به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم،شرح دعاهای ماه مبارک رمضان را به قلم حجت الاسلام والمسلمین محمد امینی گلستانی منتشر می کند.
اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکَاتِ أَسْحَارِهِ وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیَاءِ أَنْوَارِهِ وَ خُذْ بِکُلِّ أَعْضَائِی إِلَى اتِّبَاعِ آثَارِهِ بِنُورِکَ یَا مُنَوِّرَ قُلُوبِ الْعَارِفِین [1] اى خدا مرا در این روز براى برکات سحرها بیدار و متنبه ساز و دلم را به روشنى انوار سحر منور گردان و تمام اعضاء را براى آثار و برکات این روز مسخر فرما به حق نور خود اى روشنى بخش دلهاى عارفان. اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکَاتِ أَسْحَارِهِ وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیَاءِ أَنْوَارِهِ اولین شب از شب های قدر در قسمت اول دعای امروز میگوییم خدایا در این روز به برکت سحرهای ماه رمضان من را آگاه کن، امشب شب اول لیلة القدر است، پس برکات سحرهای خاص این ماه مبارک رمضان در این شبها دریابیم.
تمام بندگان خاص خدا و بندگانی که خدا را همیشه در نظر میگیرند این شبها را محترم میدارند و بیدار میمانند و احیا میکنند چون این شبها، شبهای عادی نیست، یکی از این شبها، شب احیا و شب قدر است، آن شبی که خداوند عالم در نص صریح قرآن مجید میفرماید:« لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»[2] شب قدر بهتر است از هزار ماه، یعنی عبادت این یک شب، بهتر است از عبادت هزار ماه، اگر کسی این سه شب را احیا کند بیدار بماند و با خدای خود مناجات و راز و نیاز کند، این مناجاتها و این عبادتهای و راز و نیازهای یک شب، بهتر است از عبادات و دعاها و مناجات هزار ماه. و در روایتى از امام صادق (علیهالسلام) آمده است که شب قدر شب بیست و یکم یا بیست و سوم است، حتى هنگامى که راوى اصرار کرد کدامیک از این دو شب است و گفت: اگر من نتوانم هر دو شب را عبادت کنم کدامیک را انتخاب نمایم؟! امام (علیهالسلام) تعیین نفرمود، و افزود، « فَقَالَ مَا أَیْسَرَ لَیْلَتَیْنِ فِیمَا تَطْلُب »چه آسان است دو شب براى آنچه مىخواهى![3] ولى در روایات متعددى که از طرق اهل بیت (علیهمالسلام) رسیده است بیشتر روى شب بیست و سوم تکیه شده، در حالى که روایات اهل سنت بیشتر روى شب بیست و هفتم دور مىزند.
اهتمام ویژه به تلاوت قرآن و مناجات در شب های قدر در این شبها دعا و مناجات مخصوصاً خواندن قرآن که هر آیه ای از آن مساوی با ختم قرآن در ماه های دیگر است و برای هر کدامی گناه محو میشود و ده درجه بالاتر میرود و معاصی را از بین میبرد و موفق به عبادت خداوند عالم هم میشویم، شب قدر، شبی است که در تمام شرایع آسمانی بوده است تا به شریعت اسلام رسید و این شریعت هم ادامه خواهد داد تا روز قیامت. شب قدر ، شب توجه ویژه به امام زمان علیه السلام پیرامون شب قدر ممکن است، گمان شود «ولّى مطلقى» که ملائکه در شب قدر بر او نازل شد و تقدیر امور کردند، فقط پیامبر بوده و پس از ایشان، این امر از میان برداشته شده است؛ زیرا کسى که شایسته این مقام باشد، وجود ندارد. حال این سؤال مطرح است که آیا شب قدر تنها در زمان پیامبر صلّى اللّه علیه و اله بوده یا بعد از ایشان هم وجود دارد؟ پاسخ این سؤال خیلى روشن است چون این مقام خاصّ (ولّى مطلق زمان) است و هیچزمانى خالى از حجّت خدا نیست و از آدم تا انقراض عالم وجود دارد؛ پس شب قدر نیز طبعا وجود خواهد داشت. آنچه از احادیث معتبر در تفسیر سوره قدر استفاده مىشود، این است که فرشتگان با ملک اعظم، هر ساله در شب قدر با مقدرات یک ساله به زمین نازل مىشوند و مقدرات را به (ولّى مطلق خدا) عرضه و تسلیم مىنمایند.
پس این واقعیّت از نخستین روز خلقت بوده و بر نخستین پیامبر و وصىّ او نازل و تا قیام قیامت ادامه دارد.[4] تاملی در حقیقت غیبت و معناى آن مسئله غیبت و چگونگى آن، از مسایل پیچیده و پر گفتوگو است که: 1- آیا امام علیه السّلام در ایّام غیبت در جاى بهخصوصى زندگى مىکند و از هرچه غیر آن، چشم پوشیده و در گوشه انزوا نشسته است؟! 2- آیا در همه جا هست و فقط از انظار غایب و با مردم و در جمع مردم حضور دارد؟! 3- با مردم قطع رابطه کرده و در موارد ضرورى ارتباط برقرار مىکند؟! ابتدا به یک مطلب توجّه فرمایید، در روایات مربوط به حضرت قائم علیه السّلام سه کلمه «ظهور» و «خروج» و «قیام» زیاد به کار رفته است؛امّا آنچه در اینجا لازم است بدانیم، فرق دو کلمه ظهور و حضور است، ظهور یعنى آشکارى که باید دیده شود، ولى حضور اعم از آن است. مىگوییم حضرت غایب است و ظاهر نیست؛ یعنى ظهور فیزیکى ندارد، نه اینکه حضور ندارد. آن حضرت را غایب نامیدهاند، چون ظاهر نیست، نه آنکه حاضر نیست و غیبت به معناى حاضر نبودن، تهمت نارواست. به عبارت دیگر، معناى غیبت او نامرئى بودن او نیست و نباید چنین تصوّر شود که حضرت در تمام مدّت غیبت تا وقت ظهور، یک وجود نامرئى است و دیده نمىشود، بلکه از روایات زیاد استفاده مىشود، امام در میان کوچه و بازار، در رفتوآمد، است و در مجالس مؤمنان و مردم شرکت مىکند و به روى فرشهاى آنها قدم مىگذارد، ولى شناخته نمىشود، نه اینکه بهطور کلّى از میان مردم خارج و در گوشهاى زندگى مىکند و از جامعه بریده است.
مگر او «امام زمان» نیست و نباید از اوضاع دنیا اطّلاع داشته باشد، درست است که هنوز اجازه ظهور و عمل به رهبرى ظاهرى داده نشده است، امّا رهبرى باطنى و تکوینىاش که تعطیل نشده است!! پس، آن حضرت تا زمان ظهور در میان مردم بهطور ناشناس زندگى و رفتوآمد مىکند و به وظایف محوّله ولایى و تکوینى خود عمل مىنماید و در میان جماعت حضور دارد و همه را مىبیند و مىشناسد و مردم او را مىبینند، ولى نمىشناسند، مگر عاشقانى که دایم در آتش عشق او مىسوزند و خاکستر مىشوند و تا روز وصل، شوق دیدار او را در دل مىپرورانند، از منظر او دور است. امام زمان همه جا حاضر است و وظایف تکوینی امامتش را انجام میدهند و وظایف تشریعیش را در زمانی که خداوند اجازه بدهد انجام خواهد داد، در هر شب قدر در هر سال احکام و جریانات عالم به امام زمان اعلام میشود.
پی نوشت: [1] - ِ بحارالأنوار ج : 95 ص : 50 « اللَّهُمَّ نَبِّهْنِی فِیهِ لِبَرَکَاتِ أَسْحَارِهِ وَ نَوِّرْ فِیهِ قَلْبِی بِضِیَاءِ أَنْوَارِهِ وَ خُذْ بِکُلِّ أَعْضَائِی إِلَى اتِّبَاعِ آثَارِهِ یَا نُورَ قُلُوبِ الْعَارِفِینَ » [2] - القدر آیه 3 [3] - کافی (ط - الإسلامیة)، ج4، ص: 156 [4] - اصول کافی/ کتاب الحجة فی شأن انا انزلنا حدیث 2 و 5. روایت و بحث در این مورد بسیار است طالبین به تفسیر سوره قدر در تفاسیر و کتب حدیث به مجمع البیان/ جلد 10، ص 518، مراجعه نمایند.منبع:حوزه
منبع:سایت عقیق
انتهای پیام/