به گزارش خبرگزاری تسنیم از کرمان، امروز 9 سالی میشود که بازسازی مرکز شهر کرمان با عناوین مختلف بافت فرسوده، بافت قدیمی، بافت تاریخی به عنوان یک دغدغه مطرح شده و هر از چندگاهی کارگروهی با حضور مسئولان دستگاههای مختلف مرتبط برگزار می شود و طبق روال همه مشکلات مطرح میشود و نهایتا جلسات با انبوهی از اطلاعات درباره نقصانها و وعدههای همکاری و با این جمله که" ... همت همه مردم شهرمان را میطلبد" به پایان میرسد.
مسئولان رده اول استان از نگرانیهای خود میگویند و از روند کند اجرای پروژههای سالهای گذشته به دلیل عدم دریافت بودجه کافی گلایه میکنند. گویا این دور همیها قرار است ادامه داشته باشد تا در آینده نه چندان دور انتظار رونق گرفتن دوباره کارمانیای سالیان قبل، ده ساله شود.
و اینگونه روزها میگذرد و بافت فرسوده شهرمان فرسودهتر میشود و هر روز خالیتر از جمعیت اصیل خود.
شهردار کرمان: سرعت عمل مسئولان در رونق بافت قدیمی کرمان افزایش یابد
آنچه که در این بین روند نگران کننده احیا بافت تاریخی را آزار دهندهتر میسازد آن است که در میان تمامی این گفتوگو ها و جلسات تبادل نظر و هم اندیشیها علم به علت این بحرانها وجود دارد ولی گویا اولویت بندی جامعی هنوز برای مقابله با آنها در این جلسات تدوین نشده، چراکه با یک نگاه کلی به شرایط تهدیدکننده می توان دریافت مقابله با کدام یک از خطرات مهمتر است. آیا تنها اعلام امادگی برای بازکردن این کلاف در هم پیچیده می تواند چاره ساز باشد؟
استاندار کرمان: ساماندهی بافت قدیم کرمان در 3 فاز
بعد از گذشت تقریبا یک دهه از آغاز طرح احیای بافت فرسوده کرمان شاهد آن بودیم که به تازگی استاندار، شهر را برای انجام این امر بخش بندی کرد. این در شرایطی است که احیای کرمان قدیم تنها فرسودگی ساختمانها را شامل نمیشود بلکه بافت فرهنگی نامناسب شکل گرفته در آن، این فرسودگی رو دو چندان نمایان ساخته است.
این در حالی است که بخشی از هویت کرمان به ساخت متفاوت ساختمانهایش است. خشت و گل و بادگیر سقفهای گنبدی از تاریخ کرمان جدا نیست. از این رو ساختمانهای چند طبقه جدید وصله ناجوری است برای این منطقه. آیا هیچ دستورالعملی وجود دارد که ساخت و ساز در این مناطق باید به چه شکل انجام شود؟
آیا اصلا قبل از این تقسیم بندی و اختصاص اعتبار به مردم به شکل وام و یا بودجه برای آغاز برخی پروژه ها نباید مسایل دیگری را بررسی کرد؟
تاریخ کرمان را آب خواهد برد
شهردار کرمان در سال 89 در مصاحبهای اعلام کرد که آبهای زیرسطحی بمب خفته زیر پوست کرمان است. بالا آمدن سطح آبهای زیر زمینی اولین ضربات خود را سال 88 به اماکن با ارزش تاریخی شهر کرمان زد و این در حالی اتفاق افتاد که پیشنهاد ایجاد شبکه فاضلاب شهری از سال 71 مطرح و اجرای آن از سال 76 آغاز شده بود.
همزمان با این اتفاق مجددا اعلام شد که تنها راه مقابله با بالا آمدن آب با توجه به شرایط جغرافیایی کرمان راه اندازی این سیستم است و اکنون که 24 سال از پیشنهاد این طرح میگذرد بنا به گفته شهردار کرمان تنها 25 درصد روند این طرح رشد داشته است یعنی تقریبا سالی1 درصد!!!
شهردار کرمان: تبدیل شدن بافت تاریخی کرمان به محل زندگی معتادان و اتباع بیگانه
حال این سوال مطرح میشود آیا در صورت عدم حضور معتادان و اتباع غیر ایرانی در این منطقه بدون رفع این معضل که بیشک مهمترین علت در فرسودگی بافت ساختمانی و از بین رفتن بافت فرهنگی اصیل این منطقه است، باز هم جمعیت به این منطقه باز خواهند گشت؟
سکونت اتباع بیگانه در این مناطق و تبدیل شدن این مکانها به محلی برای حضور معتادان که فرهنگ این منطقه را تحت تاثیر خود قرار داده از عواملی است که مدام در جلسات بعنوان دغدغه مطرح میشود.
دغدغهای که سالیان سال است استان کرمان را به علت نزدیکی به مرز دچار مشکلات زیادی کرده است. این مهاجران که برای فرار از وضعیت نامطلوب کشور خود به ایران پناه آورده اند به دنبال یافتن سرپناه مقرون به صرفه حاضر به سکونت در ساختمانهای فرسوده هستند.
ساماندهی به این مهاجران و نیز مقابله با حضور معتادان شاید قدم دومی باید باشد که ساکنان سابق را ترغیب به حضور در این مناطق کند چرا که بافت فرهنگی رواج یافته در این منطقه هر خانوادهای را مجبور به ترک این محلات میکند.
این دغدغه تا به آنجا پر رنگ است که جای خالی رییس نیروی انتظامی و بهزیستی به عنوان اهرمهای اصلی ساماندهی به این اقشار در جمع کارگروهها میتواند کاملا قابل احساس باشد. حتی اداره امور اتباع و مهاجرین خارجی نیز با توجه به جمعیت رو به رشد افاغنه در این مناطق نمیتواند از این مبحث جدا باشد.
احیای بافت فرسوده همچنان اندر خم یک کوچه...
این مسایل همتی را میطلبد که کمترین شانه خالی کردن را از سوی هر ارگانی را بی معنا میکند. قوانین دست و پا گیر اداری حاکم بر سازمانهایی که مستقیما با این معضل دست و پنجه نرم میکنند شاید باید قبل از همه این عوامل نوشته شود.ندادن اعتبارات لازم به پهناورترین استان کشور با توجه به هزینههای سنگین ایجاد شبکه فاضلاب شهری که با گذشت هر سال روند صعودی نیز دارد چگونه می تواند قابل توجیه باشد در حالی که این کانال مصرف بودجه صرف زنده نگه داشتن بخشی از تاریخ با عظمت ایران خواهد شد.
شاید به یادمان باید بیندازد که حق دادنی نیست گرفتنی است ...
گزارش از سارا پویان
انتهای پیام/ج