیات گرانبهای وی و پتانسیل نیروهای جوان و کارآمد بتواند در زمینه اخذ پروانه تولید داروهای جدید گام بردارد. با شروع جنگ تحمیلی و آغاز تحریمهای ناجوانمردانه علیه ایران، مرحوم عبیدی توانست با زحمات شبانه روزی فراوان، بخش قابل توجهی از نیازهای دارویی کشور را بر طرف کند.
مرحوم عبیدی نه تنها در عرصه تولید بلکه در میدان قلم و فرهنگ نیز از صاحبان اندیشه و خرد به شمار میآمد. از جمله فعالیتهای فرهنگی وی میتوان به انتشار مجله پزشک و دارو طی سالهای 1336-1340 شمسی اشاره کرد. همچنین وی در سالهای 1344-1350 صاحب امتیاز و مترجم کتاب طب سیسیل- یکی از کتب مرجع رشته پزشکی- در ایران بود.
مرحوم غلامعلی عبیدی انسانی وارسته، متدین و خیر، فروتن و عاشق علم و تولید بود. وی انرژی زاید الوصفی و پویایی خاصی داشت و همواره فراتر از زمان خود میاندیشید. سرانجام قلب پدر پیر صنعت داروسازی که به وسعت دریا بود در غروب روز 28 شهریور سال 1383 از حرکت بازایستاد.
انتهای پیام/